Είναι γεγονός την διακρίνουμε, την αισθανόμαστε, μα κυρίως την βιώνουμε. Απροκάλυπτα, απρόσμενα, ξεδιάντροπα. Το hype μιας σύγχρονης, μιας αλλιώτικης τρομοκρατίας, ανασαίνει ανάμεσα μας. Ανασαίνει εις βάρος μας για την ακρίβεια, τροφοδοτούμενη από τον ίδιο τον φόβο μας, την άγνοια μας και την κακεντρέχεια μας. Πάντα υπήρχε αναμφισβήτητα, απλά διαφοροποιείται ανά χρονικές περιόδους δεδομένου των συνθηκών πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών. Ανάλογα δηλαδή με το εκάστοτε πολιτικό σύστημα της χώρας, με το πολίτευμα της, με την ιδιοσυγκρασία του λαού της και πολλές πολλές ακόμη συνιστώσες που πιθανών αγνοούμε.
Η διαφορά της στο σήμερα σε σχέση με το χθες συνοψίζεται στο γεγονός πως αλλάζει ο αποστολέας. Αλλάζει η σπίθα κάθε φορά που πυροδοτεί αυτές τις ποικίλες, καμουφλαρισμένες μορφές σύγχρονης βίας. Αλλάζει η γενεσιουργός αιτία. Ο παραλήπτης παραμένει πάντα ίδιος, δεδομένου πως η τρομοκρατία στοχεύει στον έλεγχο, στην επιρροή εκατοντάδων χιλιάδων ανυποψίαστων θυμάτων βιοπαλαιστών που αγωνίζονται για τα προς το ζην. Υπάρχουν οι λίγοι που εναντιώνονταν με φόντο την υπεράσπιση μιας διαφορετικής ιδεολογικής ηγεμονίας. Συναντάμε επίσης την αντίδραση ορισμένων οργισμένων που αποσκοπούν στην κατεύθυνση μιας επαναστατικής, με θρησκευτική χροιά, ανατροπής. Επιδιώκουν τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό απέναντι σε έναν επιθετικό οπορτουνισμό που γνωρίζει πως να «χρησιμοποιεί» κοινωνικούς θεσμούς (θρησκεία, κοινωνία, οικογένεια) με το πρόσχημα της ασφάλειας και την ευημερίας του λαού της υποδουλώνοντας τον ποικιλοτρόπως. Μια ακόμη έκφανση με έντονο άρωμα τρομοκρατίας αποτελεί η κρατική τρομοκρατία. Αυτή πρωτοστατεί τον 21ο αιώνα απειλώντας κατά μέτωπο την δημοκρατία.
Η σύγχρονη αυτή φάση τρομοκρατίας, η κρατική, αναπτύσσει ορισμένα χαρακτηριστικά όπως: Προσπαθεί να μην γίνεται αντιληπτή με την πρώτη ανάγνωση ώστε να αποπροσανατολίζει το θύμα σε σχέση με το θύτη αποσιωπώντας ταυτόχρονα τα κίνητρα της. Κινείται υπογείως συμπαρασύροντας ήθη, αξιοπρέπειες, πεποιθήσεις. Λατρεύει να διχάζει, συγκινείται από την εκτυφλωτική λάμψη της εξουσίας. Τροφοδοτείται από την ιδεολογική φασαρία, τα πολιτικά φαγώματα και από κενούς ενοχλητικούς θορύβους. Στοχεύει στην στέρηση της ασφάλειας όσον αφορά την ελευθερία έκφρασης, σκέψης, λόγου, πίστης, των πολιτών της χώρας όπου ασκείται και απειλεί έμμεσα να μετατρέψει τις ζωές των πολιτών της σε δανεικές, χρωστούμενες. Θαμπώνεται από τον έλεγχο και έλκεται από το χρήμα.
