Ο κ. Βαγγέλης Αυγουλάς είναι ένας άνθρωπος με οπτική αναπηρία. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία κλήθηκε να μιλήσει τόσο για την αναπηρία του όσο και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στα πλαίσια των τρεχόντων εξελίξεων σχετικά με τη πανδημία. Χρήζει ιδιαίτερης προσοχής το γεγονός πως ο αποκλεισμός και η καταπίεση που μερικοί άνθρωποi βιώνουν, όπως αναφέρει, για ένα άτομο με οπτική αναπηρία δεν είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα. Μήπως τελικά η οπτική αναπηρία δεν αποτελεί έναν αποτρεπτικό παράγοντα που παρεμβαίνει στην ανεξάρτητη διαβίωση του ατόμου με αναπηρία; Μήπως το ίδιο το κράτος δεν μεριμνά για τη διασφάλιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ατόμων αυτών; Όπως δηλαδή είναι η ανάπτυξη κατάλληλων προσβάσιμων υποδομών ή η εξασφάλιση προσβασιμότητας στη πληροφόρηση. Είναι αξιοσημείωτα τα όσα αναφέρει.
Λίγα λόγια για τον κ. Βαγγέλη Αυγουλά
Ο κ. Βαγγέλης Αυγουλάς γεννήθηκε το 1988. Μεγάλωσε στο Ίλιον και έχει καταγωγή από τα Χανιά Κρήτης. Έλαβε την κατάλληλη εκπαίδευση από το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών στην Καλλιθέα. Φοίτησε στο 11ο Γυμνάσιο Ιλίου και διακρίθηκε ως παραστάτης, ενώ υπήρξε και σημαιοφόρος το σχολικό έτος 2005-2006. Υπήρξε άριστος μαθητής, καθώς αποφοίτησε από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με βαθμό «Άριστα 20». Πέρασε στη Νομική Σχολή Αθηνών όπου επιβραβεύτηκε για τις επιδόσεις του από το ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (2007) και πήρε το πτυχίο με βαθμό 8,4. Πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές σπουδές στο Αστικό Δίκαιο και κινητοποιήθηκε με ιδιαίτερη προσήλωση συμβάλλοντας στη διασφάλιση καλύτερης ποιότητας ζωής τόσο ατόμων με αναπηρία όσο και άλλων πολιτών που χρήζουν βοηθείας.
Πηγή εικόνας: meallamatia.blogspot.com/
Ο «αποκλεισμός» των ατόμων με αναπηρία
Στο news.gr αναφέρει πως τον περιορισμό του να μην μπορείς να κάνεις πράγματα που θέλεις, κάτι που πολλοί άνθρωποι βίωσαν στην καραντίνα, τα άτομα με αναπηρία τον βιώνουν διαρκώς. Δυστυχώς το τέλος της καραντίνας δεν προμηνύει την αρχή μιας καλύτερης ζωής για τα άτομα με αναπηρία.
Όπως ο κ. Αυγουλάς αναφέρει «…και να ανοίξουν οι χώροι εστίασης ας πούμε, πάλι θα υπάρχουν μαγαζιά με σκαλιά και χωρίς αναπηρική τουαλέτα για να υποδεχτούν τους φίλους μας σε αναπηρικό αμαξίδιο. Πάλι εγώ και οποιοσδήποτε δεν βλέπει, θα διαβάζουμε ανάγλυφα στην γραφή των τυφλών το όνομα ενός φαρμάκου που είναι πάνω στο κουτί, αλλά δεν γράφει την ημερομηνία λήξης, παρενέργειες, την τιμή. Σε οποιοδήποτε προϊόν, μου λείπουν αυτές οι πληροφορίες. Πάλι οι συμπολίτες μας με ακουστική αναπηρία δεν θα βρίσκουν διερμηνέα νοηματικής γλώσσας στις δημόσιες υπηρεσίες, σε όλα τα νοσοκομεία, στις τράπεζες, οπουδήποτε χρειάζεται να πάνε μόνοι τους και να συνεννοηθούν. Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα του καθημερινού αποκλεισμού που δυστυχώς ζούμε».
