Θα πρέπει να ήμουν το πολύ έντεκα ή δώδεκα χρονών όταν ξεκίνησα να μπαίνω,με την ιδιαίτερη περιέργεια εκείνης της ηλικίας,στο δωμάτιο που έβλεπε το Λυκαβηττό.Το δωμάτιο αυτό είχε μία χαρακτηριστική πόρτα,χωρίς τζάμι,στο χρώμα του τοίχου και αν δεν ήξερες τι υπάρχει από πίσω,το πιθανότερο,να το προσπερνούσες.Μύριζε πάντοτε αρωματικούς καπνούς αλλά υπερίσχυε μία μίξη βανίλιας με σανδαλόξυλο.Συλλεκτικά βίνταζ αυτοκινητάκια στα ράφια της βιβλιοθήκης,μου αποσπούσαν την προσοχή και δεν μπορούσα ν’αντισταθώ και να μην τ’αγγιξω και παρακάτω ακολουθούσαν συλλογές βιβλίων από φιλοσόφους και ποιητές.Αυτό που θυμάμαι όμως πιο έντονα,είναι πως στο δωμάτιο αυτό ήταν πάντα χειμώνας.Μία από εκείνες τις χειμωνιάτικες ημέρες λοιπόν,μία απόκοσμη μουσική με ώθησε ν’ανοίξω την πόρτα αυτή και να βυθιστώ σε νέες περιπέτειες…
Στο δωμάτιο αυτό έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου δίσκο βινυλίου και δεν μπορώ να ξεχάσω για πόση ώρα κοιτούσα το εξώφυλλο και πόσo χρόνο χρειάστηκα για να χρησιμοποιήσω το άγνωστο μέχρι τότε για’μένα πικάπ.Ύστερα ακολούθησαν ο ένας δίσκος μετά τον άλλο.Αυτό ήταν!Χωρίς να έχω κάνει ένα βήμα,την ίδια στιγμή ταξίδευα και αυτό ήταν κάτι το πρωτόγνωρο.Οι δίσκοι,το πικάπ,οι μυρωδιές,ο χειμώνας ήταν πάντα εκεί κι όμως εγώ,αλλάζοντας μουσική,άλλαζα πλέυση!Θυμάμαι να αγγίζω με τόση τρυφερότητα και προσοχή τους δίσκους και το πικάπ και να νιώθω τόση ευγνωμοσύνη για την τόσο σπουδαία ανακάλυψη μου!Είναι αλήθεια,πως όσα χρόνια κι αν πέρασαν,την ιδιαίτερη αγάπη που ένιωσα για το πικάπ και τους δίσκους βινυλίου δεν την αισθάνθηκα ξανά,ακόμη και αν χρησιμοποίησα πολύ περισσότερο τις κασέτες,τα Cds και αργότερα τα mp3.Πολύ πιθανόν,επειδή τη μαγεία του πικάπ μπορεί να την απολαύσει κανείς με μία δόση ιεροτελεστίας,ξεκινώντας από τον δίσκο,τοποθετώντας τον στο πλατώ του πικάπ,αφήνοντας απαλά τη βελόνα πάνω του και τέλος,η πιο δυνατή στιγμή,η αγωνία μέχρι να ξεκινήσει η μουσική!
Ίσως να ήταν ο χειμώνας που ήταν πάντα εκεί,που έκανε αυτό το δωμάτιο να μοιάζει πάντα τόσο εσωστρεφές,διακριτικό και σιωπηλό,που με έκανε να διαλέγω πολύ προσεχτικά τις μουσικές που θα μοιραστώ μαζί του και δεν ήταν λίγες οι φορές που η μουσική λειτούργησε λυτρωτικά.
Εκείνο όμως που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον,είναι το τι ακριβώς είναι αυτό που μας παρακινεί να επιλέξουμε ένα συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή.Είναι οι μνήμες;τα συναισθήματα;οι μυρωδιές;Τα ερεθίσματα για τον κάθε έναν από εμάς είναι διαφορετικά και αυτό είναι άλλωστε που κάνει τη σχέση μας με τη μουσική τόσο ιδιαίτερη και ξεχωριστή.Συχνά σκέφτομαι πως ίσως όλοι κάπου μέσα μας να έχουμε ένα καλά φυλαγμένο τέτοιο δωμάτιο με τη δική του εποχή,μουσικές και αναμνήσεις και ίσως το μόνο που χρειάζεται,είναι ν’ανοίξουμε την πόρτα και πάλι,να κοιτάξουμε γύρω μας σαν να είναι η πρώτη φορά και φυσικά,στο μπακράουντ να παίζει,την αγαπημένη μας μουσική…