Μια από τις ηχηρές εμφανίσεις της στην σύγχρονη καθημερινότητα πραγματοποιήθηκε μέσω της πανδημίας του κορονοϊού. Η επιβολή από το κράτος ενός υποχρεωτικού εμβολιασμού σε συνδυασμό με την υποχρεωτική αδρανοποίηση ενεργών επαγγελματικών δραστηριοτήτων με κίνητρο την προσπάθεια τήρησης της υγείας σε ένα ελεγχόμενο επίπεδο εξάπλωσης είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί «σύγκρουση». Όπως άλλωστε κάθε κρατική κίνηση που παντρεύεται την ταυτότητα της υποχωρητικότητας κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο στον λαό της δημιουργεί σαφώς εσωτερική διαμάχη, αποπροσανατολίζοντας τον λαό της από την ουσιαστική εστία του εκάστοτε εκτιθέμενου θέματος.
Στην πορεία, αυτή η εμφύλια σύγκρουση υιοθετεί και πολιτική διάσταση διαμορφώνοντας άκρα αιχμηρά, πιο εμμονικά, πιο απολυταρχικά που γρατζουνάν ιδεολογίες, πιστεύω, θρησκεύματα, αντιλήψεις. Κάπως έτσι οδηγούμαστε σε πολωμένα άκρα που πλημμυρίζονται από φανατισμό όπου μέσα στην σύγχυση τους και στην δεδομένη αστάθεια μετατρέπονται σε εμφανώς χειραγωγήσιμα όντα. Εν κατακλείδι, η ελευθερία προσβάλλεται σε κάθε πιθανή μορφή της, η δικαιοσύνη αφανίζεται, η εμπιστοσύνη εξαπατάται, τα δικαιώματα παραβιάζονται και μια δημοκρατία κείτεται να αιμορραγεί.
Το μοτίβο της κρατικής τρομοκρατίας εξαπλώνεται και στο πολύτιμο, ιδιαίτερα ευαίσθητο τομέα της υγείας. Σε ένα ήδη εξαθλιωμένο, πολύπαθο, σύστημα υγείας, την πληγή έρχεται να ξύσει ο περιορισμός στα φάρμακα. Τρομοκρατία πια και στα φάρμακα. Σου αφαιρούν την επιλογή να αρρωστήσεις στερώντας σου την επιλογή της νοσηλείας. Η Δημόσια Υγεία στέκεται μετέωρη και ανυπεράσπιστη. Οι κρατικές παροχές ελαχιστοποιούνται, η κοινωνική αλληλεγγύη αναζητείται, τα κρατικά επιδόματα κουρεύονται, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν μπολιαστεί από την δολιοφθορά μιας αισχρής υποκειμενικότητας. Το κράτος οδεύει σε πλήρη αποσύνθεση εκπέμποντας βοήθεια. Οι λίγοι προνομιούχοι, εκείνοι του κοστουμιού και της γραβάτας που απολαμβάνουν απλόχερα τα άλλοτε δεδομένα και προσιτά σε όλους που τώρα πια αποτελούν πολυτέλεια, χρίζονται εστεμμένοι στο βάθρο της εξουσίας που εκπέμπει η άσκηση της τρομοκρατίας μέσω της καθοδήγησης, του εκφοβισμού, του ελέγχου, της επιρροής , της γνώσης, του χρήματος, του κοινωνικού στάτους.
Η τρομοκρατία θεωρείται μέθοδος δράσης. Από όπου και αν προέρχεται διαμορφώνει κατευθυνόμενα όντα, ανασφαλή, αδρανή, με τραυματισμένο συναίσθημα και υπολανθάνον σύστημα αξιολόγησης. Δεν αρκούν οι μηχανοκρατικοί μηχανισμοί και τα δρακόντεια μέτρα ασφάλειας. Χρειάζεται πάνω απ’ όλα η πνευματική θωράκιση των κοινωνιών και συνάμα η υιοθέτηση μιας πιο ψύχραιμης διαχείρισης έναντι σε κάθε ίχνος τρόμου και φόβου.
