Πηνελόπη Κουρτζή:”Από όλα τα καλοκαίρια σου, ένα, δεν θα το ξεχάσεις ποτέ”

---

Η Πηνελόπη Κουρτζή μας μίλησε για το νέο της βιβλίο«Το κορίτσι με το σαλιγκάρι».Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα για ένα κορίτσι, που πίστευε πως η μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να μπορεί να ανήκει, και για ένα αγόρι, που δεν μπορούσε να ερωτευτεί. Στην πιο ξέγνοιαστη παραλία του κόσμου, τα φημισμένα Μάταλα. Κάτω από τον μοναδικό ήλιο της Κρήτης, με τον αέρα της Αφρικής να φυσάει στο Λιβυκό Πέλαγος, διώχνοντας μακριά τις ιστορίες της τότε καθωσπρέπει κοινωνίας.Η Πηνελόπη Κουρτζή  υπογράφει έναυπέροχο βιβλίο, που απαρτίζεται από πρόσωπα τόσο   πραγματικά.”Το κορίτσι με το σαλιγκάρι” γεμάτο ενέργεια και έρωτα, με μηνύματα άλλοτε εμφανή κι άλλοτε όχι, που καθηλώνουν τον αναγνώστη από τις πρώτες αράδες σαν να τον διαπερνά ρεύμα.

 

Η Πηνελόπη Κουρτζή διαθέτει αισθητική, αποφεύγει το τετριμμένο, είναι αυθεντική και γράφει όταν έχει μια ολοκληρωμένη ιστορία  να παρουσιάσει.

Διαβάστε όλα όσα είπε η Πηνελόπη Κουρτζή στη Βασιλική Ευάγγελου -Παπαθανασίου

 

Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευάγγελου-Παπαθανασίου

 

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι ». Πώς αισθανθήκατε, κ.Πηνελόπη Κουρτζή όταν το είδατε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

Ευχαριστώ καταρχάς για την φιλοξενία! Πρωτόγνωρο θα έλεγα συναίσθημα ήταν το ότι για πρώτη φορά δεν είχα την ευκαιρία να δω το βιβλίο στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, τουλάχιστον ακόμα.. «Το κορίτσι με το Σαλιγκάρι» ήταν και αυτό ένα από τα βιλβία του «lock down», έτσι κυκλοφόρησε παράλληλα με το κλείσιμο των βιβλιοπωλείων και δεν έφτασε στις προθήκες τους! Το ταξίδι του ξεκίνησε αργά, όπως είναι και το ταξίδι του σαλιγκαριού αλλά βρήκε τον δρόμο στις βιβλιοθήκες των αναγνωστών μέσω διαδικτυακών αγορών. Τώρα βέβαια που θα ανοίξουν πάλι τα βιβλιοπωλεία θα έχω την ευκαιρία να το δω εκεί και νομίζω πως θα συγκινηθώ πιο πολύ από τις άλλες φορές..

Τελικά στην ανακοίνωση «Σε είδα»το κορίτσι απάντησε;

Όχι ακόμα! Συνεχίζω να την αναζητώ αλλά έχω την ελπίδα πως θα την βρω σύντομα!!

 

 

Το μυθιστόρημα έχει ως περίγραμμα την εποχή των χίπις ,τα Μάταλα.Είναι πράγματι μια εποχή συναρπαστική. Πότε αποφασίσατε να τοποθετήσετε εκεί τους ήρωές σας κυρία Πηνελόπη Κουρτζή;

Με ενθουσίαζε η ιστορία τους και το γεγονός πως δεν υπήρχαν καταγραφές άλλες, μου έδινε την δυνατότητα για πλούσιο περιεχόμενο. Όσο πιο πολύ εντρυφούσα στην εποχή, στην παραλία των Ματάλων και το κοινόβιο τους που κράτησε για πέντε χρόνια περίπου, οι ιστορίες των Χίπις σχεδόν ζωντάνευαν από μόνες τους. Μια ολόκληρη κοινωνία, σε μία και μόνη ακτή, με δικούς της κανόνες, παραδόσεις και καθημερινή ζωή και γύρω γύρω η Κρητική κοινωνία. Πάρτυ, το καλοκαίρι της αγάπης, τα ιδανικά των παιδιών των λουλουδιών, έρωτες, ίντριγκες, ακραίες καταστάσεις, χρώματα, αθωότητα. Ακόμα θα μπορούσα να γράφω και άλλα τόσα βιβλία για αυτό το θέμα!

