Ντριιιιιν. Το ξυπνητήρι χτύπησε, εσύ ξυπνάς, κοιτάς έξω και έχει ακόμα σκοτάδι. Αναρωτιέσαι μερικά δευτερόλεπτα τι πήγε λάθος και μήπως δεν είχες ρυθμίσει κάτι σωστά. Περνάει ο απαιτούμενος χρόνος, συνέρχεσαι και πλέον θυμάσαι. Είχες πει θα σηκωθείς αξημέρωτα γιατί πρέπει να πας σε κάποια δημόσια υπηρεσία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνεις, αλλά ο φόβος παραμένει πάντα ίδιος. Θα προλάβω να εξυπηρετηθώ; Τι ώρα πρέπει να είμαι εκεί για να περιμένω όσο το δυνατόν λιγότερο; Έχω όλα τα χαρτιά που χρειάζονται; Ξέρεις όμως, πως σε τίποτα από όλα αυτά δεν έχεις απαντήσεις. Μόνο σε ένα ερώτημα μπορείς να βρεις από μόνος σου απάντηση. Τι να κάνω για να περάσει η ώρα μου πιο ευχάριστα, όσο περιμένω στην ουρά;
Γνωρίζεις καλά πως η απάντηση είναι, να ακούσεις μουσική. Ντύνεσαι χοντρά(πάντα έχει κρύο τέτοια ώρα), βάζεις τα ακουστικά σου στα αυτιά και ξεκινάς. Αλλά τι μουσική να ακούσεις, τέτοια ώρα, χωρίς καθόλου διάθεση που θα σε κάνει να ξεχάσεις την δημόσια υπηρεσία και την αναμονή που έχεις μπροστά σου; Για αυτό είμαστε εμείς εδώ, για να δώσουμε λύσεις.
ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΖΕΣΤΑΜΑ
Εντάξει μόλις ξύπνησες, δε μπορείς και να αρχίσεις να χοροπηδάς από την χαρά σου κατευθείαν. Πρέπει να προεετοιμάσεις τον εαυτό σου σιγά σιγά, να τον ζεστάνεις, αλλά να μην πέσεις και στην κατάθλιψη. Παρόλα αυτά πρέπει να γνωρίζεις τι στόχο έχεις μπροστά σου, τις δυσκολίες και την υπομονή που πρέπει να έχεις. Μήπως η κατάθλιψη τελικά είναι λίγο πιο κοντά από εκεί που υπολόγιζα; Ξεκίνα λοιπόν, βάζοντας λίγη ειρωνεία στην ζωή σου, για να μη τρέφεις φρούδες ελπίδες πως σε μία ώρα θα έχεις τελειώσει και θα μπορείς να επιστρέψεις στις υπόλοιπες υποχρεώσεις σου. Κάνε, όμως τον εαυτό σου να σκάσει έστω και ένα σαρκαστικό χαμόγελο.«Αντικαταπληκτικά», λοιπόν και Παύλος Παυλίδης για να κάνεις μια δυναμική είσοδο πριν πάρεις το χαρτάκι προτεραιότητας.
Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ
Μπήκες στην δημόσια υπηρεσία. Έφτασες, λοιπόν, στο μηχάνημα για να πάρεις το χαρτάκι σου. Οι άνθρωποι τριγύρω βρίζουν, είναι στη τσίτα και κάποιοι φεύγουν. Τους κοιτάς με απορία και αρνητισμό και εκείνοι το αντιλαμβάνονται, εσύ τους κρίνεις και σε κοιτάνε με ύφος γεμάτο αγανάκτηση. Αναρωτιέσαι, μα δε μπορούν να κάνουν λίγη υπομονή; Παίρνεις το χαρτάκι σου, βλέπεις το νούμερο και πηγαίνεις έξω να περιμένεις στην αναμονή, καθώς δεν υπάρχουν κενές θέσεις. Όμως μια στιγμή αργότερα, κοντοστέκεσαι και συνειδητοποιείς τι είδες στο χαρτί. Ήταν το νούμερο 143 και τώρα εξυπηρετείται το νούμερο 5. Πώς είναι δυνατόν λες, αφού 8 η ώρα άνοιγε η υπηρεσία και είναι 8 και 10. Βλέπεις ανθρώπους να μαζεύουν τις σκηνές κατασκήνωσης που είχαν στήσει έξω από το κτίριο και καταλαβαίνεις. Οι ίδιοι άνθρωποι που πριν σε κοιτούσαν με αγανάκτηση, τώρα σε κοιτάνε με χαιρεκακία(και καλά σου κάνουν εδώ που τα λέμε). Βγαίνεις έξω περίλυπος, κοιτάζεις τη λίστα με τα τραγούδια και αλλάζεις ρότα. Ο Άκης Πάνου είναι η κατάλληλη επιλογή, σε μία ολοκαίνουρια εκτέλεση για το «Θολωμένο μου μυαλό» από τον Σωκράτη Μάλαμα.
