Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι.
Όλοι μας παλεύουμε να δείχνουμε ωραίοι, να δείχνουμε ζωηροί και πρόσχαροι, να δείχνουμε ήρεμοι και ακομπλεξάριστοι. Όλα αυτά γίνονται τη στιγμή που νιώθουμε άσχημοι, που δείχνουμε “νεκροί” και γκρινιάρηδες, που νιώθουμε νευριασμένοι και το κόμπλεξ τριβελίζει τα αυτιά και την καρδιά μας.
Παλεύουμε να δείχνουμε και όχι να είμαστε. Μοχθούμε περισσότερο για να χτίσουμε μια θελκτική εικόνα στον περίγυρό μας, παρά για να γουστάρουμε με εμάς. Προσπαθούμε και νομίζουμε ότι τα καταφέρνουμε.
Δεν παύουμε όμως ποτέ να είμαστε έρημοι, ευνουχισμένοι από τα κάλλη, αποκομμένοι από την ευτυχία, την όρεξη, αποκομμένοι από εμάς τους ίδιους.
Το φαίνεσθαι έχει ένα τρανό μειονέκτημα. Δεν είναι. Το νοιάζει μόνο η όψη και η άποψη, και όχι το εσωτερικό τους. Το νοιάζει η ξεγνοιασιά του νου από το μίσος που νιώθουμε για μας τους ίδιους, το νοιάζει η υποκρισία και η εθελοτυφλία. Σιχαίνεται τον ρεαλισμό και πορώνεται με τις άριστες αλά Πατσίνο ερμηνείες μας, προσπαθώντας να παίξουμε κρυφτό με τη ψυχή μας.
Ζούμε όμως, και στην εποχή που περιθωριοποιεί την αλήθεια. Βάζει στον πάγο αληθινά αισθήματα, πετάει σε ένα νοητό μπλέντερ βλέμματα, γνώμες και πάθη, και κρατάει το αποζούμι τους, που είναι πλέον πικρό και άγευστο.
Μας καλύπτει όμως, όσο κάνουμε τους άλλους να νομίζουν πως πίνουμε κάτι τόσο τέλειο, τόσο γαμάτο.
Πίνουμε ούρα, αλλά δεν μας ενδιαφέρει. Το μόνο που μας νοιάζει είναι να νομίζουν οι άλλοι ότι πίνουμε μπύρα. Και να θέλουν να τσουγκρίσουν μαζί μας.
Έχει παραμορφωθεί ραγδαία η ιεράρχηση των αναγκών μας.
Αυτό εξηγεί τα πανάκριβα κινητά, τα πανάκριβα ρούχα, τα πανάκριβα ρολόγια. Αυτό εξηγεί την προτίμησή μας στις μάρκες και τις εταιρίες, στον καπιταλισμό και το ακριβό.
Αυτό εξηγεί την προτίμησή μας σε άτομα που μας προσφέρουν πλουσιοπάροχα, έναντι όσων δε μπορούν, και που με όπλο το απλό προσπαθούν να μας εντυπωσιάσουν.
Δεν είναι κάτι νέο αυτό που λέω αλλά δε σημαίνει ότι δεν είναι άσχημο. Δεν είναι κάτι καινούριο αλλά ήταν και ποτέ παλιό; Δεν είναι κάτι ψεύτικο αλλά γιατί πασχίζουμε να το κάνουμε αληθινό;
Έχουμε βαρεθεί να προσποιούμαστε. «Είμαι καλά», «περνάω καλά», «είμαι ευτυχισμένος», «δεν έχω τίποτα».
Δεν είσαι καλά. Πες το. Φώναξέ το. Δεν είναι κακό, δεν είναι κρίμα, δεν είναι ντεκαυλέ.
Μπορεί κάποιοι να φύγουν στα δύσκολά σου, μπορεί να τρομάξουν από αυτά που περνάς, μπορεί να αδιαφορήσουν και να σε αγνοήσουν.
Ωστόσο, δεν θα σε έχεις αγνοήσει εσύ.
Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό για σένα από σένα;
Σταμάτα να προσποιείσαι. Δεν είσαι ωραίος όταν έχεις φαντεζί ρούχα. Eίσαι ωραίος όταν είσαι εσύ, όταν χαμογελάς, όταν ερωτεύεσαι, όταν σε ερωτεύονται.
Σταμάτα να παλεύεις για το φαίνεσθαι, τη στιγμή που το είναι σου χωλαίνει αιμόφυρτο, μόνο του και έρημο.
Το ρούχο χαλάει, το πετάς, αγοράζεις άλλο.
Όταν χαλάσεις εσύ, από πού θα σε αντικαταστήσεις;
