Σίγουρα ο καθένας απολαμβάνει πολλούς και διαφορετικούς μουσικούς στη διάρκεια της ζωής του. Και σίγουρα ο καθένας έχει αγαπημένους και λιγότερο αγαπημένους μουσικούς. Υπάρχει όμως, ένας μουσικός ή ένα συγκρότημα στο οποίο επιστρέφουμε πάντα όταν η κατάσταση ζορίζει. Όταν απλά σέρνεσαι από τη μια απογοήτευση στην άλλη και το φως στην άκρη του τούνελ είναι ένα κακόγουστο αστείο. Για μένα (και νομίζω και για πολλούς ακόμα) αυτοί είναι οι Social Distortion, και παρακάτω θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί.
Αρχικά, για όποιον δεν τους γνωρίζει, οι Social Distortion είναι ένα Αμερικάνικο punk rock συγκρότημα που σχηματίστηκε το μακρινό 1978 στην California, και έκτοτε έχει κυκλοφορήσει 7 δίσκους. Αυτά είναι τα ξύλινα, τυπικά, βιογραφικά χαρακτηριστικά. Για τον ακροατή τους, οι Distortion αντιπροσωπεύουν την τελειότητα της απλότητας. Μουσική απλή, βασισμένη σε σίγουρες, δοκιμασμένες punk δομές, χωρίς αχρείαστες πρωτοτυπίες και επιδείξεις τεχνικής, σφυροκοπούν τα αυτιά σου με υπέροχες, επαναλαμβανόμενες δομές που σου «μένουν» από το πρώτο άκουσμα. Έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ήχο αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα (ειδικά τα riffs της κιθάρας, απλά μυρίζουν «Distortioνίλα» από χιλιόμετρα)
Οι στίχοι τους (τις περισσότερες φορές) απλοί, κάποιες φορές σχεδόν παιδικοί, χωρίς ποιητικότητες, σχήματα λόγου και υψηλά νοήματα. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που μπορούν να φτάνουν με τέτοια άνεση απευθείας στην ψυχή σου. Προσπερνάνε τα προστατευτικά πλέγματα που έχεις χτίσει γύρω σου σαν να μην υπήρξαν ποτέ και σε ανατριχιάζουν. Είτε μιλάνε για έρωτα, για πόνο, για την κατάσταση στης κοινωνίας, είτε απλά για σεξ και ροκ εντ ρολ. Ειδικά όταν στους διηγείται η αξεπέραστη βραχνάδα του Mike Ness.
%20WEB%20CROP.jpg)
Και αυτό είναι που χρειάζεσαι ακριβώς εκείνη την περίοδο. Κάποιον που θα απεκδυθεί το δήθεν, το «ψαγμένο», το περίπλοκο και θα σου μιλήσει απλά και κατανοητά. Δε θα σε καθησυχάσει, δεν το θέλει, ξέρει ότι δεν μπορεί. Απλά θα κάτσει δίπλα σου και θα σου πει «Κοίτα φίλε, ο κόσμος είναι σκατά. Το ‘χω περάσει, το ξέρω. Αλλά στην τελική δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να συνεχίσεις» Μόνο έτσι θα μπορέσεις να δώσεις διέξοδο στα συναισθήματα σου, για να μην εκραγείς. Από την ιστορία του «αποτυχημένου» για την καθεστηκυία τάξη ενήλικα του «Story of my life» μέχρι τον προδομένο, χτυπημένο αλλά νικητή πρωταγωνιστή του «Untitled», όλοι σου θυμίζουν κάτι δικό σου, κάτι γλυκόπικρα οικείο.
Κλείνοντας, σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω μουσικοί με πολύ μεγαλύτερη συνθετική και στιχουργική μαεστρία, πρωτοτυπία και πολυπλοκότητα. Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν οι Witchcraft, οι Fates Warning, οι Iron Maiden. Όταν όμως η ζωή σε έχει σαπίσει στο ξύλο και βρίσκεσαι πεσμένος στα σκοινιά προσπαθώντας να ανασάνεις, οι Distortion θα σου δώσουν τη διέξοδο που χρειάζεσαι. Γιατί πολύ απλά θα σου θυμίσουν ότι μοιάζεις με τον γέρο ψαρά του Χέμινγουεϊ. Μπορεί να χτυπιέσαι, να ζορίζεσαι, να χάνεις, αλλά στο τέλος πάντα επιβιώνεις.
Thanks for the lessons, that I have been shown lads.
