Στο παγκόσμιο μπάσκετ έχουν εμφανιστεί δίδυμα παικτών που έχουν αφήσει εποχή. Δίδυμα που έχουν κατακτήσει αμέτρητους τίτλους και έχουν στιγματίσει για τα καλά τις ομάδες τους. Τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν οι Michael Jordan / Scottie Pippen, Magic Johnson / Kareem Abdul Jabbar, Kobe Bryant / Shaquille O’ Neal, Larry Bird / Kevin McHale και πολλοί άλλοι. Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις αποτελούν επιτυχημένα παραδείγματα παικτών, που κατάφεραν να πανηγυρίσουν παρέα δεκάδες τρόπαια.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά του νομίσματος, με την οποία και θα ασχοληθούμε. Εξαιρετικά δίδυμα παικτών, τα οποία, δεν κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή. Για διαφορετικούς λόγους, μείνανε πολύ μακριά από το ταβάνι τους και δεν κατάφεραν να δικαιώσουν τις προσδοκίες. Άλλοι φτάσανε πολύ κοντά στην «Γη της επαγγελίας», άλλοι πάλι δεν πλησίασαν καν. Εξετάζοντας τον μαγικό κόσμο του NBA, πάμε να δούμε τα πιο «αδικημένα» duos που εμφανίστηκαν από την δεκαετία του ’80 και μετά.
John Stockton – Karl Malone
Πρώτο, χρονικά, εμφανίζεται το δίδυμο των Stockton και Malone. Συμπαίκτες για 18 ολόκληρες σεζόν, συνέθεσαν ένα από τα πιο χαρισματικά δίδυμα όλων των εποχών. Και οι δύο ξεκίνησαν την καριέρα τους στους Utah Jazz, αφού Stockton και Malone επιλέχθηκαν στο νούμερο 16 του draft, το 1984 και στο νούμερο 13, το 1985, αντίστοιχα.
Ο Stockton έμοιαζε, πραγματικά, να συμπληρώνει τον Malone, και το αντίστροφο. Ο τρόπος που οι δύο παίκτες επικοινωνούσαν στο παρκέ ήταν εκπληκτικός. Η Γιούτα, στηριζόμενη πάνω στα δύο μέλη της πάλαι ποτέ Dream Team του 1992, πίστευε πως η κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν θα αργήσει να έρθει. Και η αλήθεια είναι πως οι «Μορμόνοι» βρέθηκαν πολύ κοντά το 1997 και το 1998, φτάνοντας μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ. Είχαν την »ατυχία», όμως, να πέσουν πάνω στον Michael Jordan. Οι Bulls τους νίκησαν και τις 2 χρονιές με το ίδιο σκορ (4-2), στερώντας τους τον τίτλο.
Σίγουρα ο Stockton και ο «Mailman» άξιζαν κάτι πολύ παραπάνω από 2 παρουσίες στους τελικούς του ΝΒΑ. Η ιστορία φαίνεται να τους αδίκησε, καθώς η αποτυχία κατάκτησης του πρωταθλήματος μέσα σε 18 χρόνια, σίγουρα, δεν αντικατοπτρίζει την αξία και την δυναμική που είχαν στο ΝΒΑ οι δύο Hall of Famers. Η παρακαταθήκη που αφήσανε, γενικότερα στον χώρο του μπάσκετ, είναι τεράστια, έχοντας ως »highlight» αυτής, την εκτέλεση του pick and roll στην πιο άρτια μορφή του. Οι φίλοι της Γιούτα θα θυμούνται και θα νοσταλγούν για πάντα το «Stockton to Malone…».
Shaquille O’Neal – Penny Hardaway
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, συναντάμε το εκρηκτικό δίδυμο των Shaquille O’Neal και Penny Hardaway. Οι »μάγοι» του Ορλάντο διάλεξαν, πρώτοι, στο draft του 1993 τον Chris Webber. Δίνοντας τον στο Γκόλντεν Στέιτ, πήρανε τον Hardaway (συν 3 μελλοντικά draft picks πρώτου γύρου). Ο «Penny» συνάντησε τον θηριώδη center στην ομάδα του Ορλάντο, αφού ο O’Neal είχε επιλεγεί στο νούμερο 1 του draft της προηγούμενης χρονιάς.
