H Punk Rock υπήρξε ένα είδος μουσικής που αναπτύχθηκε στις απαρχές της δεκαετίας του 1970 με την Αγγλία να αποτελεί κύρια εστία. Πολύ περισσότερο, η Punk και τα παρακλάδια της ήταν ένας δίαυλος έκφρασης μιας στοχευμένης ιδεολογίας και φιλοσοφίας. Υπήρχε για να ταράζει τα νερά σε ό,τι άβουλο και υποκριτικό, για να προκαλεί και να προβληματίζει.
Βασική αγκίδα ενόχλησης της Punk κουλτούρας ήταν η εξουσία και οι έχοντες αυτή. Έτσι, εύκολα τα αντιφασιστικά πιστεύω έρχονται να γίνουν δρόμος, αν όχι ταυτόσημος, τότε σίγουρα παράλληλος με την ιστορία της Punk.
Τα ιστορικά γεγονότα παγκοσμίως μαρτυρούν συχνά τον κυβερνητικό αυταρχισμό και έτσι η αντιφασιστική punk μουσική λαμβάνει έναν ενεργό ρόλο διαμαρτυρίας. Γίνεται η φωνή και το ορθωμένο ανάστημα. Το manifesto αυτό επιχειρήσαμε να δούμε μέσα από εννιά τραγούδια-σταθμούς της συγκεκριμένης μουσικής ταυτότητας.
- Johannesburg, South Africa, 1977: National Wake, “International News”
Το νοτιοαφρικανικό συγκρότημα έμεινε γνωστό στην ιστορία του είδους για την ενεργό αψήφιση της πολιτικής του φυλετικού διαχωρισμού. Συγκεκριμένα, μετά την εξέγερση του Soweto του 1976, στην οποία οι φοιτητές που διαμαρτύρονταν για το apartheid δολοφονήθηκαν από την κρατική αστυνομία, ο Ivan Kadey και οι αδελφοί Gary και Punka Khoza έγιναν ό,τι χρειάζεται σε τέτοιες περιστάσεις κάποιος απογοητευμένος και αβοήθητος: η φωνή της διαμαρτυρίας. Συνδύασαν τους garage ήχους των Stooges, reggae, αφρικανικό πολυρυθμικό ήχο και επαναπροσδιόρισαν την δισκογραφία τους με επιρροές από την πολιτική ανάλυση συγκροτημάτων, όπως οι Pop Group, Gang of Four και Two-tone ska. Πολύ περισσότερο, το κομμάτι “International News” εστίασε την προσοχή του στον ρόλο των διεθνών μέσων ενημέρωσης για τη διαιώνιση τόσο του apartheid όσο και των θηριωδιών του στον Πόλεμο Ανεξαρτησίας στην Angola. Οι National Wake βρέθηκαν για άλλη μια φορά στο επίκεντρο της κρατικής αστυνομικής επιτήρησης και λογοκρισίας. Όμως έτσι είναι η punk culture.
- Belgium, 1977: Basta, “Abortus Vrij de Vrouw Beslist!”
Ίσως πλανάται η απορία γιατί ένα τραγούδι για τα δικαιώματα των αμβλώσεων εμφανίζεται σε έναν κατάλογο αντιφασιστικών τραγουδιών punk. Με αφορμή τις τολμηρές δηλώσεις του Mike Pence σχετικά με την θεματική, η punk έρχεται να γίνει σύμμαχος για την αντίδραση σε μια μορφή κυβερνητικής θυματοποίησης. Εκτός αυτού πρόκειται για ένα κομμάτι «πιασάρικο» για τα δεδομένα του είδους. Η γραμμή σαξοφώνων που θυμίζει τις δυσαρμονικές συμβολές της Lora Logic στο X-Ray Spex και την Essential Logic, καθώς και μια φωνή που ήταν μια κοινή φράση σε διαμαρτυρίες υπέρ της επιλογής (ουσιαστικά σημαίνει «Ναι, Άμβλωση για τις γυναίκες!») αποτελούν απόδειξη αυτού. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Βέλγιο ήταν στην πραγματικότητα μια από τις τελευταίες χώρες που νομιμοποίησε την έκτρωση (όχι μέχρι το 1990!).
- Rotterdam, Netherlands, 1978: The Rondos, “Which Side Will You Be On?”