Απαραίτητη η ενημέρωση για την προσαρμογή των ανθρώπων στις νέες συνθήκες
Στο κλοιό της πανδημίας, οι αλλαγές που θεσμοθετήθηκαν ως μέτρα αντιμετώπισης του ιού έφεραν στην επιφάνεια νέα δεδομένα. Η τεχνολογία έχει διεισδύσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Όμως εγείρεται ένα σημαντικό ερώτημα. Κατά πόσο απευθύνεται στο ευρύ κοινό; Τι γίνεται με τα άτομα με αναπηρία που αδυνατούν λόγω της μειονεξίας τους να αντεπεξέλθουν στις τεχνολογικές εξελίξεις και τα καινοτόμα τεχνολογικά επιτεύγματα. Ο κ. Αυγουλάς υπογραμμίζει το εξής:
«Ποιος εκπαίδευσε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι τεχνολογικά αναλφάβητοι χωρίς να φταίνε και επειδή η αναπηρία τους ακινητοποίησε; Από το πρώτο κύμα της πανδημίας μέχρι το δεύτερο ποιος επιμόρφωσε τους εκπαιδευτικούς για τη σωστή τηλεκπαίδευση στους μαθητές με αναπηρία; Είναι πράγματα που πρέπει να γίνουν ακόμα και όταν τελειώσει το δεύτερο lockdown, το τρίτο αν έρθει εύχομαι όχι. Πρέπει να βγουν από αυτό το lockdown οι άνθρωποι με αναπηρία, με πολύπλευρη στήριξη. Είναι ευθύνη του καθενός, έχει και η πολιτεία τις ευθύνες της, έχουν όμως και οι συμπολίτες μας».
Πηγή εικόνας: dhmoi.gr
Το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» και η έκκληση για τη θέσπιση του προγράμματος και μετά των προσφάτων εξελίξεων
Είναι γεγονός πως την πολύπλευρη στήριξη την παρείχαν εθελοντικές οργανώσεις συνεισφέροντας στη ψυχολογική ενδυνάμωση ανθρώπων που δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», όπως αναφέρει ο κ. Αυγουλάς, ήταν μία αξιόλογη πρωτοβουλία που συνεισέφερε και εξακολουθεί να συνεισφέρει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ατόμων που χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης. Διεπιστημονικές οργανώσεις προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με γνώμονα την αυτόνομη και αξιοπρεπή διαβίωση ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Όμως αξίζει να σημειωθεί αυτό που λέει και ο κ. Αυγουλάς. Εκφράζοντας «την αγωνία πολλών ανθρώπων από όλη την Ελλάδα, που βρίσκουν τώρα ανοιχτές γραμμές δωρεάν ψυχολογικής υποστήριξης, βρίσκουν ενισχυμένες κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων, όμως είναι διάχυτος ο φόβος ότι μόλις τελειώσει οριστικά ο κορονοϊός και το lockdown και τα λοιπά, θα σβήσουν αυτές οι κοινωνικές υπηρεσίες, θα ατονήσει αυτή η ενίσχυση. Θα κλείσει αυτή η υποστήριξη που λαμβάνουν και θα μείνουν πάλι στο έλεος του Θεού.
Πολλοί άνθρωποι έχουν ενταχθεί μόνο τώρα για το διάστημα του lockdown. Δεν είναι μόνιμοι δικαιούχοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», ένα πρόγραμμα που κάνει φοβερή δουλειά αλλά με κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, για αυτό εδώ έρχεται το κενό και μία προσπάθεια που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση και πρέπει να ολοκληρωθεί άμεσα όμως, ο προσωπικός βοηθός των ανθρώπων με αναπηρία. Κάτι που πρέπει να νομοθετηθεί και να αρχίσει άμεσα να εφαρμόζεται, είναι μία πάγια καλή πρακτική στο εξωτερικό.»
Πηγή εικόνας: AgrinioPress.gr
Ο θεμελιώδης ρόλος του κράτους και της κοινωνίας στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ΑμεΑ
Αξίζει να πούμε πως υπάρχουν πολλά αιτήματα από πολλές χώρες που διεκδικούν τη θεσμοθέτηση του προσωπικού βοηθού. Η μη ικανοποίηση του συγκεκριμένου αιτήματος αναγκάζει εδώ και χρόνια τους γονείς να καλύπτουν τις ανάγκες των παιδιών τους με το αζημίωτο. Όμως είναι σημαντικό και πρέπει να τονιστεί η σημασία του προσωπικού βοηθού. Συμβάλλει καθοριστικά στην ενίσχυση της κοινωνικής ένταξης και στη διασφάλιση της ατομικής ελευθερίας των ατόμων με αναπηρία. Έτσι αναδεικνύει ένα κράτος δίκαιο που δρα με σθένος επιδιώκοντας την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων. Για αυτό το κράτος ελπίζουν πολλές οικογένειες και επιθυμούν να προβεί στις κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις αποβλέποντας στην ανεξάρτητη διαβίωση των πολιτών.
Ο κ. Αυγουλάς επισημαίνει πως «αυτό είναι το μεγαλύτερο άγχος των οικογενειών για κάθε άνθρωπο με αναπηρία. Όταν φύγει το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον τι θα κάνουμε όλοι εμείς για να μην καταλήξουμε ακινητοποιημένοι ή αν υπάρχει κάποια πιο βαριά δυσλειτουργία λόγω αναπηρίας, σε κάποιο ίδρυμα».