Οι Orlando Magic είχαν στις τάξεις τους δύο παίκτες, που το ταλέντο τους ξεχείλιζε. Ένας δίμετρος γκαρντ, από την μία, με εξαιρετική έφεση στο σκοράρισμα και φοβερή αντίληψη του γηπέδου. Από την άλλη, ένα τέρας της φύσης. Ο «Diesel», όπως τον φωνάζουν οι Αμερικάνοι, κυριάρχησε στα παρκέ του ΝΒΑ για περίπου 2 δεκαετίες, χάρη στην δύναμη και τον όγκο του. Δικαίως θεωρείται ένας από τους κορυφαίους centers όλων των εποχών. Το ταλέντο και οι προσδοκίες για το νεανικό δίδυμο υπήρχαν στον μέγιστο βαθμό, αλλά ο χρόνος που τους δόθηκε ήταν πολύ λίγος. Μόλις τρία χρόνια βρέθηκαν στην ίδια ομάδα οι νεαροί – τότε – stars του ΝΒΑ. Πρόλαβαν, ωστόσο, να βρεθούν στους τελικούς του ΝΒΑ ξεπερνώντας, μάλιστα, το εμπόδιο των Bulls του Michael Jordan στον δεύτερο γύρο των playoffs του 1995.
Δυστυχώς, ένα τεράστιο «αν..» θα πλανάται για πάντα στο Ορλάντο, για το τι θα μπορούσε να είχε πετύχει το συγκεκριμένο δίδυμο, αν ο «Shaq» δεν μετακόμιζε στο Λος Άντζελες το 1996. Ο απαραίτητος χρόνος δεν τους δόθηκε, οι δύο παίκτες δεν δούλεψαν μαζί για αρκετό διάστημα κι έτσι δεν μάθαμε, ποτέ, που θα μπορούσαν να φτάσουν.
Tracy Mcgrady – Yao Ming
Προχωρώντας, χρονικά, στα μέσα της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας, βρίσκουμε συμπαίκτες τους Τracy Mcgrady και Yao Ming. Ο Κινέζος γίγαντας επιλέχθηκε στο πρώτο νούμερο του draft, το 2002, από τους Houston Rockets, ενώ ο Αμερικάνος combo guard κατέληξε στο Χιούστον μέσω ανταλλαγής (η οποία περιλάμβανε συνολικά 7 παίκτες!) με τους Orlando Magic, εν έτη 2004.
Την πενταετία 2004-2009, στο Χιούστον, συνυπήρχαν ένας από τους πιο δεινούς σκόρερς κι ένας από τους πιο κυρίαρχους ψηλούς στην ιστορία του αθλήματος. Κανείς θα περίμενε πως η διεκδίκηση του πρωταθλήματος θα ήταν δεδομένη για αυτή την ομάδα. Ωστόσο, αυτό που κατάφεραν οι Houston Rockets, μέσα σε αυτό το διάστημα, ήταν να φτάσουν μέχρι τον δεύτερο γύρο των playoffs. Σίγουρα οι T-Μac και Yao θα άξιζαν πολλά παραπάνω, αλλά συνεχόμενοι τραυματισμοί, εκατέρωθεν, δεν τους επέτρεψαν να έχουν την πορεία, που προδιέγραφε το ταλέντο τους. Στην περίπτωση του Yao Ming, το τεράστιο κορμί του δεν άντεξε τις απαιτήσεις του ΝΒΑ για παραπάνω από 4-5 χρόνια, ενώ στην περίπτωση του δυναμικού guard, συνεχόμενοι τραυματισμοί στην μέση και στο γόνατο δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο υψηλότερο επίπεδο. Στην ιστορία, πάντως, θα μείνει ως ένα δίδυμο με τεράστιες δυνατότητες, το οποίο, όμως, δεν έπιασε ποτέ το ταβάνι του ατομικά και ομαδικά. Οι τραυματισμοί, αλλά και μία σχετική έλλειψη χημείας μεταξύ των δύο stars, αποτέλεσαν τις βασικές αιτίες για την αποτυχία στο εγχείρημα του Houston.
