Ο Γιώργος Γιαντάς μίλησε στο maxmag για το βιβλίο του «για ένα παιδί», για τη συγγραφή, άλλα και για την καθημερινότητα . Στο έκτο του μυθιστόρημα, γράφει για την υπογονιμότητα αλλά και για την απιστία, τη φθορά του ζευγαριού από την έλλειψη χρόνου . Ο Γιώργος Γιαντάς έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη των λέξεων και των βιβλίων του , πιστεύοντας πως ο χρόνος είναι αυτός που προωθεί τα βιβλία. “Η αντοχή των βιβλίων στο χρόνο είναι αυτό που έχει σημασία” μας εξομολογείται και φαίνεται ότι τα έχει βρει με τον χρόνο που φεύγει και βλέπει την ύπαρξη μας ως μέρος μιας συνέχειας, μιας ροής της οποίας έχουμε την τύχη να αποτελούμε μέρος.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
Ξεκινώντας, θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο,το έκτο σας μυθιστόρημα, «για ένα παιδί».
Η ιστορία δύο σύγχρονων ζευγαριών. Το ένα προσπαθεί να αποκτήσει παιδί, χωρίς αποτέλεσμα. Περιέρχεται έτσι σε μία κατάσταση δύσκολη και ψυχοφθόρα, που όμως συσφίγγει το δεσμό και τα αισθήματα του ενός για τον άλλο. Το δεύτερο ζευγάρι έχει ήδη δύο παιδιά. Αντί να νιώθει πληρότητα όμως, ο πατέρας αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μία καθημερινότητα ρουτίνας. Αυτό τον κάνει επιρρεπή σε παραστρατήματα.
Τι σας ενέπνευσε για να γράψετε το «για ένα παιδί»;
Ο χρόνος με την οικογένεια, μία δύσκολη εγκυμοσύνη της συζύγου και ένα βαρύ χειρουργείο που πέρασε. Το «Για ένα παιδί» είναι ένα έργο εμπνευσμένο από στοιχεία γνωστά στον καθένα μας.
Οι ήρωες σας ,ο Μάνος και η Βικτώρια, βιώνουν την υπογονιμότητα.Η ανάγκη για ένα παιδί πόσο στοιχίζει;
Φαίνεται μια δύσκολη και στρεσογόνα κατάσταση. Επιπρόσθετα δεν είναι κάτι που εύκολα συζητά κανείς στο περιβάλλον του ή και παραέξω, γεγονός που επιβαρύνει ακόμη περισσότερο αυτόν που το βιώνει. Πάντως οι εποχές έχουν αλλάξει και η ιατρική έχει κάνει άλματα προόδου στον τομέα αυτόν. Μα τα νέα δεδομένα δεν αναιρούν το γεγονός πως η ύπαρξη υπογονιμότητας, η ανακάλυψη της, η αντιμετώπιση της, παραμένουν ένα δυσάρεστο κομμάτι.
Γιατί πολλές φορές οι άντρες σε δέχονται το πρόβλημα της υπογονιμότητας;
Ίσως γιατί αυτό στιγματίζει τον «ανδρισμό» με μια ξεπερασμένη προσέγγιση: ο «καρπερός», «γόνιμος», «πολλά βαρύς» άντρας. Στην εποχή μας τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ συχνές πλέον και ο κόσμος φαίνεται να τις αντιμετωπίζει χωρίς προκαταλήψεις. Έπειτα είναι προφανές πως ο ανδρισμός ορίζεται διαφορετικά πλέον και δεν αφορά μόνο τη γονιμότητα κάποιου, αλλά και στοιχεία που σχετίζονται με την εντιμότητα του, τη συμμετοχή και συνεισφορά του σε μία οικογένεια, το χρόνο που διαθέτει για αυτήν.
Από την άλλη πλευρά, ο Πέτρος και η Μαρίνα έχουν παιδιά αλλά για τον Πέτρο είναι βάρος. Γιατί πιστεύετε ότι μπορεί ένα παιδί να βαραίνει έναν γονέα;
Ο Πέτρος θεωρεί δεδομένη την οικογένεια του. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά απλά και με φυσικό τρόπο, τώρα πλέον αισθάνεται πως θα ήθελε κάτι «παραπάνω», κάτι σε εξωσυζυγικό περιβάλλον. Όσο το «εγώ» του μεγεθύνεται προς αυτήν την κατεύθυνση, τόσο μικραίνει η οικογένεια στα μάτια του. Και καθώς δε μπορεί να απαλλαγεί από αυτήν, λίγο λίγο, τα παιδιά γίνονται ένα «βάρος» σε σχέση με εκείνα που πλέον τον συγκινούν.
Τι σημαίνει για εσάς πατρότητα; Πόσο σας άλλαξε;
Μεγάλο ερώτημα ! Ένα τεράστιο κεφάλαιο, μιας και το να γίνεις γονιός σημαίνει πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αρχικά να πω πως μέσα από τα παιδιά μαθαίνω, ανακαλύπτω ξανά εμένα, τα όρια των αντοχών και της υπομονής μου, δοκιμάζομαι, φτάνω κάπου και δοκιμάζομαι ξανά, προσπαθώ εκ νέου και φυσικά, υπάρχει διαρκώς και το κομμάτι της σωματικής κόπωσης. Η σχέση με τα παιδιά είναι αμφίδρομη. Εκείνα είναι η οικογένεια σου, όμως για εκείνα είσαι ολόκληρος ο κόσμος, το διακρίνεις στο βλέμμα τους αυτό και μαζί τη μεγάλη ευθύνη, την ευτυχία αλλά και τον διαρκή αγώνα. Δεν ξέρω πόσο άλλαξα με την πατρότητα αλλά σίγουρα η ζωή είναι ολότελα διαφορετική πλέον.