Ο λόγος για μια μπάντα από Maoist Punkers, δηλωμένους μαχητικούς αριστερούς που προκάλεσαν το Ολλανδικό Κομμουνιστικό Κόμμα CPN. Στην αρχή, οι στίχοι των κομματιών τους δεν ήταν πολιτικού περιεχομένου ή γενικά «αντιδραστικοί». Με την πάροδο του χρόνου, ο στίχος μετουσιώθηκε σε υμνητήριο της αμιγούς κομμουνιστικής εικόνας του συγκροτήματος. Ο φανατισμός τους προερχόταν κυρίως εξαιτίας της πίεσης από το εξωτερικό. Είχαν το δικό τους περιοδικό (“Raket ή Rocket”) και το εναλλακτικό βιβλιοπωλείο (Raketbase), ένα κόμβο για την πρώιμη ολλανδική punk σκηνή. Όπως δηλώνουν οι ίδιοι, το εν λόγω κομμάτι δεν ήταν παρά ένα επείγον «σπρώξιμο» και μια έκκληση για αφύπνιση, αντί να καθόμαστε μιλώντας αδιάλειπτα για τη στρατηγική. Κανείς δεν μπορεί, τελικά, να πολεμήσει τον φασισμό μόνο με λόγια.
- Austin, Texas, 1980: The Dicks, “The Dicks Hate the Police”
Ένα απροκάλυπτα κομμουνιστικό συγκρότημα, που οφείλει την ύπαρξή του σε έναν εύσωμο, ανοιχτά δηλωμένο ομοφυλόφιλο του Τέξας. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single, στο οποίο ο εν λόγω τραγουδιστής φώναξε με τη φωνή ενός βίαιου αστυνομικού, αποφασισμένου να εκμεταλλευτεί την εξουσία του ενάντια στους περιθωριοποιημένους, για να εντυπωσιάσει τους γονείς του. Το τραγούδι περιελάμβανε λίγα λόγια και λιγότερες συγχορδίες. Όμως με τραγουδιστή τον Gary Floyd, έναν γνήσιο punk ήρωα που άξιζε αναγνώριση πέρα από την underground σκηνή, κοινοποίησε την ουσία της κρατικής εξουσίας που αναπτύχθηκε στην πιο άθλια καθημερινή της μορφή. Το “The Dicks Hate the Police” αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, punk ή όχι. Έχουν υπάρξει πολλές επανεκτελέσεις του κομματιού με γνωστότερη αυτή των Mudhoney.
- Essex, England, 1980: Poison Girls, “Bully Boys”
Πρόκειται για μια αγγλική anarcho-punk μπάντα από το Brigton. Η παραδοσιακά ελκυστική τραγουδίστρια/κιθαρίστας Vi Subversa ήταν Εβραία πρόσφυγας και μια μέσης ηλικίας μητέρα. Στην αρχή έγραψε τραγούδια τα οποία εξέταζαν τους ρόλους της σεξουαλικότητας και των φύλων, συχνά από αναρχική οπτική. Εμπνευσμένη από τους Buzzcocks, η Subversa έφερε μια λεπτή ισορροπία προσεκτικής σκέψης και πυροδότησε την αγριότητα στο αναδυόμενο κίνημα της peace-punk. Η ιστορία του πραγματικού ακτιβισμού της συνέβαλε επίσης στην πραγματοποίηση κάποιων ουσιαστικών έργων κατά του πυρηνικού αφοπλισμού. Το “Bully Boys” ήταν ένα εξαιρετικά ελκυστικό μικρό τραγούδι. Οι buzzsaw κιθάρες, τα τραχιά φωνητικά και δυναμικά τύμπανα τίθενται στην υπηρεσία της εμπλοκής του ρόλου του σωβινισμού στη βία του Εθνικού Μετώπου. Η μπάντα είπε ότι το κομμάτι, μαζί με το “The Bremen Song” (για το Ολοκαύτωμα), οδήγησαν τους ρατσιστές skinheads να τους επιτεθούν σε συναυλίες και στο σπίτι. Οι στίχοι της Subversa ήταν λιγότερο του «το προσωπικό είναι πολιτικό» με την έννοια της απομόνωσης των εμπειριών της ως χαρακτηριστικών των μεγαλυτέρων πολιτικών τάσεων. Ήταν κυρίως του «το πολιτικό είναι προσωπικό», εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται τα πολιτικά συστήματα στην καθημερινή ζωή.