https://www.youtube.com/watch?v=_xzcfrgNjys
Steve Nash – Amare Stoudemire
Την ίδια περίοδο, αλλά για μία χρονιά παραπάνω, ο μεγαλύτερος Καναδός μπασκετμπολίστας έπαιζε μαζί με τον δυναμικό forward Amare Stoudemire. Ο Nash γύρισε στους Suns το 2004, όπου τον υποδέχτηκε το νούμερο 9 του draft του 2002, για να συνθέσουν ένα από τα πιο fun-to-watch δίδυμα στην ιστορία του αθλήματος.
Διαφορετική περίπτωση από τις προηγούμενες, χωρίς προβλήματα τραυματισμών να τους ταλαιπωρούν σε μεγάλο βαθμό (ο Stoudemire άρχισε να ταλαιπωρείται από σοβαρότατους τραυματισμούς τα μετέπειτα χρόνια), με αρκετό χρόνο να δουλέψουν μαζί, οι Nash και Amare φαίνεται να αδίκησαν τους εαυτούς τους. Αν και σε ατομικό επίπεδο κατάφεραν να αναδειχθούν στον μέγιστο βαθμό, με τον Καναδό Playmaker να κερδίζει 2 συνεχόμενες χρονιές το βραβείο του MVP και τον Amare να γίνεται ένας από τους καλύτερους forward/ center της εποχής, δεν κατάφεραν τις αντίστοιχες ομαδικές επιτυχίες. H ομάδα του Φίνιξ παρουσίαζε ένα ενθουσιώδες μπάσκετ, παίζοντας σε high tempo, έχοντας τον Steve Nash σε ρόλο ενορχηστρωτή. Αν και αυτό το στιλ μπάσκετ, βασισμένο στις επιθετικές αρετές της ομάδας, φαινόταν και ήταν αποτελεσματικό στην κανονική περίοδο, στην postseason οι «Ήλιοι» τα έβρισκαν σκούρα. Κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τους τελικούς της Δύσης τρεις φορές, χωρίς να κάνουν το βήμα παραπάνω.
Πολλοί υποστηρίζουν πως το θέαμα των Nash και Stoudemire, κατ’ επέκταση και των Phoenix Suns, δηλαδή, δεν συνδυάστηκε ποτέ με την ουσία. Πιθανόν να έχουν δίκιο, αφού οι …0 παρουσίες τους σε τελικό ΝΒΑ αποτελούν ακράδαντο επιχείρημα. Πιθανόν και όχι. Το σίγουρο είναι πως κάτι έλειπε από αυτή την πυραυλοκίνητη ομάδα. Ήταν το μέταλλο του νικητή και η νοοτροπία του πρωταθλητή ; Αρκετά πιθανόν, καθώς ούτε το Φίνιξ διαθέτει το πνεύμα πρωταθλήτριας ομάδας που μπορεί να εμπνεύσει έναν παίκτη (όπως οι Celtics και οι Spurs για παράδειγμα), ούτε κανένας από τους Nash – Amare έδειξε (όχι μόνο στο Φίνιξ, αλλά και στις υπόλοιπες ομάδες που αγωνίστηκαν) πως έχει την στόφα του ηγέτη. Όπως και να ΄χει, στην Αριζόνα είδαμε να παίζεται το σύγχρονο μπάσκετ μια δεκαετία πριν, κι αυτό ίσως αποτελεί και το μεγαλύτερο παράσημο των δύο παλαιμάχων πλέον παικτών για την κοινή τους πορεία. Συγχρόνως, όμως, αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που τα ονόματά τους βρίσκονται σ’ αυτήν την λίστα.
