Στο ζεστό και φιλόξενο, αλλά και όμορφα στολισμένο για τις γιορτές VAULT, με τις πολύ καλές και δυνατές παραστάσεις, όπως μας έχει συνηθίσει κάθε χρόνο παίζεται μια από τις πολλές εξαιρετικές παραστάσεις. Φέτος, το συναρπαστικά έξυπνο έργο ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ, γραμμένο το 2012 από τον πολυβραβευμένο Αμερικανό συγγραφέα Stephen Sachs ,που βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, που έχει και την μετάφραση του υπέροχου κειμένου. Η Ράνια Σχίζα στο ρόλο της Μώντ, παρά την ντελικάτη φιγούρα της, κατορθώνει να αποδώσει τέλεια την πληθωρική και χειμαρρώδη πρώην μπαρ γούμαν, τώρα άνεργη που ζει σε ένα σπίτι-κοντέινερ που όμως είναι διακοσμημένο με έργα τέχνης μεταξύ αυτών και ένα πίνακα του φημισμένου ζωγράφου Τζάκσον Πόλακ.
Ο Νίκος Παντελίδης στο ρόλο του Λάιονες Πέρσυ ως επαΐων ιστορικός και έργων τέχνης, είναι ένας κλειστός χαρακτήρας, απόλυτος με μεγάλη αυτοπεποίθηση για τις ικανότητες του, έρχεται να κάνει γνωμάτευση για ένα πίνακα που έχει αγοράσει η Μώντ στην τιμή των τριών δολαρίων. Μέσα σε λίγα λεπτά και μετά από μία υπέροχη ανίχνευση της γνησιότητας του πίνακα αποφασίζει ότι είναι πλαστός. Η γυναίκα δεν συμμερίζεται την άποψη του, επιμένοντας ότι είναι γνήσιος. Στο σημείο αυτό έρχεται η σύγκρουση. Σύγκρουση σφοδρή που και οι δύο ηθοποιοί σε ένα ερμηνευτικό αποκορύφωμα που σου κόβει την ανάσα. Ιδιαίτερα ο Νίκος Παντελίδης άλλαζε με απίστευτη ευελιξία ανάμεσα στον ξενέρωτο σνομπ και στον διανοούμενο που φλέγεται από πάθος για την τέχνη, έπαιζε με ολόκληρο το σώμα του. Ο εν λόγω ηθοποιός ήταν απόλαυση να τον βλέπεις, με λίγα λόγια ήταν συγκλονιστικός.
Τα ερωτήματα που θέτει το έργο, είναι πολλά για την φύση της τέχνης, που είναι τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, μέσα από την συνάντηση δύο ταξικά διαφορετικών κόσμων. Για παράδειγμα, μπορεί η τέχνη να σώσει τον κόσμο; Να τον κάνει καλύτερο; Ποιο είναι όμως το κριτήριο της αυθεντικότητας; Πώς μπορείς να κρίνεις, ότι ένα πράγμα είναι αληθινό; Τί είναι αληθινό; Μήπως η αλήθεια είναι κάτι το προσωπικό για τον καθένα; Ποιος ή τι καθορίζει την αξία ενός πράγματος, και κυρίως ενός ανθρώπου; Ο τρόπος που ντύνεται, τα λεφτά που έχει, το επίπεδο μόρφωσης του. Γιατί όπως λέει και η Μώντ δεν δίνω δεκάρα ούτε για την φήμη, ούτε για την δόξα, ούτε για τα λεφτά. Με ενδιαφέρει η αλήθεια. Όταν μετά από μερικά ποτηράκια ποτό λύνεται η γλώσσα και ο καθένας βγάζει τα εσώψυχα του, τότε αποδεικνύεται ότι κοινός παρονομαστής και των δύο είναι η (αυθεντική) πραγματική ζωή που έζησαν, και όχι αυτή που φαίνεται η (πλαστή). Η παράσταση ξεκινά με το υπέροχο California blue του Roy Orbison. Τη μουσική του Μπαχ ντύνει τα πάντα κατά την διάρκεια της παράστασης και τελειώνει με το καταπληκτικό Have you ever seen the rain του Rod Stewart.
Ένα έργο γεμάτο ιδέες και συναισθήματα που αφήνουν σημάδια φωτεινά και ανεξίτηλα μέσα στην ομίχλη, μπορεί να μην έμαθα αν ο πίνακας είναι αυθεντικός αλλά σιγουρεύτηκα για την ομορφιά της ζωής όταν αυτή κυλάει μέσα στην αυθεντικότητα και την ακεραιότητα. Θεατρόφιλοι σπεύσατε! Εγώ σίγουρα θα ξαναδώ αυτή την παράσταση…
