Ο Νίκος Νικολαΐδης είναι γνωστός για τις cult επιτυχίες του, «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα…» (1979), «Γλυκιά συμμορία» (1983), «Singapore Sling» (1990) και «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα» (2002). Το βίαιο και χαρακτηριζόμενο από νουάρ αισθητική σύμπαν του, διανθισμένο από τραγούδια της δεκαετίας του ’50, δημιούργησε τη δική του «σχολή» στον ελληνικό κινηματογράφο και επηρέασε αμέτρητους σκηνοθέτες και ανθρώπους του θεάματος. Εκείνο που πολλοί δεν θυμούνται, όταν ανατρέχουν στη φιλμογραφία του Νικολαΐδη, είναι πως το 1994 σκηνοθέτησε την πρώτη και τελευταία τηλεταινία του, «Το κορίτσι με τις βαλίτσες», με πρωταγωνιστή τον κωμικό Λάκη Λαζόπουλο.
Η ταινία, που έκανε την πρεμιέρα της στις 21 Μαρτίου του 1994 στον ΑΝΤ1, αποκηρύχτηκε από τον σκηνοθέτη σαν ένα «λάθος». Όπως εξήγησε:
«Τα λάθη είναι σαν τους αποτυχημένους έρωτες: τους νοσταλγείς, σε βασανίζει το ανεκπλήρωτό τους, αλλά δεν θα ’θελες ποτέ να τους ξαναζήσεις… Το γεγονός ότι η προβολή αυτού του λάθους μου στην τηλεόραση απέφερε μια ακροαματικότητα 57.6% αποδεικνύει το πόσο μεγάλο λάθος διέπραξα.»
Βλέποντας το «Κορίτσι με τις βαλίτσες» 25 χρόνια αργότερα, θα λέγαμε πως η δήλωση αυτή του Νικολαΐδη είναι κάπως υπερβολική. Η ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τις ταινίες του σκηνοθέτη αριστουργήματα: την άριστη φωτογραφία, τα σκοτεινά, αλλά περίτεχνα σκηνικά που περιορίζονται στο εσωτερικό ενός σπιτιού, το femme fatale, το McGuffin (που εδώ είναι οι βαλίτσες του τίτλου), τις αναφορές σε ταινίες του ’40 με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τα τραγούδια από μια γλυκιά, περασμένη εποχή. Εκείνο που θα πρέπει να δυσαρέστησε τον Νικολαΐδη είναι η επιβολή ενός «χαρούμενου τέλους» από το τηλεοπτικό κανάλι. Σήμερα, όμως, ένας θεατής εκπλήσσεται όχι από αυτή τη δέσμευση, αλλά από την τολμηρή επιλογή του ΑΝΤ1 (που τότε βρισκόταν ακόμη στα χέρια του Μίνωα Κυριακού) να προσλάβει ένα σκηνοθέτη με τη φήμη του Νικολαΐδη για να γυρίσει μια ταινία για την ελληνική τηλεόραση.
