Με επιστολή του στην Νίκη Κεραμαίως, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εκπαιδευτικών Γονέων – Κηδεμόνων Παιδιών με Αναπηρία, εκφράζει την δυσαρέσκεια του για τους διορισμούς. Ειδικότερα εκφράζει τα παράπονα φορέων και συλλόγων σχετικά με τις τοποθετήσεις των νεοδιορισμένων, στις οποίες δεν φαίνεται να υπάρχει η παραμικρή πρόνοια για τους διδάσκοντες κηδεμόνες παιδιών με αναπηρία.
Η επιστολή στην υπουργό παιδείας
Στην επιστολή αναφέρεται αρχικά η διπλομοριοδότιση των ειδικών κατηγοριών, κάτι που όπως φαίνεται όχι μόνο δεν τηρήθηκε, άλλα αποδείχθηκε φιάσκο. Όπως αναφέρεται στην επιστολή, για την τοποθέτηση εκπαιδευτικών, είτε μονίμων είτε αναπληρωτών, η απόφαση παίρνεται από τον διευθυντή εκπαίδευσης της περιφέρειας. Με τα δεδομένα του σήμερα, δίνεται ιδιαίτερη σημασία στα κοινωνικά κριτήρια των εκπαιδευτικών. Είναι ζήτημα ευσυνειδησίας προς τους εκπαιδευτές – γονείς παιδιών με αναπηρία, και κατανόησης των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν. Αν και η σειρά κατάταξης τους στον πίνακα λαμβάνεται υπόψη, είναι σε χαμηλή θέση.
Ως δεύτερο θέμα, αναφέρουν ότι ακόμα και στους προηγούμενους νόμους, μοριοδουτούσαν τα κοινωνικά κριτήρια. Όπως ο νομός 3848/2010 στο άρθρο 3, που μοριοδοτούσε τα κοινωνικά, ακαδημαϊκά κριτήρια άλλα και την προϋπηρεσία. Αυτά συνέβαλαν στην κατάταξη των υποψήφιων από το Α.Σ.Ε.Π. Για την τοποθέτηση ακολουθούνταν αυτή η διαδικασία, στην οποία τα κοινωνικά κριτήρια λαμβάνονταν και πάλι υπόψη. Πιθανόν ο διαγωνισμός δεν διεξήχθη βασιζόμενος σε αυτόν τον νομό. Στο μεταξύ τοποθετήθηκαν και διοριστήκαν εκπαιδευτικοί με τα ίδια κριτήρια που ισχύουν και σήμερα. Την τελευταία δεκαετία όμως, σε αρκετούς διορισμούς, κάνεις δεν ανάφερε τον ορό ‘διπλομοριοδότιση’. Αντίθετα μάλιστα ήταν σεβαστό το δικαίωμα περί αποσπάσεων, το οποίο έδινε στις ειδικές κατηγορίες το Π.Δ. 50 από την νομοθεσία του 1996. Εξάλλου, η μοριοδότηση των κοινωνικών κριτήριων διαφέρει από την τοποθέτηση που πραγματοποιείται μετά τον διορισμό.
Η πρόνοια της νομοθεσίας του 1996
Σχετικά με την αίτηση υπηρεσιακής μεταβολής, όπως αναφέρεται στην επιστολή, είναι μη υλοποιήσιμη. Σύμφωνα με το άρθρο 62, παράγραφος 5 της Ν.4589/2019, δεν επιτρέπεται καμία υπηρεσιακή μεταβολή για 2 χρόνια. Επομένως, δεν υπάρχει το δικαίωμα μετάθεσης ή απόστασης στις ειδικές κατηγορίες όπως αναφέρετε στο άρθρο 13 του Π.Δ.50/1996. Ένας νόμος που ισχύει 24 χρονιά τώρα, και κάνεις μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να μιλήσει για διπλομοριοδότιση. Ο νομοθέτης που θέσπισε τους νομούς τότε, 24 χρονιά πριν, ήταν σε θέση να καταλαβαίνει τις δυσκολίες των ειδικών κατηγοριών και να προνοήσει. Στην Ελλάδα του 2021, δεν είναι κατανοητή η δυσκολία απομάκρυνσης από την μόνιμη κατοικία, όταν πρόκειται για γονέα παιδιού με αναπηρία.
Ο ορός ‘διπλομοριοδότιση’ καταρρίπτει κάθε λόγο για τον οποίο θα μπορούσαν να βοηθήσουν τις ειδικές κατηγορίες. Η χρήση του όρου θυμίζει μια κοινωνία 40 χρονιά πριν, και ειδικά, όταν τέτοιες ιδέες υιοθετούνται από άτομα του υπουργείου. Η κοινωνία μας δεν έχει δείξει ποτέ ουσιαστική στήριξη προς τις ευπαθείς ομάδες, και καθημερινά μας το αποδεικνύει με κάθε τρόπο. Είναι λυπηρό να εκφράζονται τέτοιοι όροι από ανθρώπους που στην ουσία εργάζονται για την υποστήριξη των ευάλωτων, στην συγκεκριμένη περίπτωση για άτομα με αναπηρία. Στην ουσία αρνούνται να διευκολύνουν τους γονείς των μαθητών ενώ είναι καθήκον τους να υποστηρίζουν και το οικογενειακό περιβάλλον.
Γιατί όλα αυτά τώρα;
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάνεις, γιατί όλα αυτά τώρα; Τόσα χρονιά δεν τους ενοχλούσε; Γιατί τόσα χρονιά δεν διαμαρτυρήθηκε κάνεις; Η απάντηση είναι απλή. Μετά από χρονιά αδιοριστία όλοι διεκδικούν το δίκιο τους. Όλοι έχουν μεγαλώσει ηλικιακά, οι υποχρεώσεις αυξάνονται και δεν είναι σε θέση να ζουν πλέον μια ζωή που συνεχώς ανατρέπεται. Φανταστείτε λοιπόν, ότι αν για κάποιους είναι δύσκολο να μετακινηθούν μακριά από τον τόπο κατοικίας, για κάποιους είναι αδύνατο λόγο των παιδιών.
Είναι τραγικό το γεγονός ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί να τοποθετήσει 350 άτομα με αναπηρία ή γονείς στους 3.459 διορισμούς κοντά στην μόνιμη κατοικία. Με αυτό τον τρόπο θα τους διευκόλυναν λίγο, έτσι ώστε να μπορούσαν να δουλέψουν κανονικά για τα προς το ζην τους
Είναι στο χέρι μας να διεκδικήσουμε με κοινωνία με ίσες ευκαιρίες για όλους μας. Εφόσον υπάρχει θέληση, πρέπει να στηρίζουμε τον συνάνθρωπο μας. Εφόσον υπάρχουν εκπαιδευτικοί που χρειάζονται κάποια βοήθεια, όπως ένα παιδί με αναπηρία, πρέπει να βοηθάμε και όχι να κρεμάμε ταμπέλες με ορούς, όπως ‘διπλομοριοδότιση’.
πηγή άρθρου: amea-care.gr
