Το φιλί και υπόστασή του, λοιπόν. Είπα να βάλω το ρομαντικό και διόλου γλυκανάλατο πέπλο μου σήμερα και να σου αναλύσω αυτό το γοητευτικό μυστήριο του φιλιού. Από που να ξεκινήσω δεν ξέρω… Το μυαλό μου ταξιδεύει και μόνο στο άκουσμα της λέξης φιλί. Κλείνω τα μάτια και πλάθω με το νου μου το πιο όμορφο μου φιλί. Πώς το θέλω να ‘ναι, πώς το ‘χω στο μυαλό σαν το πιο γλυκό και ονειρεμένο. Το φιλί, αν δεν το εξευτελίσεις είναι ο πιο τρυφερός τρόπος να περάσεις λίγο από το «νιώθω» σου στον άλλο.
Και λέω αν δεν το εξευτελίσεις, γιατί στην εποχή μας όλα τα όμορφα τείνουν να χάνουν το κάτι τους και να μετατρέπονται σε αδιάφορες πράξεις, σχεδόν τυπικές. Το φιλί για να είναι επιτυχημένο, πρέπει εκείνη την στιγμή τα δυο να γίνονται ένα και τίποτα να μην παρεμβάλλει ενδιάμεσα. Καμία σκέψη, κανένας συλλογισμός να μην χαλάσει τη μαγεία. Το φιλί γίνεται έκρηξη, αν και των δυο το «νιώθω» είναι εξίσου δυνατό. Αν κάτι υστερεί θα φανεί, πίστεψέ με θα φανεί.
«Το φιλί» του Κλιμτ κοσμεί τον κόκκινο παθιάρικο τοίχο του σπιτιού μου. Κάθε που αντικρίζω αυτόν τον πίνακα, σκέφτομαι πόσο «νιώθω» κουβαλούσε αυτός ο καλλιτέχνης και κατόρθωσε να αποτυπώσει όλο το μεγαλείο του φιλιού σε μια εικόνα γεμάτη χρώματα. Έντονα, προκλητικά, ασύμμετρα και παραμυθένια. Το ζευγάρι αγκαλιασμένο, αφοσιωμένο και στολισμένο από φως και λουλούδια. Όλη τους η αγάπη να αποτυπώνεται σε αυτήν την υπέροχη περίτεχνη ζωγραφιά.
Η γυναίκα γονατισμένη αγκαλιάζει τον σύντροφό της. Και αυτό αν μου επιτρέπεται δεν είναι σύμβολο υποταγής της γυναίκας απέναντι στον άνδρα, αλλά μιας ερωτευμένης κοπέλας που προσκυνά την αγάπη. Σε όλο αυτό το παιχνίδι του έρωτα, δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι. Δεν υπάρχουν φύλα. Όλοι αγαπούν και όλοι πρέπει να δίνουν ΙΣΑ και όμοια. Σε ένα από τα ποιήματα του Μενέλαου Λουντέμη, ο ίδιος αναφέρει κάτι που ταιριάζει με το Φιλί του Κλιμτ. «Ορκίσου σε όλα μου είπαν! Τότε είπα κι έσκυψα, ορκίζομαι σε όλα και γονάτισα μπρος στην Αγάπη».
Και να προσθέσω εδώ ότι αυτός ο πίνακας, που είναι ένας από τους πιο ερωτικούς όλων των εποχών, αποτυπώνει ένα στοργικό και παθιασμένο φιλί στο μάγουλο κι όχι στο στόμα. Και τονίζω αυτό το σημείο, γιατί θέλω να σε κάνω να καταλάβεις πως ο ερωτισμός δεν είναι απαραίτητα χυδαίος. Κι όχι ότι τα γλωσσόφιλα είναι χυδαία προς θεού, απλώς τείνουν να γίνονται από την φοβερή έλλειψη του «νιώθω» των εποχών μας. Ναι για μένα ότι δεν έχει συναίσθημα, είναι άπλα χυδαίο, έτσι και το φιλί.
Ο Μάλαμας στην «ηλιόπετρα», περιγράφει απολυτά στοχευμένα και άκρως μελωδικά το μυστήριο του φιλιού. «Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο, αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει. Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως. Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν». Καθώς οι δυο φτιάχνουν ένα δικό τους κόσμο, είναι μόνο εκείνοι αυτή την στιγμή, το τριγύρω δεν τους άφορα. Βιώνουν το τώρα, το δικό τους τώρα. Κλείνουν τα μάτια στο φιλί, γιατί εκείνη τη φοβερή στιγμή η οπτική επαφή δεν έχει σημασία, δεν είναι ξένοι παραδίδονται τύφλα ο ένας στον άλλον. Και σαν τελειώσει και κοπάσει η φόρα τους και το θεριό που τους παρασέρνει, τα ανοίγουν πάλι και αντικρίζουν ο ένας το φως το άλλου. Ένα φως που δημιουργήθηκε από την κοινή τους έκρηξη, όπως στον πίνακα του Κλιμτ. Δεν ξέρω ίσως να είναι και ιδέα μου, μα ο άνθρωπος που βιώνει συχνά αυτή τη διαδικασία, με τρόπο ουσιαστικό τείνει να ομορφαίνει από το πολύ το φως.
Το φιλί για να είναι γλυκό δεν πρέπει να κρατεί πολύ. Όσο χρειαστεί για να κάνει το δυο ένα κι όχι παραπάνω. Όλα τα όμορφα κι αυτά που αξίζει κάνεις να ζει κρατούν λίγο, αλλά αρκετά. Τόσο που να τα θες ξανά και ξανά, τόσο που να μην τα βαριέσαι, τόσο που όταν σου δοθούν να λες «ευχαριστώ». Δε θα σου μιλήσω για τεχνικές φιλιού κι όλα τα συναφή, ο καθένας έχει τον τρόπο του. Κάθε φιλί είναι ξεχωριστό γι αυτό κι όλοι μας είμαστε αναντικατάστατοι. Καθένας μας, όπως έχω ξαναπεί κουβαλά τη δίκη του συσσωρευμένη μαγεία μέσα του. Η όποια τείνει να εξωτερικεύεται σε κάτι τέτοιες αυθόρμητες στιγμές, όπως είναι και το φιλί.
Κι αν μάθεις να δίνεις το φιλί σου εκεί που το νιώθεις κι αν μάθεις πια να μην το σκορπάς δεξιά κι αριστερά, σα να ήταν καραμέλες στην τσέπη σου. Εκεί να δεις για πόσο φως μιλάμε… «Ένα φιλί και τα όνειρα γίνονται πάλι».
