“Η ιστορία του ζωολογικού κήπου” του Έντουαρντ Άλμπι

“Η ιστορία του ζωολογικού κήπου” του Έντουαρντ Άλμπι, πρόκειται για την καθολική εμπειρία του να κάθεσαι στο πάρκο και να έχεις κάποιον περίεργο να έρχεται προς εσένα, να μιλάει για το ζωολογικό κήπο, να προσπαθεί να κλέψει το παγκάκι που κάθεσαι και στη συνέχεια να αυτοκτονεί. Συμβαίνει όλη την ώρα, έτσι;

Περιμένετε – δεν είναι καθολική εμπειρία;

‘Ολη υπόθεση αυτής της ιστορίας δεν είναι πιθανώς κάτι που θα συνέβαινε στα κανονικά. Αλλά είναι μια παράξενη, μη-καθολική εμπειρία, και, με έναν έμμεσο τρόπο, είναι κάτι που μπορούμε όλοι να συσχετιστούμε. Θα υποστηρίζαμε ακόμη ότι η ζωή ως σύνολο είναι μια παράξενη, μοναδική εμπειρία για τον καθένα μας.

Advertisements

“Η ιστορία του ζωολογικού κήπου”  ξεκίνησε την καριέρα του Άλμπι ως θεατρικό συγγραφέα, όταν παρουσιάστηκε στη Γερμανία το 1960. Είναι αρκετά διάσημο και είναι ίσως το πιο γνωστό του έργο, εκτός από την επιτυχία του το 1962, “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;”. Το έργο έγινε και ταινία, αλλά “Η ιστορία του ζωολογικού κήπου” είναι πολύ μικρή και πολύ περίεργη για να έχει προσαρμοστεί ποτέ. Και γι ‘αυτό την αγάπησα.

Ο Έντουαρντ Άλμπι εργάστηκε σε ένα στυλ γνωστό και ως Θέατρο του Παραλόγου, το οποίο ουσιαστικά σημαίνει ότι οι άνθρωποι στο έργο του είναι παράλογοι-δεν ενεργούν ορθά. Έτσι, “Η ιστορία του ζωολογικού κήπου” είναι εν μέρει σχετική με τους τρελούς ανθρώπους που ενεργούν τρελά και τα περίεργα πράγματα που κάνουν. (βλ. Τζέρυ) Αλλά το έργο πρόκειται επίσης για το πώς κρίνουμε άλλους ανθρώπους-τη συνήθεια μας να βγάζουμε συμπεράσματα για τους άλλους, όπως εάν κάποιος είναι ή όχι ένας παρανοϊκός που δεν συμπεριφέρεται σωστά. Ένα έργο που σου λέει ανοιχτά: Don’t judge a book by its cover.

Αλλά ποιοι είμαστε να κρίνουμε; Ο παραλογισμός είναι στο μάτι του θεατή, και ο μεγαλύτερος παραλογισμός είναι ίσως ο διαχωρισμός των λαών σε παράλογο και λιγότερο παράλογο, ή υποθέτοντας ότι υπάρχει ένα καθολικό “κανονικό”. Ο Πίτερ είναι λιγότερο παράλογος από τον Τζέρι; Ή είμαστε εμείς λιγότερο παράλογοι από τους χαρακτήρες στο έργο;

Ο Πίτερ και ο Τζέρυ, δύο χαρακτήρες που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί, κάθονται για να μιλήσουν σε ένα παγκάκι και κάνουν μια συζήτηση. Ο Τζέρυ είναι απελπισμένος και επιζητά μια ουσιαστική συνομιλία με ένα άλλο ανθρώπινο ον. Με τη συζήτηση που ακολουθεί εισβάλλει στην ειρηνική κατάσταση του Πίτερ ανακρίνοντας τον και αναγκάζοντάς τον να ακούσει ιστορίες από τη ζωή του, καθώς και το λόγο που βρίσκεται πίσω από την επίσκεψή του στο ζωολογικό κήπο. Τα στοιχεία του έργου, το ειρωνικό χιούμορ και η αδιάκοπη δραματική αγωνία φτάνει στο αποκορύφωμα όταν ο Τζέρυ φέρνει το θύμα του κάτω στο δικό του κτηνώδες επίπεδο.

Ένα “παράλογο” αριστούργημα που δε σε ικανοποιεί και σε μπερδεύει, αφήνοντας σε με πολλά ερωτηματικά και σκέψεις… Ακούγεται βαρετό, όμως είναι το ακριβώς αντίθετο.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο του Έντουαρτ Άλμπι!