Το δίπλα μαξιλάρι…
Πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι έχουν περάσει από το δίπλα μαξιλάρι; Αυτή την σκέψη έκανα σήμερα κάποια στιγμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Μέσα στην προσπάθειά μου, να κοιμηθώ, άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα το δίπλα μαξιλάρι. Δεν θα σταθώ στην λεπτομέρεια του αν κάποιος άνθρωπος βρισκόταν την δεδομένη στιγμή δίπλα, κρατώντας το. Θα εστιάσω στην ουσία του πράγματος. Θα εστιάσω, σε όλες εκείνες τις φορές που μοιραστήκαμε μαζί τους το μαξιλάρι μας, το κρεβάτι μας, και γενικώς ένα κομμάτι μας. Σε όλους εκείνους τους ανθρώπους, που είτε έμειναν να το μοιράζονται μαζί μας, και σε εκείνους, που η ζωή τους έκανε να αλλάξουν μαξιλάρι. Μην βιαστείς να βγάλεις κάποιο συμπέρασμα. Το “όνειρο” τώρα ξεκινάει!
Ο πρώτος άνθρωπος, ή μάλλον οι πρώτοι άνθρωποι που με άφησαν να μοιραστούμε το μαξιλάρι μας, ήταν οι γονείς μου. Βράδια που ο ύπνος δεν με έπαιρνε. Βράδια που ήμουν άρρωστη και είχα την ανάγκη να νιώσω ασφάλεια, που ενώ μπορεί να καιγόμουν ολόκληρη από τον πυρετό και να μην άντεχα να με αγγίζει τίποτα, ήθελα να τους νιώθω εκεί. Δίπλα! Δίπλα, έτσι ώστε να παίρνω κουράγιο! Να νιώθω βρε παιδί μου ασφάλεια! Να νιώθω πως τίποτα δεν μπορεί να με βλάψει όσο ήμουν εκεί! Ανάμεσα στους γονείς μου! Άλλα βράδια πάλι, που “ανάγκαζα” την μητέρα μου, να μεταναστεύσει στο κρεβάτι μου, έτσι όπως συνήθιζα να λέω μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ναι! Υπήρχαν και εκείνα τα βράδια που δεν μου συνέβαινε τίποτα απολύτως, όμως είχα την ανάγκη να νιώσω ότι κάποιος από τους δύο ήταν εκεί. Τουλάχιστον μέχρι να κλείσω τα μάτια μου και να χαθώ στα όνειρά μου. Πολλές φορές, όταν κατά τύχει ξυπνούσα και έβλεπα ότι ήμουν μόνη μου, ξεσπούσα σε κλάματα, διότι ξαφνικά βρισκόμουν μόνη και απροστάτευτη.
Θυμάμαι ακόμα τις “μάχες” που έδινα με τους δικούς μου, προκειμένου να επιβάλλω την παρουσία μου στο κρεβάτι τους. Πόσα βράδια αναγκάστηκε ο μπαμπάς μου να με μεταφέρει κοιμισμένη από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Άθλος κανονικός το να καλείσαι να σηκώσεις ένα ολόκληρο παιδί. Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά σίγουρα ένα ακίνητο σώμα, δεν το λες και πούπουλο, σίγουρα έχει κάποιο βάρος. Ας μην συζητήσουμε το τι έγινε, όταν το ένα σπίτι έγινε ξαφνικά δύο… Η ανάγκη μου για να μοιραστώ το μαξιλάρι μου, έγινε από την μία μέρα στην άλλη μεγαλύτερη. Όσο καλά και αν ήμουν την μέρα, τα βράδια δεν άντεχα να μείνω μόνη μου στο κρεβάτι μου με τίποτα. Είχα έναν μόνιμο φόβο ότι κάτι κακό θα συμβεί. Κάτι κακό, κι εγώ θα ήμουν μόνη μου στο κρεβάτι μου. Μόνη! Χωρίς να μπορεί κανένας να με προστατεύσει άμεσα. Μπορεί να σου ακούγονται ανιαρά όλα αυτά. Ίσως και κάπως υπερβολικά, αλλά δεν θέλω να ξεχνάς ότι μιλάμε για ένα μικρό παιδί.
Με το πέρασμα των χρόνων, η ανάγκη μου να μοιράζομαι το μαξιλάρι μου με τους γονείς μου ξαφνικά σταμάτησε απότομα. Αυτό γινόταν σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Για κάποιο περίεργο λόγο, δεν ένιωθα πια αυτή την ανάγκη του να μοιραστώ το μαξιλάρι μου μαζί τους. Ένιωθα ότι μπορούσα και μόνη μου. Όταν παρόλα αυτά η μοίρα, μας ανάγκαζε να το κάνουμε, κάπως το απολάμβανα, αρκεί να ήταν για λίγο. Για λίγο και μόνο όταν το είχα πραγματική ανάγκη. Ο διωγμός τους, έγινε με βίαιο τρόπο θα τολμούσα να πω κατά την περίοδο της εφηβείας. Η χειρότερη περίοδος στην ζωή κάθε παιδιού! Αχ…πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν θα ήθελα να γυρίσω με τίποτα πίσω σ’ εκείνη την εποχή.