- East Berlin, 1983: Namenlos, “Nazis Wieder in Ostberlin”
Οι Ανατολικοί Γερμανοί που αγωνίζονται μέσα από τις εξουθενωτικές οικονομικές συνθήκες της ελεγχόμενης από το κράτος Σοβιετικής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, διαπίστωσαν ότι οι σκληρότερες παρορμήσεις της αντι-αυταρχικοποίησης στην punk αισθητική είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος διατύπωσης της διαμαρτυρίας τους. Έτσι οι Namenlos αποτελούν μία από τις χαρακτηριστικότερες μορφές της νέας, άγριας πολιτικοποιημένης φυλής , χρησιμοποιώντας ζωντανές αναταραχές rock’n’roll και απευθείας στίχους με την κατάλληλη σοβαρότητα δεδομένου του περιβάλλοντός τους. Ήταν κι αυτοί τα παιδιά των δρόμων! Τρεις από τα μέλη φυλακίστηκαν για έξι μήνες χωρίς πλήρεις κατηγορίες, ενώ ανακρίθηκαν και τελικά καταδικάστηκαν σε 18 επιπλέον μήνες στη φυλακή του Stasi για τους «αντιδημοκρατικούς στίχους».
- San Pedro, California, 1984: Minutemen, “Political Song for Michael Jackson to Sing”
Οι φίλοι από την ηλικία των 13 ετών Mike Watt και D. Boon παρουσιάζονται ως οι σοσιαλιστικές punk εκδόσεις των Bert και Ernie. Οι στίχοι σε αυτό το avant-garde punk classic κομμάτι είναι οι λιγότερο διδακτικοί, δεν είναι όμως λιγότερο άμεσοι από τους άλλους, και δεν υποδηλώνουν λιγότερο την πολιτική ιδεολογία που αρμόζει σε δύο πιστούς punkers.
- Santiago, Chile, 1984: Los Pinochet Boys, “La Música del General/Esto Es Pinochet Boys”
Στο πιο καταπιεστικό σημείο της δικτατορίας του Pinochet, ο Daniel Puente Encina σχημάτισε με τους φίλους του ένα ρητά αντιφασιστικό συγκρότημα punk και το ονόμασε Pinochet Boys. Με τον κίνδυνο να εμποδιστούν από την στρατιωτική αστυνομία, οι συναυλίες των Pinochet Boys ήταν χώροι για νέους, αναδυόμενους ακτιβιστές προκειμένου να συναντηθούν, να συναναστραφούν και να στρατολογηθούν. Το νεανικό κίνημα θα γίνει ένα κρίσιμο μέρος της επανάστασης που οδήγησε στο χιλιανό εθνικό δημοψήφισμα το 1988. Ένα δημοψήφισμα που τελικά υποχρέωσε το καθεστώς Pinochet να κατέβει από την εξουσία και άνοιξε το δρόμο για την Δημοκρατία. Από καθαρά μουσική άποψη, το τραγούδι ήταν το μισό κλασσικό τραγούδι με το punk band name ως ύμνο και το μισό παράξενο και περίεργο.
- Mexico City, 1990: Massacre 68, “Sistema Podrido”
Αποτελεί ένα επικήδειο τραγούδι εις μνήμην εκείνων που δολοφονήθηκαν το 1968, ενώ διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά για την καταπιεστική κυβέρνηση Díaz Ordaz (ως μέρος του Μεξικανικού Βρώμικου Πολέμου). Η σφαγή 68 ατόμων ήταν αρκετή για να εμπνεύσει τους στίχους που απροκάλυπτα επικρίνουν την κυβερνητική διαφθορά και την κρατική βία. Σαν να μην έφτανε αυτό, το 1988, μια νοθευμένη εκλογή κήρυξε το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα ως το νέο κυβερνών, αν και με φαινομενικά χαμηλή προσέλευση ψηφοφόρων λόγω ενός «συντετριμμένου» συστήματος. Καθήκον της μπάντας δεν ήταν άλλο από το να υπογραμμίσουν τον ρόλο του μεξικανικού κυβερνήτη τόσο στις δολοφονίες του 68, όσο και στην απάτη των εκλογών του 1988.