Πώς περνάτε τον ελεύθερο σας χρόνο με τα παιδιά σας;
Με διάφορες δραστηριότητες. Όπως και πολλοί γονείς, προσπαθώ κι εγώ να έχουν όμορφες αναμνήσεις από αυτά τα ξένοιαστα χρόνια, να θυμούνται τις στιγμές που περάσαμε μαζί, που παίξαμε, που γελάσαμε, που δημιουργήσαμε κάτι.
Καθημερινά, έρχονται στην επιφάνεια τραγικές ιστορίες με πρωταγωνιστές γονείς.Τι νομίζετε ότι φταίει;
Θεωρώ πως ανέκαθεν συνέβαιναν διάφορες τραγικές ιστορίες, απλώς τώρα υπάρχει αμεσότερη πληροφόρηση και καθώς ο κόσμος είναι πιο ευαισθητοποιημένος, τέτοιες ιστορίες προκαλούν εντονότερο σοκ όταν βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Η συζυγική απιστία πόσο έχει διαβρώσει την κοινωνία μας;
Πολυεπίπεδο και δύσκολο ζήτημα. Δεν είναι απλή η απάντηση, διότι καθένας που καταφεύγει σε εξωσυζυγική σχέση, θα επικαλεστεί τους δικούς του προσωπικούς λόγους που το κάνει. Άρα είναι η κοινωνία που διαβρώνεται αν κάποιος έτσι αποζητά την ευτυχία ή κάτι άλλο; Σίγουρα πάντως διαβρώνονται οι παιδικές ψυχές, μεγαλώνοντας με την απουσία ενός γονέα, βιώνοντας έναν χωρισμό, καβγάδες, απομάκρυνση. Συνηθίζω να λέω πως η συζυγική ζωή αποτελεί και για τους δύο έναν μεγάλο περιορισμό του «εγώ». Όσο προηγείται αυτό τόσο απομακρύνεται κανείς από τις υποχρεώσεις της οικογένειας και από την ίδια τη συζυγική ζωή.
Τι δυσκολίες έχει ένας συγγραφέας που ζει στην επαρχία και πόσο μάλιστα στην Μυτιλήνη για να προωθήσει το έργο του;
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να κάνεις παρουσιάσεις ή να συμμετέχεις σε εκδηλώσεις για το βιβλίο, στο βαθμό που θα επιθυμούσες. Για μένα προσωπικά η Μυτιλήνη είναι ένα ησυχαστήριο. Η κοσμική ζωή και η συγγραφή είναι έννοιες ασυμβίβαστες και το ένα αναιρεί το άλλο. Στη διαδρομή μου έτυχε να γνωρίσω ανθρώπους που αναγνωρίζουν τον κόπο και το αποτέλεσμα της προσπάθειας μου. Αυτό με γεμίζει ηθικά και συνολικά με ικανοποιεί. Τα βιβλία σε τελική ανάλυση δεν εξαρτώνται τόσο από την άμεση προώθηση όσο από την αντοχή τους στο χρόνο, ο χρόνος προωθεί τα βιβλία.
Σχετικά με τα socialmedia, παρατηρούμε πολλές βιβλιόφιλες ομάδες στο Facebook. Πιστεύετε ότι βοηθάνε ή μπερδεύουν τους αναγνώστες;
Μακάρι να υπάρχουν ομάδες που να ασχολούνται με βιβλία., Είναι ελπιδοφόρο και σε πολλές περιπτώσεις διακρίνεται πραγματικό πάθος για τα βιβλία. Η ποιότητα και το είδος μπορεί να διαφέρουν. Το τι αρέσει στον καθένα να διαβάζει είναι προσωπική υπόθεση, μα σίγουρα οι βιβλιόφιλες ομάδες συνεισφέρουν στη διάδοση του βιβλίου.
Είστε αισιόδοξος άνθρωπος;
Έχω τις μεταπτώσεις μου, όμως το προσπαθώ.
Πιστεύετε στο πεπρωμένο;
Σε κάποιο βαθμό, ναι. Κατά τα λοιπά, πολλές μικρές, καθημερινές επιλογές, ακόμα και αυτές που δεν παίρνουμε στα σοβαρά, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το πεπρωμένο μας, μακροπρόθεσμα.
Σας φοβίζει ο χρόνος που περνά;
Δε θα το έλεγα. Με μελαγχολεί ίσως το να κοιτώ φωτογραφίες από το παρελθόν. Τώρα ίσως λόγω παιδιών και καθημερινότητας δε στέκομαι τόσο στο πέρασμα του χρόνου. Ο χρόνος δεν σε πειράζει αν δεν ασχολείσαι μαζί του. Έχω μια ισορροπημένη σχέση με αυτόν. Κάθε στάδιο της ζωής έχει τα θετικά του. Κάποιος φίλος μου είπε πως δε μπορεί να συνυπάρξει με την ιδέα της «φθοράς». Χωρίς αυτήν όμως δε μπορεί να υπάρξει συνέχεια. Μπορούμε να συμβαδίσουμε επιτυχώς με το χρόνο αν δούμε την ύπαρξη μας ως μέρος μιας συνέχειας, μιας ροής της οποίας έχουμε την τύχη να αποτελούμε μέρος.
Περισσότερα για το συγγραφέα Γιώργο Γιαντά εδώ
Ευχαριστούμε πολύ τον Γιώργο Γιαντά για το φωτογραφικό υλικό.
