Πριν αρκετό καιρό, βρισκόμουν στην Αθήνα για κάποιες συνεντεύξεις και στον δρόμο για μία από τις συναντήσεις είχα στα αυτιά μου τον ραδιοφωνικό σταθμό ΜΕΝΤΑ 88. Καθώς, λοιπόν, μιλούσε ο παραγωγός ανάμεσα στις μουσικές του επιλογές, αναφέρθηκε και στον επικείμενο διαγωνισμό. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν διαγωνισμός τραγουδιού και θέλησα να συμμετάσχω, όταν έφτασε η ώρα της αίτησης είδα πως πρόκειται για τραγουδοποιούς. Έκλεισα τον υπολογιστή και συνέχισα τη μέρα μου. Το βράδυ θα πήγαινα σε μια συναυλία της ορχήστρας νυκτών εγχόρδων “Θανάσης Τσιπινάκης” της Πάτρας. Αλιεύοντας υποψήφιους συνεντευξιαζόμενους, συνομίλησα με έναν νέο κιθαρίστα. Ο Κώστας Πετρόπουλος, κιθαρίστας στην ορχήστρα, μου αποκάλυψε μυστικά πως έχει πάρει μέρος στον διαγωνισμό του Μέντα για νέους τραγουδοποιούς.
Λίγο καιρό αργότερα, όταν ο Κώστας Πετρόπουλος μού ανακοίνωσε ότι πέρασε στην επόμενη φάση, έβαλα ανάμεσά μας δύο κούπες καφέ και ένα μαγνητοφωνάκι. Δεν χρειάστηκαν πολλές ερωτήσεις για να μάθουμε την πορεία του στον χώρο της μουσικής. Ο Κώστας Πετρόπουλος μάς μίλησε για την συνεργασία του με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων που αποτελούσε για εκείνον όνειρο ζωής και για τη συμμετοχή του στην ταινία του Σ. Τζουμέρκα. Τέλος, ο Κώστας Πετρόπουλος αποκάλυψε ό,τι μπορούσε για τα τραγούδια που θα ακουστούν στον ημιτελικό του Μέντα 88 στη μουσική σκηνή Kremlino του Πειραιά στις 17 Μαρτίου.
Επιμέλεια συνέντευξης: Ζαννίνα Μαργαρίτη
- Ήσασταν από αυτούς που παιδεύτηκαν σχετικά με τη μουσική από τους γονείς τους ή η αγάπη αυτή προέκυψε εκ των έσω και αυθόρμητα;
Το λες με την έννοια του «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα»; (γέλια εδώ). Ναι, λοιπόν, οφείλω στους γονείς μου το ότι με ώθησαν στη μουσική. Έπαιζε μουσική κι ο πατέρας μου κιόλας, όταν ήταν μικρότερος, στα φοιτητικά του χρόνια, όμως τώρα έχει σταματήσει. Άλλωστε, και οι δραστηριότητες που μπορούσα να κάνω στο νησί που μεγάλωσα, την Αστυπάλαια, ήταν περιορισμένες. Υπήρχε, ωστόσο, η δυνατότητα μαθημάτων κιθάρας. Η αρχική ώθηση, δηλαδή, δόθηκε από τους γονείς μου. Από κει και πέρα, είχα έναν δάσκαλο κιθάρας, τον Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη, που με ενέπνευσε να συνεχίσω να παίζω και να αγαπήσω αυτό που κάνω. Και όσο συνέχιζα τόσο περισσότερο το αγαπούσα και μετά, ξέρεις, είναι δύσκολο να σταματήσεις. Στην πορεία, βέβαια, άλλαξα δασκάλους, που γενικά είναι μια μετάβαση που σε τρομάζει. Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να έχετε καλή χημεία. Όμως, δόξα τω Θεώ, έτυχα στα χέρια άλλων δύο, επίσης αξιόλογων, δασκάλων μετά τον Απόλλωνα. Δέθηκα πολύ και με τον Αλέξανδρο Παπαρίζο και τον Δημήτρη Καρατζά. Οπότε έφτασα στο σημείο που είμαι τώρα, μουσικά, σχεδόν αβίαστα.
