Η κοινωνία μας χωλαίνει καθημερινά. Χωλαίνει όλο και πιο πολύ, χωλαίνουμε και εμείς μαζί της. Φτώχεια, πόλεμος, εκλογές, σκουπίδια κάθε λογής και ξανά εκλογές. Νέοι δρόμοι, νέες ευθύνες, περισσότερη καθαριότητα, ηρεμία, τραγική ηρεμία, για τραγική προσωρινότητα. Όλα για μια ψήφο, όλα για μια καρέκλα, όλα για μια θέση, όλα για όλα, αρκεί τα όλα μας να συμπεριλαμβάνουν το τίποτα του διπλανού. Μέχρι το τίποτα να κυριεύσει την νοοτροπία μας, μέχρι το όλα να είναι σενάριο φαντασίας, αφού πρώτα έχει σκοτώσει κάθε φαντασία.
Και ανάμεσα και δίπλα από αυτά, υπάρχει και το internetικό reaction. Είτε έλεος, είτε ειρωνικό γέλιο, είτε χαιρέκακο, είτε οτιδήποτε, εμείς είμαστε εκεί. Αδιαφορούμε πλέον για τη φύση του προβλήματος, αδιαφορούμε για τον ερχομό του και κυρίως για την αντιμετώπισή του. Αδιαφορούμε. Αδιαφορούμε και αρκούμαστε στο σχολιασμό, την κακόβουλη κριτική και την ειρωνεία όταν δεν δύναται να καταλάβουμε αυτό που θα έπρεπε να μπορούσαμε να καταλάβουμε. Αδιαφορούμε, λοιπόν, για μας και για τους άλλους, όπως και οι άλλοι αδιαφορούν για αυτούς και για εμάς. Η κοινωνία μας χωλαίνει καθημερινά. Κρίνουμε άλλα reactions με το δικό μας, στηλιτεύουμε ιδέες, απόψεις, άλλα reactions. Πλέον, δεν μας πειράζει να νιώθουμε κάτι άσχημο και πενιχρό, μας ενδιαφέρει το reaction του, η ειρωνεία του ή η κακία του. Αν δεν το εξέφραζε δημόσια, θα ήμασταν τίμιοι απέναντι του, ο καθένας άλλωστε πιστεύει και τηρεί αυτό που θέλει να πιστεύει, αρκεί να μας αρέσει και μας.
Ζηλεύουμε. Ζηλεύουμε έντονα ό,τι δεν έχουμε. Το μισούμε, θα το μισούσαμε ακόμα και αν μας το πρόσφεραν στο πιάτο. Σε αυτή την περίπτωση δεν αδιαφορούμε, μισούμε. Δεν μπορούμε να κλωτσήσουμε σωστά μια μπάλα, ευχόμαστε τραυματισμούς σε αθλητές, δεν μπορούμε να πάρουμε ένα ριμπάουντ, παρακαλάμε για αρθρίτιδα, παρακαλάμε για πόνο, μισούμε και ας πονάμε και εμείς μαζί. Χάνει η ομάδα που έτυχε ο πατέρας μας να υποστηρίζει, βρίζουμε την οικογένεια κάποιου άλλου, που ο δικός του πατέρας έτυχε να υποστηρίζει μια άλλη ομάδα, με διαφορετικό χρώμα εμφάνισης. Σε κάθε σχόλια αγάπης και στοργής για την ομάδα του, ειρωνευόμαστε, πολλά σχόλια τρυφερότητας θυσιάζονται στο βωμό του ντόρου που δημιούργησε ένα άλλο σχόλιο, ίσως πιο κάταισχρο. Για μερικά λάικς ευχόμαστε επιτυχία ομοεθνούς ομάδας, ενώ ταυτόχρονα παρακαλάμε να διασυρθούν.
Ζηλεύουμε, θέλουμε ψευτολάικς, ονειρευόμαστε χαζοπροσοχή, ορεγόμαστε διασημότητα και κοινό και λεφτά και ό,τι έχει κάποιος πιο γνωστός και μοντέλα και και και. Ζηλεύουμε ό,τι διαφημίζεται και δεν το έχουμε, ζηλεύουμε γκόμενες και γκόμενους, λάικ, βυζιά και κώλους, λεφτά, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος κάπου ζηλεύει την υγείας μας, την νορμάλ μας οικογένεια, τον πατέρα που δεν δέρνει τα παιδιά του όταν μεθάει, κάποιος κάπου ζηλεύει το γεγονός ότι η μάνα σου σε αγαπάει, ότι η μάνα σου δεν χρειάζεται να κάνει 3-4 διαφορετικές δουλειές για να τα βγάλει πέρα, κάποιος κάπου ζηλεύει τα πόδια σου και το περπάτημά σου. Μην τον απογοητεύεις για μαλακίες.