Υ.γ: Εντάξει, η αλήθεια είναι πως ο Amare το παλεύει ακόμα.
https://www.youtube.com/watch?v=FhCtTHlDCSg
Russel Westbrook – Kevin Durant
Το πιο πρόσφατο δίδυμο στην συγκεκριμένη λίστα αποτελούν οι Durant και Westbrook. Ο Kevin Durant επιλέχθηκε στο νούμερο 2 του draft το 2007 από τους πάλαι ποτέ Seattle Supersonics. Έναν χρόνο μετά, στην ίδια ομάδα θα βρισκόταν και ο Russel Westbrook. Ο φετινός MVP επιλέχθηκε στο νούμερο 4 από την ίδια ομάδα (6 μέρες πριν αλλάξει πόλη και όνομα) στο draft του 2008. Από το 2008 μέχρι και το 2016 οι δύο superstars αποτέλεσαν την κινητήριο δύναμη της Οκλαχόμα και τις ελπίδες της για το πρωτάθλημα. Πάλεψαν μαζί για 8 σεζόν, χωρίς, όμως, να καταφέρουν να φτάσουν στην κορυφή.
Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα «duos» του ΝΒΑ. Αγωνιστικά, ίσως, μιλάμε για ένα από τα κορυφαία δίδυμα που εμφανίστηκαν στο ΝΒΑ. Μιλάμε για δύο παίκτες, που, ειδικά, τα τελευταία χρόνια της συνεργασίας τους, βρίσκονταν και οι δύο στους 5-6 καλύτερους αθλητές του πρωταθλήματος. Κι εδώ, πιθανόν, να κρύβεται και το «μυστικό» της …αποτυχίας τους. Οι Thunder δεν ξεκαθάρισαν, ποτέ, ποιός είναι, πραγματικά, ο ηγέτης της ομάδας. Οι δύο superstars δεν βάλανε ποτέ το «εγώ» τους κάτω από την ομάδα, κανένας από τους δύο δεν ήθελε να βάλει τον εαυτό του σε δεύτερο ρόλο (δικαίως; ) κι αυτό, συνολικά, έκανε κακό στην ομάδα της Οκλαχόμα. Russel και Durant δεν ξέφυγαν ποτέ από ερωτήματα τύπου: Ποιός είναι το πρώτο βιολί, Ποιανού είναι η ομάδα. Επί 8 χρόνια, μοιράζονταν τον τίτλο του «ηγέτη», βγαίνοντας πότε ο ένας και πότε ο άλλος μπροστά. Αυτό, βέβαια, προκαλούσε σύγχυση στην ομάδα τους, όχι μόνο αγωνιστική, αλλά κυρίως πνευματική.
Η ιστορία έχει δείξει, πολλές φορές, πως οι ομάδες που καταφέρνουν να φτάσουν στην κορυφή στηρίζονται σε παίκτες με ευδιάκριτους ρόλους. Στην Οκλαχόμα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα στην κορυφή της πυραμίδας. Κάτι που φαίνεται, εκ του αποτελέσματος, πως τους στοίχισε. Durant και Westbrook κατάφεραν να φτάσουν μία φορά μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ, όπου ηττήθηκαν, εύκολα, από τους Χιτ του Lebron (με τον Wade να έχει αποδεχθεί τον δεύτερο ρόλο και να έχει δώσει τα κλειδιά της ομάδας στον King) με σκορ 4-1. Δύο μελλοντικοί Hall Of Famers, σε εξαιρετική φάση της καριέρας τους, στην ίδια ομάδα για 8 χρόνια και με απολογισμό μία εμφάνιση στους τελικούς του ΝΒΑ. Αυτό θα γράψει η ιστορία και, δυστυχώς, δεν αξίζει και δεν τιμάει κανέναν από αυτούς τους δύο παίκτες, οι οποίοι έχουν προσφέρει και θα συνεχίσουν να προσφέρουν μοναδικές στιγμές και συγκινήσεις στον κόσμο του ΝΒΑ.