- Όχι μόνο παίζετε, αλλά γράφετε και δικά σας κομμάτια. Ποια είναι η αγαπημένη σας σύνθεση και ποιο γνωστό κομμάτι θα θέλατε να σας ανήκει;
Μέχρι πρόσφατα, δεν είχα δημοσιοποιήσει κανένα δικό μου κομμάτι. Γενικά, όσα έγραφα δεν ήταν μια διαδικασία όπου συνειδητά καθόμουν και έγραφα ένα κομμάτι. Απλώς την εκάστοτε στιγμή, προσπαθώντας να εξωτερικεύσω κάποια πράγματα που δεν ήθελα να τα πω σε κανέναν και να ξεσπάσω λίγο, έγραφα μια μελωδία και δύο – τρία λογάκια. Έτσι, έβγαινε ένα τραγούδι που με αποφόρτιζε. Οπότε δεν έχω ονόματα και τίτλους να σου πω πέραν αυτών που θα ακουστούν στον διαγωνισμό του Μέντα FM. Το ένα απ’ αυτά λέγεται «Η Άννα δεν ήρθε απόψε» και το άλλο έχει τίτλο «Στο Πάρτι». Μπορείς να πεις πως έχουν μια συνέχεια. Τραγουδάω για την Άννα που δεν ήρθε απόψε στο πάρτι. (γέλια εδώ). Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα σε τόσα αγαπημένα κομμάτια και τόσους αγαπημένους καλλιτέχνες. Γενικά, τα τραγούδια που γράφω μοιάζουν στο στυλ με αυτά του Φοίβου Δεληβοριά ή των Κόρε Ύδρο. Θα ήθελα πολύ να είχα γράψει κάποιο από τα δικά τους τραγούδια. Ωστόσο, αυτό που μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό όταν άκουσα την ερώτηση ήταν το «Μια πόλη μαγική» του Μάνου Χατζηδάκι.
- Πώς σας επέλεξε η ορχήστρα νυκτών εγχόρδων;
Είναι μεγάλη ιστορία αλλά θα την πω όλη γιατί μ’ αρέσει να λέω ιστορίες. Συνδέεται κιόλας με την πρώτη ερώτηση που μου έκανες. Ήταν μόλις είχα αρχίσει να παίζω δειλά δειλά κιθάρα και ο πατέρας μου με πήγαινε σε όποια συναυλία γινόταν στην Αστυπάλαια. Κάποιο καλοκαίρι, λοιπόν, ήρθε στην Αστυπάλαια η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέως υπό τη διεύθυνση του Θανάση Τσιπινάκη μαζί με τον Κώστα Μακεδόνα. Εγώ ούτε τι ήταν νυκτό έγχορδο ήξερα, παρόλο που έπαιζα κιθάρα, ούτε ποιος ήταν ο Μακεδόνας. Ήμουν δέκα χρονών παιδάκι. Αλλά πήγα και τους έμαθα και ήταν από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες της παιδικής μου ηλικίας. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η μουσική της ορχήστρας. Τη θυμάμαι πολύ έντονα την ανάμνηση εκείνη. Θυμάμαι ακόμα και τα λόγια που ειπώθηκαν εκείνο το βράδυ. Τα θυμάται και ο πατέρας μου. Στο τέλος, λοιπόν, της συναυλίας του είπα: «Μπαμπά, θέλω να παίξω μαζί τους» και εκείνος μου απάντησε ως ευσυνείδητος μπαμπάς που ήταν: «Διάβασε, παιδί μου, και αν γίνεις καλός κάποια στιγμή μπορεί να παίξεις μαζί τους». Εν τέλει, τα έφερε έτσι η τύχη που πέρασα στο πανεπιστήμιο Πατρών, έψαξα λίγο πως μπορώ να μπω στην ορχήστρα, πέρασα από ακρόαση και είμαι μέλος της τώρα, εδώ και τρία χρόνια περίπου. Είναι τιμή μου να βλέπω γραμμένο το ” Κώστας Πετρόπουλος ” στη λίστα των μελών μιας τέτοιας ορχήστρας.
