Όλες τις εποχές, αλλά λίγο περισσότερο αυτήν που ζούμε τώρα, εν έτει 2018 οι μεγαλύτεροι θεωρούν το παλιότερο και πιο παραδοσιακό καλύτερο από οτιδήποτε το φρέσκο. Αντίστοιχα, οι νέοι παινεύουν την δική τους εποχή. Όλα αυτά είναι λογικά, απλά σε μερικές περιπτώσεις οδηγούν σε υπερβολές. Πόσο συνηθισμένη είναι άλλωστε η έκφραση « Δε γράφονται πια τέτοια τραγούδια».
Το είδος της μουσικής με την οποία ασχολούμαστε από αυτήν εδώ την γωνιά είναι λίγο πολύ γνωστό. Ας το πούμε έντεχνο, αν και ποτέ δεν συμφωνούσα με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Σχετικά με αυτό το είδος, θα θυμηθούμε τραγούδια που προσέξαμε μέσα στο 2018, που ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες. Κομμάτια που θέλουν να αποδείξουν πως γράφονται ακόμα «τέτοια» τραγούδια.
ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΛΕΙΔΙΑ
Από τα πρώτα τραγούδια που ακούσαμε το 2018, τα “Δεύτερα κλειδιά” σε μουσική Γιώργου Καραδήμου και στίχους της Sunny Μπαλτζή, με την εξαιρετική ερμηνεία της Ελεωνόρας Ζουγανέλη. Ανήκει στον δίσκο που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα μέσα στην χρονιά, με τίτλο «Που με φτάσανε οι έρωτες». Για αυτό μιλάει λοιπόν, ολόκληρος ο εξαιρετικός αυτός δίσκος, αλλά και το συγκεκριμένο τραγούδι, για τον έρωτα. Για τα διάφορα στάδια του, από εκείνο της απόλυτης χαράς, μέχρι εκείνο της θλίψης. Καθώς, όπως μας θυμίζει και το κομμάτι, η αγάπη είναι φωτιά.
ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΖΩΗ
Παραμένοντας στην θεματική του έρωτα περνάμε σε μία ακόμα σπουδαία φωνή, ίσως την σπουδαιότερη γυναικεία φωνή αυτής της γενιάς, την Νατάσα Μποφίλιου, που με το αγαπημένο της (μας) δίδυμο (Θέμης Καραμουρατίδης-Γεράσιμος Ευαγγελάτος), δημιούργησαν ένα τραγούδι να το ακούμε και «Στην επόμενη ζωή». Το συγκεκριμένο κομμάτι γράφτηκε ειδικά για τον μονόλογο «Ουρανία» που ανέβηκε στο Θέατρο 104 μέσα στο 2018. Ένα από τα τραγούδια που έφτασε πιο ψηλά στις τάσεις του youtube το 2018, από το συγκεκριμένο είδος.
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
Συνεχίζουμε με ωραίες γυναικείες φωνές και συγκεκριμένα με την Πέννυ Μπαλτατζή. Μια δημιουργία του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου με τίτλο «Το κορίτσι». Ένα χαρωπό και αισιόδοξο τραγούδι, για ένα τόσο φωτεινό κορίτσι. Κυκλοφόρησε μόνο του αυτό το κομμάτι, ως προάγγελος κάποιας ολοκληρωμένης δισκογραφικής δουλειάς που αναμένεται. Μια δουλειά που ενώνει το σήμερα και το χθες, καθώς θυμίζει τραγούδι που θα μπορούσε να παίζει σε παλιές ελληνικές ταινίες και μας δείχνει πως, τουλάχιστον μουσικά, τις εποχές δε πρέπει να τις συγκρίνουμε, αλλά να απολαμβάνουμε από την κάθε μία τους ομορφότερους καρπούς.
Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ
Ο πρώτος άντρας της σημερινής λίστας, είναι ένας πολυτάλαντος δημιουργός και ερμηνευτής, με έναν σίγουρα υποτιμημένο δίσκο(«Η εποχή των σκουπιδιών») που κυκλοφόρησε μέσα στο 2018,. Το ομώνυμο τραγούδι, που έγραψε και ερμήνευσε ο Μανώλης Φάμελος, λοιπόν, είναι αυτό που ξεχωρίσαμε. Μιλάει για έναν ώριμο πια άνθρωπο, που επιστρέφει εκεί που μεγάλωσε και έζησε ως παιδί, αναζητά τι πέτυχε, τι στόχους είχε τότε και που βρίσκεται σήμερα. Βλέπει την σημερινή κοινωνία και τις ανάγκες των ανθρώπων της και αναρωτιέται γιατί είναι πολλοί αυτοί που νιώθουν μοναξιά και ένα μεγάλο κενό. Όπως συνηθίζει ο Μανώλης Φάμελος, έτσι και σε αυτό το CD έχει ιδιαίτερες δημιουργίες, που πολλές φορές ακροβατούν μεταξύ χαράς και θλίψης, μεταξύ όμορφων, λαμπερών χρωμάτων και σκοτεινιάς.
ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ
Ξανά ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, αλλά αυτή τη φορά έγραψαν ένα τραγούδι για την φωνή της Κατερίνας Κούκα, που επιστρέφει στο προσκήνιο δισκογραφικά μετά από αρκετό καιρό, περίπου δέκα χρόνια με «Τα βήματα». Αποτελεί ένα πρώτο δείγμα, από μία ολόκληρη δισκογραφική δουλειά, που μάλλον θα κυκλοφορήσει του χρόνου και αφορμή για να ξεκινήσει αυτή η συνεργασία ήταν η συνεύρεση επί σκηνής του Θέμη Κραμουρατίδη, της Κατερίνας Κούκα και της Μελίνας Κανά.
LOOK AT ME DAD
‘Ένα τραγούδι, σε μορφή γράμματος, που γράφτηκε και ερμηνεύτηκε από τον Πάνο Μουζουράκη προς τον πατέρα του. Ένα γράμμα που του λέει πως προχωράει η ζωή του, θυμάται παλιές δικές τους στιγμές, ένα τραγούδι γεμάτο αγάπη, στοργή και ευγνωμοσύνη για μία σχέση, αυτή του πατέρα με τον γιο, που δεν έχει τραγουδηθεί όσο εκείνη με την μητέρα. Μία σχέση ιδιαίτερη, που πολλές φορές περιέχει μπόλικο συναίσθημα, που δυσκολεύεται να βγει προς τα έξω. Αυτό το συναίσθημα έβγαλε ο Πάνος Μουζουράκης, που όπως ο ίδιος αναφέρει «Αυτό το τραγούδι και η Ευχή του ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο του Μπαμπά μου σε εμένα.»
