Η Ιφιγένεια Τέκου γράφει με κέφι, πάθος, εγρήγορση.Γι’ αυτό και η ευχαρίστηση έρχεται αβίαστα στον αναγνώστη.Οι λέξεις οπτικοποιούν ιδέες και συναισθήματα.
Στο νέο της βιβλίο,η Ιφιγένεια Τέκου “ο άντρας με τις κούκλες”, γέννησε έναν κακό ήρωα που ο κόσμος από τη μια τον μισεί και από την άλλη τον καταλαβαίνει.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Η Ιφιγένεια Τέκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Η Ιφιγένεια Τέκου εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά.
• «Οι λαοί οφείλουν να διατηρούν ακέραιη την ιστορική μνήμη». Το πιστεύετε;
Ναι, το πιστεύω απόλυτα. Θεωρώ ότι η μνήμη ενός λαού συνδέεται άρρηκτα με τον πολιτισμό του και μόνο όταν οι ιστορίες και τα παθήματά του μεταγγίζονται από τη μια γενιά στην άλλη, μπορεί να υπάρξει ουσιαστική εξέλιξη. Αν δεν στρέφεις και λίγο τη ματιά σου πίσω, δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά.
• Ο άντρας με τις κούκλες. Μιληστε μας για τον ήρωα.
Η αλήθεια είναι ότι με δυσκόλεψε η σκιαγράφηση της προσωπικότητάς του. Επιδίωξα να είναι πολυδιάστατη, αμφιλεγόμενη και ώρες ώρες ανεξήγητη. Ήθελα έναν «κακό» ήρωα που όμως να καταφέρνει να κερδίσει την κατανόηση του αναγνώστη και ίσως και τη συμπάθειά του παρά τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Στόχος μου ήταν να έχω διαρκώς σε πόλεμο τις δύο πλευρές του, την πληγωμένη και ευαίσθητη που ζητά δικαίωση προκαλώντας τον οίκτο και την σκληρή και ανελέητη που τον μεταμορφώνει σε τιμωρό.
• Κούκλες που όμως δεν θυμίζουν σε τίποτα την αθωότητα των παιδιών.Τι σας ενέπνευσε;
Έμπνευση για μένα αποτέλεσαν οι γιαπωνέζικες κούκλες κοκέσι, οι ξύλινες και πολύχρωμες αυτές κούκλες χωρίς άκρα που θεωρούνταν οι φύλακες των ψυχών των παιδιών, δεδομένου ότι στην Ιαπωνία κατά την περίοδο Έντο (1603-1868) πολλές γυναίκες κατέφευγαν στη βρεφοκτονία ή την άμβλωση λόγω μεγάλης φτώχειας και λιμού. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που το παιδί γεννιόταν και έφτανε ως την ενηλικίωση, οι Ιάπωνες πίστευαν πως η παιδική ψυχή έμπαινε στην κούκλα, αφήνοντας πια το σώμα ελεύθερο για να εισέλθει η ενήλικη ψυχή. Το τελετουργικό κάψιμο της ξύλινης φιγούρας ήταν τότε απαραίτητο για να ελευθερωθεί η νεαρή ψυχή, ώστε να επιστρέψει πίσω στα βουνά, στον αρχικό τόπο κατοικίας της. Χρησιμοποίησα λοιπόν το συγκεκριμένο κομμάτι της γιαπωνέζικης παράδοσης που διαθέτει τα στοιχεία για να το κατατάξουμε στους θρύλους και το εξέλιξα μέσα στο μυαλό μου προσθέτοντας μία δόση μυστηρίου. Συμπρωταγωνιστής των κοκέσι δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον άντρα που τις έφτιαχνε και τις χρησιμοποιούσε για τους δικούς του σκοτεινούς λόγους.
• Σε ποιες πηγές ανατρέξατε, για να μεταφέρετε το πνεύμα της εποχής και με πόσους ανθρώπους μιλήσατε;Ήταν μια χρονοβόρα έρευνα;
Η έρευνα είναι πάντα απαραίτητη και με κρατά απασχολημένη για αρκετούς μήνες κατά τους οποίους συγκεντρώνω και κατηγοριοποιώ το υλικό μου. Για μένα αυτό είναι το πιο όμορφο κομμάτι της συγγραφής γιατί καθώς σιγά σιγά αφομοιώνω τις πληροφορίες που έχω μαζέψει, αρχίζω να δημιουργώ την πλοκή της ιστορίας μου πλαισιώνοντάς την με τους νέους μου ήρωες.
