Σε ότι αφορά την γυναίκα στην Αρχαία Ελλάδα -και όχι μόνο στην Αθηναϊκή Δημοκρατία- η πρώτη κύρια δυσκολία που αντιμετώπιζε ένα νεογέννητο κορίτσι ήταν να του επιτραπεί να ζήσει. Εξαρτάτο άμεσα από την απόφαση του πατέρα η έκθεση του νεογνού σε μια ερημική περιοχή, καθώς η γέννηση ενός θηλυκού μέλους θεωρείτο ανώφελο επιπρόσθετο έξοδο για τον οίκο, εφόσον μάλιστα σε ένα κατεξοχήν πατριαρχικό σύστημα κληρονομιάς δεν είχε τη δυνατότητα να διατηρήσει το οικογενειακό όνομα και συνεπώς τα οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία.
Ένα μικρό flash back
Καθόλου ευοίωνο να ξεκινάς να μιλάς για την ύπαρξη της γυναίκας στην κοινωνία σε περιόδους εγκλεισμού και να χρησιμοποιείς για πρόλογο την θέση που είχε κατά τους αρχαίους χρόνους.
Η βία κατά των γυναικών είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο από την απαρχή της δημιουργίας των οργανωμένων κοινωνιών. Βία που της ασκείται από το σύζυγο νυν ή πρώην, τον σύντροφο, τον πατέρα, τον αδελφό ή το παιδί της. Βία που πηγάζει από οργή, θυμό, διάθεση άσκησης εξουσίας ή απλές καθημερινές διαφωνίες.
Οι έρευνες, ανά τα χρόνια, υπέδειξαν ότι σε περιόδους όπου φυσικά ή κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα, επιδημίες, ιατρικές ή εργαστηριακές αστοχίες, βιομηχανικά ή βιοχημικά ατυχήματα επέβαλαν εγκλεισμό, η βία κατά των γυναικών κορυφωνόταν.
Γιατί;
Ίσως η ευκολία λόγω μυικής ανωτερότητας, το χαμηλό προφίλ που η κοινωνία επέβαλε, η μειωμένη, πολλές φορές, αυτοεκτίμηση μετέτρεπαν τις γυναίκες ανά τον κόσμο σε εύκολα θύματα. Η όποια αστοχία από μέρους της, συνειδητή ή ασυνείδητη την καθιστούσε υπεύθυνη για ένα ντόμινο άσχημων αντιδράσεων εις βάρος της.
Τις περισσότερες φορές επιχειρούσε η ίδια να καθησυχάσει τον θύτη με όχι επιτυχημένα αποτελέσματα. Παρέτεινε το πρόβλημα αποφεύγοντας να το καταγγείλει στις αρχές ή να ζητήσει βοήθεια και άσυλο στις κατάλληλες οργανώσεις.
Η αγάπη, ο φόβος, η εξάρτηση ή και η έντονη επιθυμία να βγει αληθινό το παραμύθι της ευτυχίας που είχε ονειρευτεί την έριχναν όλο και πιο βαθιά σε ένα λαβύρινθο πόνου, εξευτελισμού και απύθμενης βίας.
Σήμερα
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, όλος ο πλανήτης βιώνει μια επίθεση από έναν όχι ελεγχόμενο ιό. Η επιστημονική κοινότητα σε συνδυασμό με την πολιτική αρχή κάθε χώρας έχουν επιβάλλει τον κατ’ οίκον περιορισμό στους πολίτες για την μείωση των κρουσμάτων.
Ευρωπαϊκές χώρες που μέχρι τώρα είχαν καταφέρει να μειώσουν αρκετά την ενδοοικογενειακή βία είδαν τις επιθέσεις κατά των γυναικών να εκτοξεύονται στα ύψη.
Στην κινεζική επαρχία Χιουπέι, πρωτεύουσα της οποίας είναι η Ουχάν, οι καταγγελίες στην αστυνομία για έμφυλη βία τριπλασιάστηκαν. Στο Ρίο ντε Τζανέιρο, η αύξηση κρουσμάτων βίας μέσα στο σπίτι κυμαίνεται μεταξύ 40 και 50%. Στην Καταλονία, τα τηλεφωνήματα στις γραμμές υποστήριξης των θυμάτων αυξήθηκαν κατά 20%. Σε αντίστοιχη γραμμή της Κύπρου η αύξηση ήταν της τάξεως του 30%. Στην Ελλάδα οι κλήσεις στη γραμμή SOS 15900 παρουσιάζουν αύξηση της τάξεως του 16,5%.
