Ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι ήταν Ρώσος ηθοποιός, σκηνοθέτης καθώς και δάσκαλος της υποκριτικής. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1863 στην Μόσχα. Το 1898 ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας μαζί με τον σκηνοθέτη Νεμιρόβιτς-Ντάντσενκο. Οι δύο σκηνοθέτες δημιούργησαν μια νέα μορφή στην τέχνη της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας του Μοντέρνου θεάτρου, με κύριο χαρακτηριστικό την απλότητα και την αλήθεια. Ουσιαστικά η μέθοδος βασίστηκε στην απόρριψη του στόμφου που επικρατούσε στις ερμηνείες των ηθοποιών δίνοντας έμφαση στα συναισθήματα του εκάστοτε ήρωα. Μέσα από την αναζήτηση της απλότητας και της αλήθειας ο Στανισλάφσκι πίστευε πως οι ηθοποιοί θα μπορούσαν να δώσουν μια ολοκληρωμένη ψευδαίσθηση της πραγματικότητας στους θεατές. Ο Θίασος Μάινινγκερ, ένας από τους πιο επιτυχημένους και εμπορικούς θιάσους, επηρέασε τον σκηνοθέτη ώστε να θέσει σε εφαρμογή τις θεωρίες του εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στην μέχρι τότε υποκριτική τέχνη.
Το 1898 ο Στανισλάφσκι ανέβασε την πρώτη του παράσταση στο Θέατρο Τέχνης με το θεατρικό έργο «Τσάρος Φιόντορ Ιβάνοβιτς» του Αλεξέι Τολστόι. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν σημαντικές παραστάσεις από τον δάσκαλο και το Θέατρο Τέχνης. Το 1900 ανέβηκε η θεατρική παράσταση «Η Χιονάτη» του Οστρόφσκι, «Το κράτος του ζόφου’» του Λέοντος Τολστόι το 1902 και ο «Ιούλιος Καίσαρ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ το 1903. Το 1905 την εποχή της εξέγερσης ο Στανισλάφσκι ανέβασε τα έργα του Μαξίμ Γκόρκι. Την Δεκαετία του 1930 το Group Theater στην Αμερική ασπάστηκε τις ιδέες του Ρώσου δασκάλου δημιουργώντας ένα ανάλογο σύστημα εκπαίδευσης των ηθοποιών την «Μέθοδο Στανισλάφσκι» η οποία διδάσκεται σε πολλές δραματικές σχολές ανά τον κόσμο μέχρι σήμερα. Από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Στανισλάφσκι ήταν η παρουσίαση των έργων του Άντον Τσέχοφ. Για πολλά χρόνια τα έργα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα αντιμετωπίζονταν σαν φαινομενικά απαθείς διάλογοι. Ο Στανισλάφσκι τα ανέβασε ως λυρικά δράματα χρησιμοποιώντας την μουσική για να αναδείξει τις συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές επίσης εστίασε στην έκφραση του σώματος που προέκυπτε από την ψυχική κατάσταση του ήρωα.
Από το 1905 μέχρι το 1917 τα χρόνια της Ρωσικής Επανάστασης στράφηκε στο συμβολισμό με τα έργα των Μαίτερλινκ και Αντρέγεφ. Ως ηθοποιός ξεχώρισε μέσα από τους ρόλους του Άστροφ στο «Θείο Βάνια», Γκάγεφ στον «Βυσσινόκηπο» και Δρ Στόκμαν στον ιψενικό «Εχθρό του λαού».
Το 1922 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Η ζωή μου στην τέχνη». «Με λίγα λόγια, τούτο το βιβλίο, με τη σημερινή του μορφή, δεν είναι μια ιστορία για το θέατρο τέχνης. Μιλάει μόνο για τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις κι αποτελεί ένα είδος προλόγου για ένα άλλο βιβλίο μου, όπου θα περιγράψω τα αποτελέσματα από τις αναζητήσεις μου, δηλαδή τη μέθοδό μου για την καλλιτεχνική δημιουργία στο θέατρο και το πώς πρέπει να την αντιμετωπίζει κανείς».
Άφησε πίσω του κείμενα για την εκπαίδευση του ηθοποιού που αποτελούν σημαντικό εργαλείο έως και σήμερα. Μέσα από έναν πλασματικό δάσκαλο ο Στανισλάφσκι μεταδίδει το σύστημα του. Στα βιβλία «Ένας Ηθοποιός Δημιουργείται» και «Πλάθοντας έναν ρόλο», ο Στανισλάφσκι περιγράφει την προετοιμασία του νέου ηθοποιού. Τα δύο αυτά βιβλία δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατό του.
Ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι υπήρξε μεγάλος ηθοποιός, σκηνοθέτης αλλά κυρίως δάσκαλος. Απεβίωσε στις 7 Αυγούστου του 1938.