Η ιστορία του «Κοριτσιού με τις βαλίτσες» μιλάει για ένα νεαρό εργένη, τον Μιχάλη (Λαζόπουλος), ο οποίος μένει προσωρινά στο σπίτι του ξάδερφού του για να φροντίζει τα ψάρια του και δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη από την Πατρίσια (Μέρεντιθ Χέρολντ), μια Αμερικανίδα που έχει ξεμείνει στην Αθήνα και περιμένει το εισιτήριό της για το Λος Άντζελες. Η Πατρίσια δεν μιλάει γρι Ελληνικά, όμως παρόλα αυτά πείθει τον Μιχάλη να τη φιλοξενήσει για ένα βράδυ. Ο Μιχάλης, στην αρχή κάπως διστακτικός, δέχεται τελικά να μείνει στο σπίτι η Πατρίσια, καθώς έξω έχει καύσωνα και εκείνη κουβαλάει μαζί της δύο μεγάλες βαλίτσες ταξιδιού. Το μυστήριο της ιστορίας αρχίζει όταν η Πατρίσια επιμένει να κλειδώνει την εξώπορτα του διαμερίσματος και χάνει την ψυχραιμία της κάθε φορά που ο Μιχάλης πάει να μετακινήσει μία από τις βαλίτσες…
Ο τίτλος είναι ο ίδιος μια αναφορά στην ιταλική ταινία «Το κορίτσι με τη βαλίτσα» (1961) και η ταινία του Νικολαΐδη βρίθει κινηματογραφικών αναφορών από τον «Ταξιτζή» (1976) του Μάρτιν Σκορσέζε, μέχρι το «Γεράκι της Μάλτας» (1941) με τον Μπόγκαρτ. Ο σκηνοθέτης συνήθιζε να γυρίζει τις ταινίες του στο σπίτι του στην Κηφισιά, το οποίο χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα για τα γυρίσματα του «Άφτερλωβ» (2016). Εδώ η τοποθεσία είναι ένα ευρύχωρο διαμέρισμα στην Κυψέλη (ή μάλλον το στούντιο του ΑΝΤ1), όμως η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι εξίσου κλειστοφοβική και «οικεία» στους φαν του σκηνοθέτη. Η γνώριμη ιστορία με το μικρό twist στο τέλος είναι μόνο ένα όχημα για να μπορέσουν οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες να ανταλλάξουν τους στυλιζαρισμένους τους διαλόγους και να επιδείξουν την προσεκτικά διαλεγμένη γκαρνταρόμπα τους.
Ο Λάκης Λαζόπουλος, εκείνη την εποχή, έκανε ακόμη τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα. Με τη δημοτικότητα της κωμικής σειράς του, «Δέκα Μικροί Μήτσοι» (1992-2003) στο MEGA, αλλά και τις γνωριμίες του με ονόματα, όπως την Αλίκη Βουγιουκλάκη, είχε φτιάξει καλό όνομα, τόσο στην τηλεόραση, όσο και στο θέατρο. Η συνεργασία του αυτή με τον Νίκο Νικολαΐδη του έδωσε έναν από τους πρώτους ρόλους του σε ταινία μεγάλου μήκους και τον οδήγησε να παίξει αργότερα στις ταινίες «Ο καλύτερός μου φίλος» (1999) (σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου) και «Ρ20» (2004). Ο Νικολαΐδης, που συνήθιζε να δουλεύει με μια συγκεκριμένη ομάδα ηθοποιών, συμπεριλαμβανομένου του Κωνσταντίνου Τζούμα και του Άλκη Παναγιωτίδη, πιθανόν να είχε τις αντιρρήσεις του με το κάστινγκ του Λαζόπουλου στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Το αποτέλεσμα, πάντως, δεν δυσαρεστεί, καθώς το χιούμορ του ηθοποιού ταιριάζει με την παιχνιδιάρικη διάθεση του σκηνοθέτη.
«Το κορίτσι με τις βαλίτσες» μπορεί να μην είναι μία από τις κεντρικές ταινίες στη φιλμογραφία του Νικολαΐδη. Είναι όμως σημαντική για να δει κανείς όλο το εύρος του και τις σκηνοθετικές του δυνατότητες όταν δούλευε με ασυνήθιστα για εκείνον «υλικά». Η σχέση του Νικολαΐδη με την τηλεόραση ήταν άλλωστε μια σχέση «αγάπης-μίσους», καθώς στο ξεκίνημά του είχε σκηνοθετήσει διάφορες διαφημίσεις, αλλά και επειδή η τριβή του αυτή με το αντικείμενο τον βοήθησε στο να τελειοποιήσει το εκκεντρικό στυλ που όλοι αγάπησαν στις ταινίες του. Στην ιστορία της τηλεόρασης στην Ελλάδα, το «Κορίτσι με τις βαλίτσες» αποτελεί μια εξαίρεση, ή αλλιώς ένα υπέροχο «λάθος» που πιθανότατα δεν θα επαναληφθεί ποτέ.