Όμως δεν είναι μόνο το κράτος που πρέπει να διευκολύνει τη ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία. Είναι όλοι οι πολίτες που συνυπάρχουν μαζί τους. Μία πράξη των “ασυνείδητων πολιτών” είναι οι ακαθαρσίες στου δρόμους, καθώς «πολλοί φίλοι μας έχουν βρει σαν μόδα την βόλτα με το κατοικίδιο». Διαπιστώνεται πως «δεν υπάρχει νοοτροπία φιλόζωων ανθρώπων στην Ελλάδα ,καλλιεργημένοι. Επομένως έχουν πολλαπλασιαστεί οι ακαθαρσίες των κατοικίδιων που κάνεις δεν μαζεύει, γιατί απλά έχει χρησιμοποιήσει το κατοικίδιο για στείλει το νούμερο 6, δεν του δίνει και αγάπη και φροντίδα όπως θα έπρεπε. Δεν υπάρχει συνείδηση και γίνεται η ζωή μας πιο δύσκολη και από αυτό, γιατί εγώ δυστυχώς θα πρέπει να συναντήσω αυτό το εμπόδιο και μετά να το αποφύγω».
Το αντίκτυπο των μέτρων προστασίας από τον κορωνοϊό στα άτομα με οπτική αναπηρία
Δυστυχώς η αναπηρία σύμφωνα με τα βιώματα του κ. Αυγουλά περιόρισε την αυτόνομη διαβίωση των ατόμων με οπτική αναπηρία. Δυσκόλεψε τους ανθρώπους να διεκπεραιώνουν με άνεση καθημερινές υποχρεώσεις και λόγω των νέων δεδομένων όφειλαν να διαμοιράσουν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, γεγονός που προκάλεσε αμηχανία. Συγκεκριμένα αναφέρεται πως η αλληλεπίδραση με άλλα άτομα καθίσταται άκρως ωφέλιμη καθώς ο συμπολίτης είναι αυτός που θα τον πιάσει από το χέρι και θα τον κατευθύνει στην πόλη. Η σωματική επαφή όμως απαγορεύτηκε. Επίσης η αφή, όπως λέει, είναι το βασικότερο μέσο αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον.
Ο κ. Αυγουλάς υπογραμμίζει τη σημασία της αφής λέγοντας «αν ακινητοποιήσω και χάσω την αφή είναι σαν να χάνω μία ακόμα αίσθηση και δεν μου είναι καθόλου εύκολο, γιατί όταν λείπει η όραση έτσι κι αλλιώς, αναπτύσσονται όλες οι άλλες αισθήσεις για να καλύψουν το κενό. Άρα νιώθω πολλαπλή αναπηρία». Επίσης προσθέτει «δεν μπορούμε μόνοι μας να ελέγξουμε της διαγραμμίσεις στη συναλλαγή που θα φτάσουμε για να κρατήσουμε το φαρμακείο, στο ταχυδρομείο, οπουδήποτε την απόσταση 1,5 μέτρο από το μπροστινό μας άνθρωπο και από τον πίσω που περιμένει σε μία ουρά, πρέπει όλοι οι άλλοι να το κάνετε για εμάς που μας βλέπετε».
Τα λόγια αυτά αρκούν για να σηματοδοτήσουν την αρχή μιας καλύτερης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που σέβεται τον συνάνθρωπο και αναγνωρίζει τα δικαιώματα όλων των κοινωνικών ομάδων. Το κράτος επίσης οφείλει να διασφαλίσει το θεμελιώδες δικαίωμα της ανεξάρτητης διαβίωσης. Το δικαίωμα που επηρεάζει το πυρήνα της αξιοπρέπειας του ατόμου. Δεν αρκεί να γίνεται μόνο σήμερα αλλά κάθε σήμερα στη διάρκεια των αιώνων.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο:
Advertising
newsit.gr (2020), Η καραντίνα ενός τυφλού – «Εμείς βιώνουμε ένα μόνιμο lockdown στη ζωή μας». Ανακτήθηκε από www.newsit.gr (τελευταία πρόσβαση 13/12/2020 στις 21:30)
Απόφοιτη του τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας στα Γιάννενα. Απέκτησε εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και Διαπολιτισμική Εκπαίδευση και συνεχίζει τις σπουδές της στην Εργοθεραπεία. Εργάζεται εθελοντικά ως φιλόλογος σε κοινωνικό φροντιστήριο και η αγάπη της; Τα παιδια!