Το να μιλάς διαρκώς για τα προβλήματα σου είναι εθισμός. Κανένας εθισμός δεν είναι υγιής. Κόψε την συνήθεια. Μίλα για τις χαρές σου. Ό,τι απασχολεί την σκέψη σου καταφέρνει να αιχμαλωτίζει τον λόγο σου και να σε καθιστά αδύναμο και ανήμπορο. Υπερμεγενθύνεται το πρόβλημα και φαντάζει γιγάντιο. Η δε λύση των οποίων, μοιάζει ακόμη πιο μακρινή και ο δρόμος προς την σωτηρία απροσπέλαστος.
Η καθημερινότητα μας εξαιτίας της ταχύτητας που την διέπει της πίεσης και του άγχους, μας αναγκάζει να μιλάμε όλη την ώρα για τα προβλήματα μας. Είναι ωστόσο γεγονός, μας απασχολούν. Μάλιστα, κάποια από αυτά είναι σημαντικά και εφιστούν την προσοχή μας, την έγνοια μας, ακόμη και την ενέργεια μας. Θεωρούμε ότι περιστρέφοντας την συζήτηση γύρω από τα προβλήματα μας, αποσυμπιεζόμαστε και εκτονωνόμαστε. Εξωτερικεύοντας με αυτό τον τρόπο τις ανασφάλειες μας, τον παράλογο και άγονο τρόπο που επιλέγουμε για να τα διαχειριστούμε, το άγχος μας, την στεναχώρια μας και την αγωνία μας ενδεχομένως, επιδιώκουμε συνειδητά να λάβουμε συμπόνοια, συμπαράσταση και υποστήριξη. Καθώς ακόμη και τρόπους διαφορετικής συμπεριφοράς και ορθής αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων μας παρουσιάζονται, φωτίζοντας νέους δρόμους. Έπειτα, μονοπωλώντας την συζήτηση γύρω από αυτά, πράγματι, συρρικνώνονται και μπαίνουν στην σωστή τους διάσταση. Σε μια πιο ρεαλιστική βάση.
Από την άλλη πλευρά όμως, τι γίνεται με τα προβλήματα στα οποία η λύση σίγουρα δεν έρχεται από εμάς; Δεν εξαρτάται η έκβαση τους από εμάς; Βαδίζουν σε τροχιά παράλληλη με εμάς; Αναλώνουμε πολύτιμο χρόνο και φαιά ουσία με υπεραναλύσεις άσκοπες και μίζερη γκρίνια. Αυθυποβάλλουμε τον εαυτό μας τον ίδιο, σε μια κατάσταση αρνητική, μολυσματική που μας σπρώχνει ολοένα και πιο βαθιά στην τρύπα των προβλημάτων, που μοιραία έλκουμε κατόπιν τέτοιας διαχείρισης.
Αξίζει να σημειώσουμε σε αυτό τον σημείο τον εξής παραλληλισμό: Ο τρόπος που απευθυνόμαστε για τα προβλήματα μας όσον αφορά την συμπεριφορά μας απέναντί τους, υποδηλώνει την ποιότητα του τρόπου που βιώνουμε την ζωή μας. Τι ζωή επιλέγουμε λοιπόν να ζούμε; Θεωρείται γόνιμο και αποτελεσματικό κατά μία έννοια να ασχολούμαι μόνο με ότι μπορούμε να αλλάξουμε και να διορθώσουμε έστω και στο ελάχιστο.
Προβλήματα υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Πώς γίνεται να ζούμε χωρίς αυτά; Επιβάλλεται η εναλλαγή στην ζωή. Κανείς δεν θα ήθελε να ζει σε μια μόνιμη χαρά αφού ο άνθρωπος εξαιτίας της φύσις του και γρήγορα ξεχνάει και εύκολα συνηθίζει και πολύ πιο εύκολα βρίσκεται να πλήττει μέσα σε αυτή την συνήθεια. Τίποτα δεν παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο. Υπάρχει σε όλα μια ροή. Λέγεται αλλιώς, χρόνος. Έχει τέτοια ορμή, τέτοια δύναμη που αγγίζει τα πάντα στο πέρασμά του και υπενθυμίζει στον κόσμο την ημερομηνία λήξης του. Πόσο αναλώσιμοι είμαστε όλοι και όλα γύρω μας. Επέρχεται στα πράγματα μέσω μιας φυσικής, υλικής φθοράς ενώ στους ανθρώπους μέσω του γήρατος εκ πρώτης όψεως και της ωριμότητας και της σοφίας πνευματικά.
Είναι μια καλή ευκαιρία να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας. Να καλλιεργήσουμε την ψυχραιμία που οφείλουμε να τρέφουμε μέσα μας γιατί μας σώζει από πολλούς κινδύνους. Έπειτα, την απόσταση που πρέπει να κρατάμε απέναντι σε κάθε πρόβλημα ώστε να το αντιμετωπίσουμε με λογική και ενσυναίσθηση. Κατόπιν, να διορθώσουμε την συμπεριφορά μας αναφορικά με το πρόβλημα. Το θεωρούμε εμπόδιο και δη ακατόρθωτο, αποπνέοντας γκρίνια, θυμό, οργή, απελπισία, ενώ οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε σαν μια πρόκληση που έρχεται να μας συναντήσει. Για να μας μάθει. Να μας διδάξει. Να μας αλλάξει. Να μας εξελίξει. Άλλωστε ας μην προσανατολιζόμαστε διακαώς στην λύση του. Δεν είναι μαθηματικό πρόβλημα που αναζητούμε ένα αποτέλεσμα, έναν αριθμό. Κάθε προσπάθεια διαχείρισης ενός οποιουδήποτε προβλήματος μας οδηγεί σε άλλους δρόμους που δεν γνωρίζαμε, μας φωτίζει άλλα σημεία μέσα μας, που δεν τα γνωρίζαμε. Σημασία έχει άλλωστε το ταξίδι και όχι ο προορισμός.