Ήταν η εποχή, που σχεδόν κανένας μας δεν ήξερε ποιος ήταν και το τι θέλει να κάνει στην ζωή του. Πολλοί ίσως και να μην ξέρουν ακόμα και τώρα. Πόσο μάλλον τότε! Εκείνη την εποχή, το μαξιλάρι μου, είχε γίνει ο καλύτερός μου φίλος. Δεν ξέρω και γω, πόσες φορές είχε “σκουπίσει” τα δάκρυά μου από το πρόσωπό μου. Έκρυβα το πρόσωπό μου μ’ αυτό και έκλαιγα. Έκλαιγα, άλλοτε επειδή είχα νεύρα, είτε επειδή ένιωθα αδικημένη, είτε επειδή ένιωθα ότι δεν με καταλάβαινε κανείς. Έπαιρνα αγκαλιά το μαξιλάρι μου και έκλαιγα γι’ αυτούς και για άλλους τόσους λόγους. Άσχημο πράγμα η εφηβεία… Ακόμα και τώρα καμιά φορά όταν κλαίω, κρύβω το πρόσωπό μου στο μαξιλάρι μου, κυρίως επειδή νιώθω ευάλωτη όταν κλαίω και πολλές φορές δεν θέλω να νιώθω έτσι, ούτε όταν είμαι μόνη με τον εαυτό μου.
Άλλες φορές πάλι, επέλεξα να μοιραστώ το δίπλα μαξιλάρι με τους φίλους μου. Την λεγόμενη οικογένεια που διαλέγουμε! Ίσως αυτά τα βράδια, μάλλον…ξημερώματα καλύτερα, που αποφασίζαμε να το μοιραστούμε ήταν τα καλύτερα. Ώρες που μας έβρισκαν ξαπλωμένους να γελάμε με τις βλακείες που κάναμε. Να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Ατελείωτες συζητήσεις για τα λάθη που έχουμε κάνει είτε ο καθένας μεμονωμένα στην ζωή του, είτε και στο κοινό μας ταξίδι στην ζωή. Άλλες φορές πάλι, να φανταζόμαστε το εξοχικό των ονείρων μας! Αυτό που θα αγοράσουμε κάποια στιγμή όλοι μαζί, έτσι ώστε να περνάμε τις διακοπές μας εκεί, καθώς επίσης και το τι θα κάνουμε σε περίπτωση που κάποιος από εμάς θα ήθελε να πάει εκεί με… “παρέα”. Όμως, εκτός από αυτές τις πολύ ωραίες και ίσως κινηματογραφικές εικόνες/ στιγμές, υπάρχουν και οι άκρως ρεαλιστικές. Εννοώ αυτές που απλώς πέφταμε “ψόφιοι” από την κούραση για να κοιμηθούμε, ανταλλάσσοντας ένα απλό καληνύχτα. Όμως, όταν το παίρναμε απόφαση ότι έπρεπε να επιτέλους να ξυπνήσουμε, εμείς αρχίζαμε να λέμε τα δικά μας.
Τώρα που φτάνουμε αισίως προς το τέλος, άφησα τελευταία την κατηγορία που ονομάζεται ερωτικοί σύντροφοι. Την άφησα τελευταία, διότι αυτή η κατηγορία έχει τις ποιο πολλές αφίξεις και αναχωρήσεις στις ζωές όλων μας. Έχουν περάσει από το δίπλα μαξιλάρι, σύντροφοι που ενώ περνούσαμε πολύ ωραία, ξαφνικά άλλαξαν τα θέλω μας, αλλά μαζί μ’ αυτά αλλάξαμε κι εμείς, και καθώς αυτά άλλαξαν, χώρισαν και οι δρόμοι μας μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Φτάσαμε πλέον στον σημείο που ανακαλύψαμε ότι είναι καλύτερο το να μείνουμε φίλοι, από το να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι να δουλέψει που στην πραγματικότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Άλλοτε πάλι, έχουν περάσει, σύντροφοι όπου κάποια στιγμή ξύπνησες μέσα στον ύπνο σου, κοίταξες δίπλα, και συνειδητοποίησες πόσο λάθος είστε ο ένας για τον άλλον. Ίσως, αυτό να είναι και ένα από τα πιο δυνατά ξυπνήματα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Σύντροφοι που ήρθαν μόνο για λίγο. Που δεν ήρθαν για να κάνεις όνειρα μαζί τους, και ένα ωραίο πρωί ξύπνησες και δεν τους βρήκες δίπλα σου. Όμως, υπάρχουν και εκείνοι, που ήρθαν για να μείνουν. Για όσο μείνουν! Εκείνοι, που τα όνειρα που κάνεις στον ξύπνιο σου, είναι περισσότερα από εκείνα που κάνεις στον ύπνο σου.
Έτσι λοιπόν κι εγώ, έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι το δίπλα μαξιλάρι, υπάρχει για να είναι γεμάτο, μόνο όταν εμείς το θέλουμε και με όποιον εμείς θέλουμε να είναι εκεί. Ξέρουμε πως πάντα θα υπάρχει εκεί δίπλα μας, και θα περιμένει να “φιλοξενήσει” όποιον εμείς επιθυμούμε. Είτε αυτός είναι σύντροφος, είτε είναι φίλος, είτε είναι οικογένεια, είτε πάλι και να μείνει άδειο. Εμείς και μόνο εμείς έχουμε το δικαίωμα να αποφασίσουμε με ποιον και πότε θα το μοιραστούμε. Συνήθως επιλέγουμε εκείνον, που όταν δεν είναι στο δίπλα μαξιλάρι, καρδιοχτυπάς για το αν είναι καλά, για το πότε θα τον δεις. Που όταν έρθει να γεμίσει το δίπλα μαξιλάρι και τύχει να ξυπνήσεις μέσα στον ύπνο σου, δεν θα πεις στον εαυτό σου “τι λάθος έχω κάνει”, αλλά “που να πάρει δεν μπορώ χωρίς σένα”! Που θα περιμένεις πως και πως να χτυπήσει το ξυπνητήρι, γι’ αυτή την αγκαλιά που σημαίνει καλημέρα.Ίσως τελικά το δίπλα μαξιλάρι, να έχει πιο μεγάλη αξία απ’ ότι φανταζόμασταν…