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
Πλέον ξέρεις όλη την αλήθεια. Η ώρα έχει πάει εννιά και εξυπηρετείται ο αριθμός 16. Ξέρεις πολύ καλά, πως είτε θα είσαι εκεί περίπου μέχρι το κλείσιμο και θα εξυπηρετηθείς, είτε πρέπει να το πάρεις απόφαση και να αποχωρήσεις, όσο είναι νωρίς για να μη περιμένεις τόσες ώρες άδικα. Είναι μια δύσκολη στιγμή, ομολογουμένως, κοιτάς και ξανακοιτάς τα χαρτιά σου, προσπαθείς να σιγουρευτείς, πως έχεις όλα όσα χρειάζονται, ώστε να μη το μετανιώσεις, όποια απόφαση κι αν πάρεις. Εσύ θα διαλέξεις ποιο είναι το επόμενο τραγούδι που θες να ακούσεις. Μπορείς να ακούσεις Ελεωνόρα Ζουγανέλη με το τραγούδι «Η επιμονή σου», αν αποφασίσεις να μείνεις, αλλιώς μπορείς να ακούσεις τον Δήμο Μούτση με την Ερηνούλα του και το «Delenda est», στον δρόμο της επιστροφής σου προς το σπίτι, καθώς αποχωρείς άπραγος και ηττημένος.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ
Ας μείνουμε στο σενάριο, πως την ώρα της απόφασης έμεινες στην αναμονή. Άλλωστε και να φύγεις θα πρέπει να επιστρέψεις άλλη μέρα, οπότε γιατί να αφήνεις για αύριο, κάτι που μπορείς να κάνεις σήμερα; Έρχεται η σειρά σου, ο φωτεινός πίνακας δείχνει το νούμερο 143, πλησιάζεις τον πάγκο γεμάτος ενθουσιασμό, περηφάνια, αλλά και με έναν κόμπο στο στομάχι. Καλημερίζεις τον ευγενικότατο κύριο που θα σε εξυπηρετήσει και του δίνεις τα απαραίτητα έγγραφα που κουβαλούσες τόση ώρα. Το τι θα ακολουθήσει δε μπορώ να σου το υποσχεθώ. Μπορεί να σε ενημερώσει ο υπάλληλος πως σου λείπει κάποιο χαρτί που δεν είχες προσέξει και να σε ενημερώσει πως πρέπει να επιστρέψεις αύριο, για να το έχεις και αυτό μαζί σου για να εξυπηρετηθείς και εσύ να αποχωρείς σα να έχεις χάσει πέναλτυ στις καθυστερήσεις, ακούγοντας τις «Μικρές περιπλανήσεις». Ελπίζουμε όμως, μετά από 3 λεπτά στον πάγκο εξυπηρέτησης, να βάλει την σφραγίδα του ο υπάλληλος και να σε ενημερώσει πως η υπόθεσή σου τακτοποιήθηκε και εσύ να φύγεις από την δημόσια υπηρεσία χοροπηδώντας σαν την Μαίρη Πόππινς ακούγοντας Polkar και «Η αγάπη χρόνια δε κοιτά».
