Τίποτα δεν συμβαίνει, κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει. Είναι ανυπόφορο… σε ένα άδειο τοπίο, δύο άνθρωποι στέκονται εκεί, παγωμένοι στο χρόνο. Ένα έργο παραβολή από τον Σάμιουελ Μπέκετ. Το θεατρικό έργο Περιμένοντας τον Γκοντό θεωρείται απ’ τα σημαντικότερα έργα του συγγραφέα και του 20ου αιώνα. Ο Εστραγκόν και ο Βλαδίμηρος συζητούν κάτω από ένα δέντρο βλέποντας τα φεγγάρια να περνούν. Δύο πάμπτωχοι διανοούμενοι μέσα από μια σειρά κωμικοτραγικών γεγονότων θίγουν διαχρονικά ζητήματα, που αναζητούν τους δέκτες τους. Ποιος είναι ο Γκοντό; Είναι υπαρκτό πρόσωπο και αν ναι, γιατί ποτέ δεν έρχεται; Ίσως ο Γκοντό να είναι ο θεός ,όπως δηλώνεται και από τον πρωτότυπο τίτλο του έργου <<En attendant God-ot>> , ή το νόημα της ζωής, ίσως πάλι ο θάνατος που επιδιώκουν οι πρωταγωνιστές μας, λυτρώνοντας τους. Ο Μπέκετ μέσα από το συγκεκριμένο θεατρικό έργο μιλάει για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να υπάρξουν μηδενιστές στις ζωές τους.
Οι ημέρες και οι μήνες κυλούν, δίχως να μαρτυρούν την παρουσία τους. Το δέντρο ανθίζει και ρίχνει τα φύλλα του μέσα σε μια νύχτα. Οι πρωταγωνιστές αδυνατούν να θυμηθούν πόσο καιρό βρίσκονται εκεί , περιμένοντας τον Γκοντό. Γιατί εκεί που δεν υπάρχει χρόνος δεν υπάρχει ούτε μνήμη. Μια ζωή απραξίας χωρίς να συναναστρέφονται με άλλους ανθρώπους. Ο Μπέκετ έχει δημιουργήσει δύο κλόουν που είναι αθεράπευτα αισιόδοξοι, οι μόνες τους ασχολίες είναι το παιχνίδι που έχουν επινοήσει βάζοντας και βγάζοντας το παπούτσι ,δίνοντας ψευδή εντύπωση πως υπάρχει δραστηριότητα από μέρους τους και οι καυγάδες που ποτέ δεν δίνουν λύση στα προβλήματά τους, αντιθέτως προκαλούν γέλιο.
Άλλοι δύο ήρωες κλειδί-σύμβολο προσθέτονται στο έργο από τον Μπέκετ. Ο Λάκυ και ο Πότζο. Ο Λάκυ είναι ο υπηρέτης, που επιμένει κάθε είδους καταπίεσης από τον αφέντη του. Είναι δεμένος με ένα σκοινί και εκτελεί κάθε διαταγή. Ο Πότζο σύμβολο του καταναλωτισμού αλλά και της εξουσίας, δεν διστάζει να φέρεται στον Λάκυ σαν σκυλί ταΐζοντας τον ,με κόκαλα. Το τελευταίο πρόσωπο του έργου είναι ένα αγόρι, που εμφανίζεται στον Εστραγκόν και στον Βλαδίμηρο λέγοντάς τους να περιμένουν τον Γκοντό. Για ακόμη μια φορά δεν παρουσιάζεται , κάνοντας τους ήρωες να αναβάλουν την αναχώρησή τους και να συνεχίσουν να περιμένουν για κάτι. Ποτέ δεν δίνουν τέλος στην παράλογη ζωή τους , ποτέ δεν σαλεύουν σαν φαντάσματα ζώντας κολλημένοι στον χρόνο.