• Μέσα στις σελίδες κάθε βιβλίου κρύβονται μηνύματα που καλείται ο αναγνώστης να εισπράξει. Ποια στέλνετε εσείς;
Παρόλο που το βιβλίο μου έχει άφθονες πινελιές αστυνομικού μυστηρίου, εστίασα κυρίως στα διλήμματα που βασανίζουν τους ήρωές μου αναζητώντας ταυτόχρονα τα αίτια της ηθικής τους παρακμής στην οικογενειακή εστία. Αν υπάρχει λοιπόν κάποιο έμμεσο μήνυμα που αναδύεται από τις σελίδες του, αυτό είναι η ουσιαστική συμμετοχή και ευθύνη της οικογένειας στην ψυχολογία των μικρών παιδιών καθώς και οι τραγικές συνέπειες όταν η αγάπη είναι απούσα μέσα στο σπίτι.
• Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας πώς ξεκίνησε για εσάς το ταξίδι στη λογοτεχνία και στη συγγραφή, και τι ρόλο παίζει έως τώρα στη ζωή σας;
Έγινε ξαφνικά η εμπλοκή μου με τη συγγραφή, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ και ούτε το ονειρευόμουν από παιδί, απλώς κατά τη διάρκεια μιας περιόδου της ζωής μου που ένιωθα ιδιαίτερα αγχωμένη, κάθισα στον υπολογιστή και άρχισα να δίνω γραπτή μορφή στην πρώτη ιστορία που μου ήρθε στο μυαλό. Μόλις κατάλαβα πόση γαλήνη και χαρά μού προσφέρει αυτή η διαδικασία αποφάσισα να ασχοληθώ πιο ενεργά δίχως να σκεφτώ καν αν θα εκδοθεί ποτέ κάποιο βιβλίο μου.
Στο βιβλίο σας οι χαρακτήρες ψυχογραφούνται σε βάθος, και αυτό γίνεται κυρίως μέσα από τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις τους.
Πράγματι έδωσα έμφαση στον ψυχισμό των ηρώων θεωρώντας ότι είναι αναγκαίο να αναλύσω τον χαρακτήρα τους όσο περισσότερο γίνεται προκειμένου να εξηγηθούν επαρκώς οι ιδιαίτερες συμπεριφορές τους. Για αυτό και ανέφερεα παραπάνω ότι το βιβλίο μου αυτό δεν είναι καθαρά αστυνομικό όπως κάποιος μπορεί να νομίσει, μιας η έμφαση που θέλησα συνειδητά να δώσω δεν ήταν στα αποτρόπαια εγκλήματα που απλώς τα αναφέρω, αλλά στα κίνητρα που υποκινούν τους πρωταγωνιστές.
Ιφιγένεια Τέκου -ο άντρας με τις κούκλες
Ιούλιος 1948. Η δεκαεξάχρονη Αλεμίνα αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της στο όμορφο Κιέτι και να ζήσει στο εξής στο Σαλέντο της Κάτω Ιταλίας. Εκεί συναντάει για πρώτη φορά τον παράξενο παππού της, διεισδύει στα σκοτεινά μυστικά της οικογένειας Κοντότι και γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός γλύπτη.
Στην ίδια περιοχή, ένας άντρας δολοφονεί με απεχθή τρόπο τους δωσίλογους συνεργάτες των Γερμανών. Για κάθε θύμα φτιάχνει μια ξύλινη κούκλα χωρίς άκρα, όπου, σύμφωνα με έναν ιαπωνικό θρύλο, παραμένει η ψυχή αυτού που φεύγει.
Θα φτάσει η στιγμή που οι φαινομενικά διαφορετικοί δρόμοι αυτών των δύο ανθρώπων θα διασταυρωθούν και τότε θα τεθεί το κρίσιμο ερώτημα: Ποιος έχει το δικαίωμα να ξεχωρίσει το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο; Τι θα γίνει όταν πέσουν οι μάσκες και έρθει η κάθαρση;
Ένας συναρπαστικός χορός γεγονότων και απρόσμενων εξελίξεων, μια “ταραντέλα” έρωτα, προδοσίας, εκδίκησης και απονομής δικαιοσύνης στα δύσκολα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ιφιγένεια Τέκου βιβλιοκριτικη για το βιβλίο της το καλό μπλε σερβίτσιο