- Ξεχωρίσατε και στον διαγωνισμό για νέους τραγουδοποιούς του ΜΕΝΤΑ 88 FM και σας συναντάμε στο Κρεμλίνο στις 17 Μαρτίου. Τι χαρακτήρα θα έχει η εκδήλωση;
Η συμμετοχή μου στον διαγωνισμό, να αναφέρω σε αυτό το σημείο, ξεκίνησε για πλάκα μεταξύ εμού και του αδερφού μου. Δεν είχα βγάλει προς τα έξω κανένα τραγούδι μου και δεν είχα σκοπό. Όμως, όταν μου έστειλε ο αδερφός μου τον διαγωνισμό, μου είπε «γιατί δεν παίρνεις μέρος;» και μετά από μία στιχομυθία με έπεισε να στείλω δύο τραγούδια, την “Άννα” και το “Πάρτι”. Πέρασα την πρώτη φάση και στις 17 Μαρτίου είναι ο ημιτελικός για να περάσουμε στην τρίτη και τελευταία φάση του διαγωνισμού στις 5 Μαΐου. Η εκδήλωση, λοιπόν, είναι εκ πρώτης μια γιορτή για τη μουσική και τη δημιουργικότητα και κατά δεύτερον ένας διαγωνισμός τραγουδιού. Οι παρευρισκόμενοι θα απολαύσουν τη μουσική, θα ψηφίσουν το αγαπημένο τους τραγούδι και ποιον θέλουν να δουν στον τελικό ενώ το τελικό αποτέλεσμα θα διαμορφωθεί και από τους κριτές. Το ίδιο ύφος θα έχει και ο τελικός στις 5 του Μάη.
- “Τραγουδάτε για την Άννα”. Τι έχει να δηλώσει αυτό το κομμάτι στο κοινό;
Πρακτικά τίποτα, απλώς ήθελα να πω μια ιστορία. Γενικά, πιστεύω πως, σε κάθε μορφή τέχνης, ο δημιουργός πλάθει κάτι και το αφήνει. Έτσι, ο καθένας, που έρχεται σε επαφή αυτό, μπορεί να του δώσει τη δική του αλήθεια, από τη δική του σκοπιά, και να το εκλάβει σύμφωνα με τα προσωπικά του βιώματα. Αυτή είναι και η έννοια της ταύτισης. Είναι μια προσωπική ιστορία και τίποτε βαθυστόχαστο ή βαρύγδουπο.
- Η Αννούλα του χιονιά μεγάλωσε και δεν είναι η Αννούλα σου πια; Θα μπορούσε η Άννα του 2019 να είναι η Άννα του 1984;
Το ένα τραγούδι με το άλλο μοιράζονται μεν το ίδιο ύφος και την ίδια μελαγχολία αλλά του 1984 έχει κάνει πάταγο, είναι πάρα πολύ γνωστό. Αυτή είναι και η διαφορά μας. Κατά τα άλλα, η Άννα που δεν ήρθε απόψε είναι ίδια με την Αννούλα του χιονιά, με την Άννα και τα αεροπλάνα και κάθε Άννα. Είναι ίδια ακόμα και με την Κική που κάθε βράδυ κάνει ό,τι μπορεί με τ’ ασημί στ’ αυτί και με το κοκκινάδι. Πρακτικά είτε την λένε έτσι είτε αλλιώς, δεν έχει σημασία. Ο καθένας έχει μια δική του Άννα.
