Είναι ο άνεμος που αφήνουν πίσω τους όταν περπατούν, ένα περπάτημα γαλήνιο και βαρύ συνάμα. Ο ήχος των χεριών τους όταν σ’αγγίζουν στο πρόσωπο και σου λένε πως <<Όλα θα πάνε καλά >> , η βραχνιασμένη τους φωνή όταν ξυπνούν, το κουταλάκι που ανακατεύουν τον καφέ τους κάθε πρωί και η πόλη που ξυπνάει μαζί τους. Το κομμάτι που παίζει στο αυτοκίνητο τους και είναι πάντα το ίδιο. Το παράφωνο νανούρισμα τους τις νύχτες που φοβάσαι. Ο ήχος όταν αλλάζουν σελίδα σε κάθε βιβλίο που διαβάζουν, το γέλιο τους σε κάθε αστείο σου και η σιωπή τους όταν δακρύζουν αποφεύγοντας το βλέμμα σου. Οι παύσεις τους στις συζητήσεις που κάνεις μαζί τους. Ο χτύπος της καρδιάς τους όταν βρίσκεσαι στην αγκαλιά τους. Ο χορός τους που δεν έχει ποτέ ρυθμό, σε μουσικές που σιγοτραγουδούν από διαφημίσεις των 90’s. Ο ήχος του αναπτήρα, που αδιάφορα αφήνουν στο τραπέζι αφού ανάψουν το τσιγάρο τους. Ο ήχος από τα κλειδιά τους όταν επιστρέφουν στο σπίτι. Η καλημέρα και η καληνύχτα τους. Είναι ο ήχος του τηλεφώνου όταν εκείνοι σε καλούν. Οι διαφωνίες μαζί τους και ο θόρυβος της σιωπής μέχρι τη συμφιλίωση. Ο ήχος της πόρτας όταν κλείνει και δεν γυρίζουν ξανά, και παίρνουν για πάντα, πίσω, τη μουσική τους, μαζί τους.