 

 

Ήταν δύσκολο «να μπείτε στα παπούτσια» ανθρώπων μιας τόσο ανέμελης εποχής κυρία Πηνελόπη Κουρτζή;

Ενώ θεωρούσα το αντίθετο, τελικά στάθηκε αρκετά δύσκολο. Και αυτό διότι οι Χίπις δεν ήταν απλά μία μερίδα ανθρώπων που καλέστηκα να περιγράψω. Η φιλοσοφία τους, η σύμπραξη τους με την τοπική παραδοσιακή κοινωνία, το είδος των κοινοβίων που δημιουργούσαν και κυρίως η αποτύπωση όλων αυτών που πρέσβευαν σε πράξεις, ήταν αρκετά ξένο προς το σήμερα που ζούμε εμείς. Η αθωότητα, οι αντιδράσεις τους, η μυσταγωγία τους και όλα αυτά τα καθημερινά τους, στα οποία διέφεραν πολύ από όλους τους υπόλοιπους έχριζαν μίας προσεκτικής προσέγγισης. Όμως δεν σας κρύβω πως μου έκανε καλό. Πολύ καλό. Με γύρισε πίσω και ταυτόχρονα με πήγε μπροστά στο μέλλον με μία αισιοδοξία που την είχα πολύ ανάγκη, όπως όλοι μας τελευταία.

 

 

 

Τι είναι αυτό που ενώνει τους ήρωές σας; Ή θα ήταν καλύτερα να ρωτήσω τι είναι αυτό που τους χωρίζει κυρία Πηνελόπη Κουρτζή;

Τους ενώνει όσο και να ακούγεται οξύμωρο, η διάθεση να ξεπεράσουν όλα αυτά που τους χωρίζουν. Χαρακτηριστικό των παιδιών των λουλουδιών, το οποίο είχαν και οι Κρητικοί ούτως ή άλλως ήταν να καταλάβουν και να προσεγγίσουν, να λειάνουν τραχιές γραμμές ανάμεσα στις καρδιές και τα μυαλά και να μετουσιώσουν σε συναίσθημα και μουσική ότι αποτελούσε αντικείμενο αντιπαράθεσης. Οι πρωταγωνιστές μου από την άλλη, έχουν μία μικρή διαφορά φάσης στο να καταλάβουν ότι το συναίσθημα μπορεί να ενώσει οποιαδήποτε διαφορά και πρέπει πάντα να το ακούς. Όπως και το ένστικτο.

 

 

Το ύφος του βιβλίου και η πλοκή σε γοητεύουν ως αναγνώστη ,παρασύροντάς μας σ’ ένα ιδιαίτερο αναγνωστικό ταξίδι. Πώς ζήσατε εσείς το συγγραφικό ταξίδι κυρία Πηνελόπη Κουρτζή;

Ίσως με τον ίδιο τρόπο θα έλεγα. Και για μένα ήταν ένα ταξίδι, ένα πολύ ιδιαίτερο ταξίδι.. Κάθε στιγμή της συγγραφής αυτού του βιβλίου, ήμουν εκεί και ζούσα μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών. Πήγα σε όλα τα πάρτυ τους, είδα όλη την παλέτα των χρωμάτων της παραλίας των Ματάλων, άκουσα κιθάρες στο ηλιοβασίλεμα, έβαζα μουσικές που με ταξίδευαν, ένιωσα την αγωνία τους σε όλα αυτά που τους συνέβησαν και κυρίως, κολύμπησα σε αυτό το μοβ των Ματάλων και πέρασα αξέχαστες βραδιές στο Mermaid Café!

