Ο Παύλος Δαμιανίδης γεννήθηκε το 1996 και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. Στα 16 του ο Παύλος Δαμιανίδης έπιασε για πρώτη φορά κιθάρα, και σύντομα ξεκίνησε να γράφει δικά του τραγούδια. Αργότερα ο Παύλος πέρασε στη Σχολή Πλαστικών Τεχνών (νυν τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών), στα Ιωάννινα, όπου, εκτός των άλλων, ασχολήθηκε με την παραγωγή ραδιοφωνικών εκπομπών και την έκδοση αυτοσχέδιων κόμιξ.
Στα 22 του, Παύλος Δαμιανίδης παράτησε τις σπουδές του, αφού αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρο της τραγουδοποιίας. Κι έτσι, φέτος ήρθε η στιγμή να κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ, με τον τίτλο «Κοπάνα». Περιέχει τραγούδια που συγκέντρωνε για χρόνια και ηχογράφησε στο οικιακό του στούντιο, παρέα με φίλους του. Το εξώφυλλο είναι φιλοτεχνημένο από τον Αχιλλέα Ραζή.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Πώς ήρθε η μουσική στη ζωή σας; Ποιο το ερέθισμα εκείνο για να ασχοληθείτε;
Ανέκαθεν αγαπούσα τη μουσική. Κάποια μέρα λοιπόν, αποφάσισα να κάνω κοπάνα απ’ τις σχολές και τα πτυχία και να αφοσιωθώ στην αγάπη μου για τα τραγούδια. Να παίζω μουσική στο δρόμο, να ανεβάζω τα τραγούδια μου στο Youtube να κλείνω κάποια Live σε μπαράκια… τέτοια πράγματα. Δεν υπήρξε πάντως ένα συγκεκριμένο ερέθισμα για να ασχοληθώ με τη μουσική… από παιδί μ’ άρεσε να εκφράζομαι μέσα απ’ την τέχνη, έκανα ας πούμε κόμιξ, έστηνα θεατρικά ή γύριζα ταινίες μικρού μήκους με τους φίλους μου. Απλά τα τραγούδια ήταν η τέχνη που με συγκινούσε περισσότερο απ’ όλες τις υπόλοιπες. Ε, όταν άκουσα Παυλίδη και Σαββόπουλο πείστηκα πως αυτό θέλω να κάνω κι εγώ! Έπιασα λοιπόν την κιθάρα και χωρίς να ξέρω καλά καλά να παίζω ξεκίνησα να γράφω… Δέκα χρόνια αργότερα ακόμα αυτό κάνω.
Τι να πω τι να πεις… Σε ποιον θα θέλατε κάτι να πείτε και τι;
Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα στους δασκάλους μου. Βλέπετε, στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, τους φίλους μου, τους γονείς μου, την κοπέλα μου, προσπαθώ να λέω όσα αισθάνομαι γι’ αυτούς. Με τους δασκάλους μου όμως δεν έχω την ίδια τύχη. Έχω περάσει ώρες ατέλειωτες μελετώντας τα CD, τις συνεντεύξεις και τα Live τους όμως αυτό που θα ήθελα πλέον περισσότερο είναι να πάω για ένα καφέ μαζί τους. Να συζητήσουμε, να τραγουδήσουμε, να πούμε ιστορίες. Με μια φράση, θα ήθελα να τους πω « Κοίτα δάσκαλε υπάρχω κι εγώ και γράφω τραγούδια» !
Ποια ήταν τα πρώτα σας μουσικά ακούσματα; Υπάρχουν καλλιτέχνες ή συγκροτήματα που έχουν επιδράσει θετικά στη μουσική σας πορεία;
Τα πρώτα μουσικά μου ακούσματα είχα την τύχη να είναι οι κασέτες με τη Λιλιπούπολη που μου έγραφε ο πατέρας μου. Έπειτα, ήταν τα CD που είχαμε στο αμάξι για τις εκδρομές. Είχαν μέσα θυμάμαι Πορτοκάλογλου, Μαχαιρίτσα, Lucio Battisti. Βλέποντας πίσω μπορώ να πω πως είμαι τυχερός που μεγάλωσα με τόσο ωραίες μουσικές στο σπίτι, ειδικά βλέποντας τι προωθούσε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο εκείνη την εποχή. Μετά στην εφηβεία άρχισα να έχω κι εγώ τις προτιμήσεις μου. Αγάπησα πολύ τους τραγουδοποιούς, αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους που γράφουνε και τραγουδάνε οι ίδιοι τα τραγούδια τους. Τον Σιδηρόπουλο, τον Παυλίδη, τον Δεληβοριά, τους Κατσιμιχαίους, τον Cohen, τον Σαββόπουλο… Και πολλούς άλλους. Σ’ αυτούς τους καλλιτέχνες είδα έναν δρόμο που προσπαθώ να ακολουθώ κι εγώ, με τον δικό μου τρόπο.
Επίσης, προτείνετέ μας 2-3 δίσκους που θα έπρεπε να ακούσουμε.