Οι οργανώσεις
Παγκοσμίως, τον πρώτο ρόλο για να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία μιας καταγγελίας έχει η αστυνομία. Φυσικά, λιγότερες από τις μισές επιθέσεις εναντίον των γυναικών φτάνουν να καταγραφούν και να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη.
Τηλεφωνικές γραμμές καταγγελιών και υποστήριξης, ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών, κέντρα στήριξης, ομάδες παρέμβασης έχουν σχηματιστεί σε όλο σχεδόν τον κόσμο, όμως δεν είναι αρκετά για να αποτρέψουν το κακό που παίρνει κάποιες φορές γιγάντιες διαστάσεις.
Κοινωνία
Καθοριστικό ρόλο για την αποφυγή τέτοιων φαινομένων παίζει το ίδιο το θύμα. Κατά πόσο έχει την συναισθηματική εκπαίδευση να αντισταθεί, από την αρχή, στην οποιαδήποτε άσκηση βίας εις βάρος της. Να μην αφήσει να εξελιχθεί σε πρόβλημα κάτι που στην αρχή φαντάζει αθώο.
Ίσως, η ενημέρωση από το ξεκίνημα των σχολικών βημάτων, τόσο στα κορίτσια αλλά και στα αγόρια, να είναι μια λύση. Η αδιάκοπη πληροφόρηση για τη βία κατά των γυναικών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η δημοσιοποίηση των κρουσμάτων, η παραδειγματική τιμωρία των θυτών. Η συσπείρωση όχι μόνο όσων έχουν πέσει θύματα βίας αλλά όλων των γυναικών για να προφυλάξουν και τον ίδιο τους τον εαυτό και των παιδιών τους. Η ουσιαστική βοήθεια ψυχολογική, οικονομική, κοινωνική που θα κάνει πάλι τις κακοποιημένες γυναίκες να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
Τα μνημόσυνα για αυτές που έχασαν έτσι τη ζωή τους δεν ωφελούν. Δεν τις φέρνουν πίσω, δεν τις μετατρέπουν σε μάρτυρες. Δεν τις αγιοποιούν. Η απόδοση δικαιοσύνης και η λήψη προληπτικών μέτρων είναι το λιθαράκι στον τοίχο που θα χτιστεί για την μνήμη τους. Για να μην θεωρηθεί ο θάνατός τους απλά άλλο ένα στατιστικό στοιχείο των παράπλευρων απωλειών σε μια κοινωνία που βιώνει μια καραντίνα.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για αυτό το άρθρο:
11 γυναικοκτονίες στην Ιταλία την περίοδο της καραντίνας. Ανακτήθηκε από https://www.philenews.com/eidiseis/kosmos/article/937117/11-gnaikoktonies-stin-italia-tin-periodo-tis-karantinas
Κορωνοϊός: Η καραντίνα οξύνει τη βία κατά των γυναικών. Ανακτήθηκε από https://www.cnn.gr/focus/story/213659/koronoios-h-karantina-oxynei-ti-via-kata-ton-gynaikon
Όχι άλλες «κραυγές στη σιωπή»: Η έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία την εποχή της καραντίνας. Ανακτήθηκε από https://www.lifo.gr/articles/greece_articles/278226/oxi-alles-krayges-sti-siopi-i-emfyli-kai-endooikogeneiaki-via-tin-epoxi-tis-karantinas
Ενδοοικογενειακή βία: «Δε σκοτώνει η καραντίνα, σκοτώνουν οι δολοφόνοι». Ανακτήθηκε από https://popaganda.gr/stories/endoikogeniaki-via-de-skotoni-i-karantina-skotonoun-i-dolofoni/
Γυναίκες στην Αρχαία Ελλάδα. Ανακτήθηκε από https://el.wikipedia.org/wiki/Γυναίκες_στην_αρχαία_Ελλάδα
