Στα βάθη της σιωπής σου γεννιέμαι και ξυπνώ, αποκοιμιέμαι στην αγκαλιά σου σαν χάδι και ξαγρυπνώ κάτω απ΄ τα άγρια κύματα σου την πανσέληνο, όταν δεν σβήνει το φως για καληνύχτα κι έτσι ξανά βυθίζομαι και πάλι στα σκοτάδια σου που μες στους βυθούς σου μου μαθαίνεις να ξαναχάνομαι για να βρεθώ και να γνωρίσω τους ορίζοντες μέσα από το λίγο οξυγόνο που μου έμεινε, μέχρι να πάρω και πάλι ανάσα στη στεριά, στα βράχια που δωρίζεις κάθε τόσο, για να επιπλέω καλύτερα μέχρι να μάθω να κολυμπώ και πάλι, σαν ξαναγεννηθώ από τα κύματα που σκάνε πάνω μου και μου θυμίζουν πως δεν με πνίγεις αλλά με μαθαίνεις, θάλασσα και ωκεανέ, όνειρο, ζωή και πτώση, άνοδος στο πέταγμα που μόνο εσύ, μόνο, εσύ, χαρίζεις.
Advertising
