Σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν, σαν ένα θέατρο που έμεινε χωρίς θεατές, παρά μόνο με πρωταγωνιστές και σουρεάλ σκηνικά, με προλόγους χωρίς χειροκρότημα μοιάζει το σήμερα. Μια ταχύτητα που ζαλίζει σαν το πρώτο τσιγάρο στην εφηβεία που δοκίμασες κρυφά από τους γονείς σου, σαν τον πρώτο σου έρωτα που σε φίλησε μετά το σχολείο, σαν την πρώτη φορά που περπάτησες κάτω από τη βροχή χωρίς ομπρέλα. Οι στιγμές εκείνες όπου όλα γύρω σου συγχρονίζονται μαζί σου, σαν να έχει πλαστεί ολόκληρος ο κόσμος για εσένα, είναι ακόμη εδώ. Και είσαι ακόμη εδώ, και οι στιγμές σου, και η ζωή και η μουσική και η ταχύτητα σου και όσα σε περιμένουν για να χορέψουν μαζί σου στον ρυθμό σου. Όλα αλλάζουν κι όμως όλα είναι στην ουσία τους ίδια, εκείνα που έχουν ουσία είναι ακόμη εδώ. Γι’ αυτό χορεύω και σε περιμένω να χορέψεις κι εσύ, μαζί μου και να συγχρονιστούμε μαζί. Γιατί, θέλει θάρρος να σηκώσεις το χέρι σου και να με κρατήσεις, θέλει θάρρος να με καλέσεις στο τηλέφωνο για ν’ ακούσεις τη φωνή μου και να μου πεις πόσο δύσκολη είναι για ΄σένα αυτή η νύχτα, θέλει θάρρος να ζητήσεις βοήθεια, μα κυρίως, θέλει πολλή πολλή αγάπη και μουσική που να ξεκλειδώνει τις πιο στριμωγμένες πόρτες και τσουβάλια μέσα σου που ήρθαν και σε απομάκρυναν για τόσο πολύ καιρό… Αλλά αυτό μπορεί πάντα να αλλάξει όσο είσαι και είμαι ακόμη εδώ.