Μ’ αρέσει που με ρωτάτε για δίσκους… Είμαι κι εγώ άνθρωπος που πιστεύει πως ένα καλό CD πρέπει να ακούγεται ολόκληρο. Τότε είναι που ανακαλύπτεις διάφορα διαμαντάκια και νοήματα που δεν θα τα βρεις όταν ακούς μεμονωμένα τα κομμάτια στο Youtube ή στο ραδιόφωνο. Θα πρότεινα λοιπόν να ακούσετε το « περιβόλι του τρελού» του Σαββόπουλου. Έναν δίσκο που γράφτηκε στο εξωτερικό κατά κύριο λόγο, γιατί εδώ είχαμε χούντα τότε και γι αυτό διαποτίζεται από μια γενικότερη νοσταλγία. Με συγκινεί πολύ αυτός ο δίσκος. Επίσης θα πρότεινα το « Χαμόγελο της Τζοκόντα» του Μάνου Χατζιδάκι και το «Desire» του Bob Dylan.
Πιστεύετε ότι η σημερινή νεολαία αγαπά τη μουσική, έχει καλά ακούσματα ή δεν την απασχολεί πλέον η “ποιότητα”.
Κατ’ αρχάς δεν βλέπω την νεολαία ως μία οντότητα… Σίγουρα κάποιοι νέοι αγαπάνε τη μουσική και αναζητούν την ποιότητα και κάποιοι άλλοι ακούνε σκουπίδια. Σε όλες τις γενιές συνέβαινε αυτό και πάντα θα συμβαίνει. Σαν κοινό χαρακτηριστικό της γενιάς μας πάντως παρατηρώ πως δεν αναζητάει πια την αλήθεια της μέσα απ’ το λεγόμενο έντεχνο ή το ελληνικό ροκ τραγούδι όπου μάλλον ανήκω εγώ. Ούτε μέσα απ’ τα λαικά. Το ζωντανό κομμάτι των ακροατών έχει μεταπηδήσει σε άλλα είδη μουσικής όπως η ραπ και το πανκ… ακόμα και στην τραπ την όποια βέβαια δεν αντέχω να την ακούω προσωπικά. Εν μέρη τους καταλαβαίνω, ο χώρος του έντεχνου είναι πια πολύ γερασμένος και στερείτε πρωτοτυπίας εκτός κάποιων λίγων εξαιρέσεων όπως ο Γραμμένος , οι Χατζιφραγκέτα ή ο Δεληβοριάς για παράδειγμα. Είναι σχεδόν κουραστικός. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουμε πάντα κι εμείς οι λίγοι που επιμένουμε να ακούμε ελληνικό τραγούδι και κάνουμε ανασκαφές για να ανακαλύψουμε διάφορα μικρά αριστουργήματα εδώ κι εκεί. Ένα του Περίδη, ένα του Δεληβοριά, ένα του Αγγελάκα…
« είδα, την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές» …
…που λέει και ο Πορτοκάλογλου
Πώς επικοινωνεί κάποιος μαζί σας και που;
Μπορείτε να με βρείτε στη σελίδα μου στο Facebook : « Παύλος δαμιανίδης – Pavlos Damianidis», στο Instagram ως pavlosdami καθώς και στο Youtube φυσικά . Παρεμπιπτόντως, κάποτε είχα φάει μια χυλόπιτα με αυτήν την ερώτηση… Μετά από τρεις ρακές είχα ρωτήσει την σερβιτόρα « πως επικοινωνεί κάποιος μαζί σου και που» και μου είχε πει « δύσκολα επικοινωνεί κάποιος μαζί μου»… κι έφυγε. Αφήστε, πίκρα! Γι’ αυτήν την κοπέλα είχα γράψει και το « ζήσε γι’ απόψε».
Το κοπάνα είναι ομολογουμένως ένα άλμπουμ που αξίζει κάποιος να τo ακούσει. Θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό. Από που εμπνευστήκατε, πόσος χρόνος χρειάστηκε, Πόσα τραγούδια περιέχει, και γιατί θα πρέπει να το συμπεριλάβουμε στη δισκοθήκη μας.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια ! Μακάρι όντως να αξίζει. Η κοπάνα ουσιαστικά είναι οι σκέψεις, οι ανησυχίες και οι αγάπες ενός νέου παιδιού που θέλει να ζήσει την ενήλικη ζωή του χωρίς να χάσει τον εαυτό του. Χωρίς να χάσει αυτά που αγαπάει κι αυτά που τον ζούνε. Μου πήρε περίπου τρία χρόνια να γράψω τα τραγούδια και ένα χρόνο ακόμα να κάνω την παραγωγή. Έκτοτε έχω ακούσει τόσο θετικές όσο και αρνητικές κριτικές. Αυτό που μπορώ να πω εγώ απ’ την πλευρά μου είναι ότι μέσα στα τραγούδια μου είμαι ειλικρινής. Προσπάθησα να τραγουδήσω την αλήθεια μου όσο καλύτερα μπορούσα. Τώρα αν αυτό είναι αρκετό θα το κρίνει ο ακροατής. Επίσης να αναφέρω πως μου έχει κάνει ένα υπέροχο εξώφυλλο ο Αχιλλέας Ραζής καθώς και 12 φίλοι μου έχουν χαρίσει από μία ζωγραφιά για κάθε τραγούδι. Όλα αυτά μπορείτε να τα δείτε είτε στο ίδιο το Cd, όποιος ενδιαφέρεται να το παραγγήλει, είτε στο ίντερνετ!
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους νέους ;
«Έλα να κάνουμε κοπάνα
Αυτοί ζητάνε μια ζωή να δώσεις κι άλλα,
Άλλα απ’ αυτά που ονειρευόσουν να βρεις πάντα
Έτσι μάθανε αυτοί»
Ευχαριστούμε πολύ για το φωτογραφικό υλικό τον Παύλο Δαμιανίδη