 

Το μυθιστόρημά σας προκαλεί ποικίλα συναισθήματα στον αναγνώστη. Ποια ήταν τα δικά σας συναισθήματα, όταν προσεγγίζατε τον ψυχισμό των ηρώων;

Ανάμικτα, όπως και εκείνων. Στην συγκεκριμένη ιστορία όλα τα συναισθήματα τα βίωσαν στον υπέρτατο βαθμό, και έτσι τα ένιωσα και εγώ πρέπει να σας ομολογήσω! Έζησαν καταστάσεις που δεν τις ζει κανείς συνήθως σε αυτή την ιστορία.. η ψυχολογική τους πορεία ήταν ιλιγγιώδης, με ακραία σκαμπανεβάσματα και τους ανάγκασαν να φτάσουν σε σημείο να κατακερματίσουν τον ψυχισμό τους και να τον ξαναχτίσουν από την αρχή. Ήταν για μένα ψυχολογικά ένα μοναδικό και πολύ ουσιώδες ταξίδι.

Η Υπατία θέλει να ανήκει ,θεωρεί ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από το να ανήκει η καρδιά της .Η Πηνελόπη νιώθει το ίδιο;

Ναι. Η Υπατία στην ιστορία της μιλάει την δική μου αλήθεια. Πιστεύω απόλυτα πως η καρδιά μας είναι ελεύθερη να πετάξει και να πραγματοποιήσει τα όνειρα της μόνο αν ανήκει κάπου. Όπου και αν είναι αυτό το κάπου. Ειδάλλως, είναι πάντα δέσμια στο να ψάχνει να βρει αυτούς στους οποίους θα ανήκει και που θα την γεμίσουν με αγάπη και κουράγιο να κυνηγήσει τους στόχους της. Από την ώρα που γεννιόμαστε η καρδιά ανήκει κάπου και αυτή είναι η τροφή της και τα φτερά της.

 

Ο Χάρι δεν μπορούσε ή φοβόταν να ερωτευτεί …Υπάρχουν τέτοιοι άντρες σήμερα;

Ο Χάρι δεν μπορούσε να ερωτευτεί. Ο καθένας μας ερωτεύεται με τον δικό του τρόπο και μόνο αν εμφανιστεί κάποιος που έχει ανάγκη τον κύριο πυρήνα μας και τον ωθήσει να τον βγάλει. Φυσικά υπάρχουν τέτοιοι άντρες σήμερα και η αλήθεια είναι πως όπως και ο ΄Χαρι είναι στα μάτια μας ιδιαίτερα γοητευτικοί. Όχι γιατί είναι αδύναμοι ή απρόσιτοι. Αλλά γιατί μέσα από την δυσκολία τους να ερωτευτούν μας δείχνουν ένα εσωτερικό κόσμο που θέλει διερεύνηση και αποτελεί πρόκληση.

 

Πόσο χαίρεστε την ελευθερία που δίνει η γραφή;

Δεν είναι μετρήσιμο! Δεν έχει όριο! Είναι η απόλυτη ελευθερία σε όποια συνθήκη και να βρίσκομαι. Τα ωραιότερα ταξίδια γίνονται με το μυαλό, όλοι το ξέρουν αυτό και όταν ταξιδεύεις νιώθεις ελεύθερος!

 

 

Είναι η διαδικασία της συγγραφής εμποτισμένη από τις εμπειρίες τού συγγραφέα;

Αν σας μιλήσω για μένα, θα σας πω σίγουρα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά.. από την στιγμή που ο εσωτερικός σου κόσμος παίρνει τα ηνία και δημιουργεί, τότε ολόκληρο το σύστημα που τον απαρτίζει είναι παρόν. Σκέψεις, μνήμες, εμπειρίες συνειδητές ή ασυνείδητες, φαντασιώσεις, λογικοί συνειρμοί, αναζητήσεις, όνειρα, στόχοι. Ένα μίγμα με προσωπική σφραγίδα σίγουρα!!

