Συχνά στην καθημερινότητά μας, συναντάμε άτομα με ειδικές ανάγκες και δεν είναι λίγες οι φορές που μας προκαλούνται αυτόματα, ερωτήματα και προβληματισμοί. Αναρωτιόμαστε, πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε, ποιες κινήσεις και φράσεις πρέπει να αποφύγουμε και ποιες να προτιμήσουμε. Ξεχνάμε, όμως, ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε απλά ο εαυτός μας, ώστε να μπορούν κι αυτοί να κάνουν το ίδιο! Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φερθεί φυσιολογικά, όταν αντιμετωπίζεται σαν κάτι που είναι «ελαττωματικό».
Απόκλιση από την κανονικότητα ή όχι;
Καθημερινά, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, είναι υποχρεωμένα να υφίστανται μια προκατειλημμένη, ρατσιστική συμπεριφορά, η οποία τείνει να τα περιθωριοποιεί από το κοινωνικό σύνολο. Οι ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται είναι επιφυλακτικές, καθώς αναμένονται χαμηλά επίπεδα αποδοτικότητας. Κατά πόσο είναι δίκαια η υιοθέτηση μιας τέτοιου είδους στάσης; Πόσο καλούς και ηθικούς ανθρώπους μας καθιστούν τα στερεότυπα;
Στην πραγματικότητα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, είναι ακριβώς όπως εμείς. Έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν τα ίδια συναισθήματα με όλους, με τη διαφορά ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες τα νιώθουν…εντονότερα. Αγαπούν, γελούν, χαίρονται περισσότερο. Δρουν αυθόρμητα, ορμέμφυτα και με απόλυτη ειλικρίνεια. Παράλληλα, την ευτυχία την εντοπίζουν στα απλά και καθημερινά πράγματα, τα οποία συνήθως αντιμετωπίζουμε ως αυτονόητα, όπως είναι η ηρεμία της θάλασσας, ο ήλιος μιας όμορφης μέρας, ένα απλό χάδι.
Στα άτομα με ειδικές ανάγκες, το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής και –δικαίως- δεν κατανοούν τη δική μας υπέρμετρη βιασύνη, φιλαργυρία κι εμμονή στα υλικά αγαθά. Ωστόσο, η μοναδικότητά τους έγκειται στο ότι κρύβουν τα δικά τους χαρίσματα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ατόμων, που καταφέρνουν, παρά τις δυσκολίες, με μεγάλη επιτυχία να εισαχθούν και να διαπρέψουν στα πανεπιστήμια, να γίνουν καλλιτέχνες, αλλά και ευτυχισμένοι γονείς και σύζυγοι. Εντάσσονται ομαλά στην κοινωνία και εργάζονται σε ένα ευρύ φάσμα επαγγελμάτων. Είναι γεγονός, πως η ενσυναίσθηση και η θετική ενέργειά τους, μπορεί να εκδηλωθεί με πολλούς τρόπους.
Το παράδειγμα του Forrest Gump
Στα άτομα με ειδικές ανάγκες ανήκει ο “Forrest Gump”. Στη δημοφιλή ταινία, ο πρωταγωνιστής, παρά τη νοητική υστέρησή του και το κινητικό πρόβλημα της παιδικής του ηλικίας, κατορθώνει να διακριθεί τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στον πόλεμο του Βιετνάμ. Κι όλα αυτά, χάρη στην ταχύτητά του, αλλά και τη μοναδική προσωπικότητά του.
Η ταινία μας προκαλεί ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων: συγκίνηση, λύπηση, αισιοδοξία, χαρά, γέλιο. Το μπούλινγκ που υφίσταται ο Forrest Gump, δεν τον λυγίζει, τη στεναχώρια δεν τη μεγαλοποιεί, αλλά τη μετατρέπει σε κίνητρο, ώστε να ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του και να πάρει πρωτοβουλίες.
Βιώνει έντονο το συναίσθημα του έρωτα, καθώς καταφέρνει να κερδίσει το κορίτσι των ονείρων του και να αποκτήσει μαζί της ένα πανέξυπνο παιδί. Η παρορμητικότητα του χαρακτήρα του, δεν λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας, αλλά ως οδηγός αισιοδοξίας μιας καλύτερης ζωής. Η καλοκαρδοσύνη και η αστάθμητη θέλησή του, τον καθιστούν από το 1994 έως σήμερα, ένα σπουδαίο παράδειγμα προς μίμηση.
Το παράδειγμα του Forrest Gump, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και κάθε ιδιαίτερος άνθρωπος, μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μας βοηθούν να δούμε τη ζωή υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, να συλλάβουμε την ιδέα της ίδιας της διαφορετικότητας και να αδράξουμε τις ευκαιρίες της ζωής. Γιατί, όπως λέει κι ο πρωταγωνιστής μας: «η ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα σου τύχει».
Το τρέιλερ της ταινίας βρίσκεται εδώ:
http://https://www.youtube.com/watch?v=uPIEn0M8su0
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
ratpack.gr
amea-care.gr
