«7 χρόνια» στο Θέατρο Αποθήκη

Θα πήγαινες 7 χρόνια φυλακή για το καλό της εταιρείας που δουλεύεις; Θα θυσίαζες την ελευθερία σου για να σώσεις τους τρεις συνεργάτες σου; Με τι θα εξαγόραζες τη σιωπή σου στο δικαστήριο; Σε πανελλήνια πρώτη ανεβαίνει φέτος η παράσταση «7 χρόνια» στο Θέατρο Αποθήκη.

4 φίλοι και συνιδρυτές μιας εταιρείας τεχνολογιών πληροφορούνται πως ο ΣΔΟΕ θα πραγματοποιήσει άμεσα έλεγχο στα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας. Κατηγορούνται για φοροδιαφυγή. 7 χρόνια είναι η ποινή φυλάκισης που τους περιμένει. Στην προσπάθειά τους να βρουν μια συμφέρουσα λύση προσλαμβάνουν ένα διαμεσολαβητή. Αυτός, ως άλλος Σολομώντας, θα τους βοηθήσει στο πρόβλημά τους. Στο ποιος πρέπει να πάει φυλακή.

Η διαμεσολάβηση αυτή θα βγάλει στην επιφάνεια τα ταπεινότερα ένστικτα των ηρώων. Η ευγένεια, η φιλία κι ο σεβασμός πάνε περίπατο. Αντ’ αυτού μίσος, προσβολές και βία γίνονται  αρωγοί σε ένα ανηλεές παιχνίδι επιβολής.

Advertisements

«Όλοι το ίδιο θέλουν» λέει ένας εκ των χαρακτήρων. «Η μόνη διαφορά είναι πως κάποιοι τα καταφέρνουν και κάποιοι άλλοι όχι».

Βασιζόμενος στην ομώνυμη ισπανική ταινία, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί ένα εργασιακό δράμα. Ο γρήγορος ρυθμός, σχεδόν κινηματογραφικός, που έχει επιλέξει βοηθά στο χτίσιμο της αγωνίας του θεατή. Σε αυτό, βέβαια, καταλυτική είναι κι η συμβολή του θιάσου.

Κι οι τέσσερις (συνεργάτες) ήσαν υπέροχοι. Εν προκειμένω, ο Μαρσέλ του Κωνσταντίνου Ασπιώτη καταφέρνει να γίνει αντιπαθής από την πρώτη στιγμή. Αριβίστας κι εγωπαθής υποτιμά τη δουλειά των συνεργατών του, σε μια προσπάθεια να σώσει το τομάρι του. Ο Γιώργος Χριστοδούλου, ως Κάρλος, σε μαγνητίζει με το δυναμισμό του και τη σκηνική του εκρηκτικότητα. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, αν και ξεκινά σε ερμηνευτικά χαμηλούς τόνους, ξεδιπλώνει καθ’ όλη τη διάρκεια τον χαρακτήρα της. Στο τέλος καταλήγει μια λέαινα έτοιμη να χιμήξει στον «αγαπημένο» της για να σώσει τον εαυτό της και την εταιρεία. Ο Ορφέας Αυγουστίδης, που υποδύεται τον Λουίς, συγκινεί με την ευγένεια και την καλοσύνη του. Ουσιαστικά βρίσκεται στον αντίποδα των άλλων τριών συνεργατών. Τέλος, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ως διαμεσολαβητής, είναι εξαιρετικός. Λιτός στη χρήση εκφραστικών μέσων σκιαγραφεί με ακρίβεια το συνδετικό κρίκο μεταξύ των υπολοίπων.

Πέραν όμως του ερμηνευτικού κομματιού, η παράσταση είναι κι αισθητικά άρτια. Το σκηνικό που σχεδίασαν οι En Route Architects – Hannes Livers Gutberlet καταρρίπτει την έννοια της σκηνής. Τοίχοι καλυμμένοι από γκρι επιφάνειες και χρωματιστά post-it, φωτοτυπικά, γραφεία με υπολογιστές, είδη γραφικής ύλης συνθέτουν το εργασιακό περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται η δράση. Οι υπολογιστές, όμως, επιτελούν και μια ακόμη λειτουργία. Μέσω αυτών ο θεατής μπορεί να δει τι γίνεται όταν οι ήρωες φεύγουν από το οπτικό του πεδίο. Η κατάργηση της απόστασης μεταξύ ηθοποιών και κοινού λειτουργεί θετικά. Ο θεατής , ανάλογα με τη θέση που βρίσκεται, βλέπει κάτι διαφορετικό. Μια διαφορετική οπτική πάνω στο ίδιο θέμα.

Εν κατακλείδι  τα «7 χρόνια» είναι μια παράσταση συνόλου. Κι ευτυχώς το σύνολο ανταποκρίνεται, χαρίζοντας μας μια αξιομνημόνευτη θεατρική στιγμή.

Υ.Γ.: Κατ’ εμέ αποτελεί μία από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν. Σπεύσατε, λοιπόν.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Trailer παράστασης