Είναι η επιλογή του τόπου, του χρόνου ή κάτι άλλο που συνέβαλε σ’ αυτό το όμορφο αποτέλεσμα;

Είναι το μίγμα τους! Ο τόπος μοναδικός στον κόσμο. Μία και μόνο παραλία, απείραχτη από τον χρόνο, με ένα τεράστιο βράχο γεμάτο σπηλιές που αποτέλεσαν σπίτια των Χίπις και ένα χαρακτηριστικό μοβ χρώμα. Το φεγγάρι πάντα μα πάντα ευθεία στον κόλπο να κυριαρχεί. Ο χρόνος. Η αγαπημένη δεκαετία του 70’, γεμάτη μουσικές, αθωότητα, χωρίς κοινωνικά δίκτυα, με πρωτόγονα συναισθήματα, χαμόγελα, διασκεδαστικές ιστορίες, περιστατικά που σε αφήνουν άναυδο και που δεν έχουν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. «Από όλα τα καλοκαίρια σου, ένα, δεν θα το ξεχάσεις ποτέ.» Αυτό είναι το μότο του βιβλίου και από ότι βλέπω στα μηνύματα των αναγνωστών, αυτό ακριβώς νιώθουν για αυτό το αποτέλεσμα.

 

 

Στην πανδημία του κορωνοϊού ποια σκέψη σάς εμψυχώνει;

Αυτή της επόμενης μέρας, όπως κάθε φορά που συναντώ μία δυσκολία μεγάλη και αξεπέραστα εμπόδια. Και η ευθύνη που νιώθω ότι έχω, όταν φύγει από το προσκήνιο αυτή η συνθήκη που δεν ελέγχω, για όσα περνάνε από το χέρι μου. Την φύση και την ασθένεια δεν μπορείς να τις ελέγξεις, αλλά και αυτές νομοτελειακά θα αλλάξουν φάση. Το πως θα σε βρεί εσένα αυτό το μετά είναι η σκέψη που μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω.

Οπισθόφυλλο:

Πηνελόπη Κουρτζή”Το κορίτσι με το σαλιγκάρι”

“Σε θέλω δικό μου. Δεν αντέχω πια να σε μοιράζομαι. Προτιμώ να μη σε έχω καθόλου αν δεν ανήκεις μόνο σε εμένα».

Ο τόνος ήταν απολογητικός, η φράση απλή και χιλιοειπωμένη. Όμως καμία δεν είχε τολμήσει να του το πει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά του το είπε. Εκείνη. Το κορίτσι με το σαλιγκάρι.

 

Έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από το Λονδίνο στις 26 Μαρτίου του 1969. Έφτασε κρατώντας στη χούφτα της ένα μικρό, πληγωμένο σαλιγκάρι. Και από εκεί, πάντα με το μικρό σαλιγκάρι προστατευμένο στην κλειστή παλάμη της, πήγε στα Μάταλα. Εκεί όπου της είχαν υποσχεθεί ότι βρισκόταν ο παράδεισος της φύσης. Και των χίπηδων. Στα Μάταλα, τον παράδεισο της ελευθερίας. Και της Τζόνι Μίτσελ. Και του Χάρι. Προπαντός του Χάρι. Έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1969, περιμένοντας, μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών από όλο τον κόσμο, το καλοκαίρι της αγάπης. Μα αυτό δεν ήρθε ποτέ… Γιατί εκείνο τον Μάιο έγινε ό,τι έγινε.

 

Ένα μυθιστόρημα για ένα κορίτσι, που πίστευε πως η μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να μπορεί να ανήκει, και για ένα αγόρι, που δεν μπορούσε να ερωτευτεί. Στην πιο ξέγνοιαστη παραλία του κόσμου, τα φημισμένα Μάταλα. Κάτω από τον μοναδικό ήλιο της Κρήτης, με τον αέρα της Αφρικής να φυσάει στο Λιβυκό Πέλαγος, διώχνοντας μακριά τις ιστορίες της τότε καθωσπρέπει κοινωνίας.

Παλιότερες συνεντεύξεις της Πηνελόπης Κουρτζή εδώ

 

Ευχαριστούμε πολύ την Πηνελόπη Κουρτζή για το φωτογραφικό υλικό.