- «Στο Πάρτυ» βιώνουμε μια αντίφαση, μια μελαγχολία που κρύβεται πίσω από χαρούμενη μελωδία. Υπάρχει πάντα η θλίψη σε μια χαρούμενη στιγμή, υπάρχει πάντα το κενό σε μια στιγμή πληρότητας;
Βασικά, πάντα, φοβάμαι μήπως συμβεί αυτό, δηλαδή να ζω θεωρητικά μια ευτυχισμένη στιγμή και στην ουσία να μην την χαίρομαι όσο πρέπει. Όχι, λοιπόν, δεν πιστεύω, ούτε θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει μελαγχολία στις ευτυχισμένες στιγμές. Απλώς, για μένα προσωπικά τα πάρτι δεν είναι αντιπροσωπευτικά της κατηγορίας «ευτυχισμένες στιγμές». Δεν με χαροποιούν πάρα πολύ. Έχουν κάτι το μάταιο μέσα τους. Βλέπω σε πολλά πάρτι φιλιά που ανταλλάσσονται και μένουν παγωμένα σε εκείνη τη βραδιά, προσδοκίες για αγκαλιές διαρκείας που τελικά δεν εκπληρώνονται, ανθρώπους που είναι εκεί μόνο για να αποφορτιστούν. Στο πάρτι βλέπω ανθρώπους μόνους, είτε κατάφεραν να κλέψουν το πολυπόθητο φιλί είτε όχι. Υπάρχει ένα «συναισθηματικό» κενό σε όλα τα πάρτι, στου Μητσιά, στου Μίχα ακόμα και στου Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη που περνάνε όλοι καλά.
- Εκτός από το Κρεμλίνο στις 17 Μαρτίου, σας βλέπουμε στη νέα ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» να κάνετε μικρά βήματα και στην μεγάλη οθόνη. Ποια η σχέση σας με τον κινηματογράφο και τι θέλει να πει στον κόσμο αυτή η ταινία;
Κοίτα η μόνη σχέση που είχα με τον κινηματογράφο, πέραν από την υποφαινόμενη, είναι ότι βοηθάω στη λειτουργία του θερινού σινεμά της Αστυπάλαιας. Και ότι μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι ταινίες. Βλέπω πάρα πολλές ταινίες. Όσον αφορά στην συμμετοχή μου στην ταινία αυτή ήταν καθαρά θέμα τύχης. Προσπαθώ να αποκτήσω όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες τώρα που μπορώ. «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» (The Miracle of the Sargasso Sea) θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Πανόραμα του 69ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και είναι πρακτικά η εξέλιξη της καλής αρχής που έκανε ο κύριος Τζουμέρκας με την «Έκρηξη» το 2015. Στο «Θαύμα» βλέπουμε δύο γυναίκες και πως ένα γεγονός τους αλλάζει τη ζωή. Μια ζωή που θέλουν να αλλάξουν.
- Τελικά η τέχνη δεν γνωρίζει από ταμπέλες και φραγμούς;
Κοίτα αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα συζήτησης. Έχουμε ακούσει πολλές αντιρρήσεις αλλά, με την ταπεινή μου άποψη, θεωρώ πως από τη στιγμή που γίνεται κάτι καλά, καλώς γίνεται. Δεν πάει να είσαι ό,τι είσαι, αν βγάλεις ένα καλό τραγούδι, ενώ κανονικά είσαι ηθοποιός, εγώ θα θέλω να το ακούσω. Αν παίξεις εκπληκτικά σε μια παράσταση, ακόμα και τραγουδιστής να είσαι, εμένα θα μ’ αρέσει. Υπ’ αυτή την έννοια, γιατί να βάλουμε περιορισμούς;
- Από την επιστήμη στην τέχνη, από τη φαρμακευτική στη μουσική. Δεδομένου ότι μιλάμε για πλήρως αντίθετες κατευθύνσεις, πόσο κουραστική είναι η μετάβαση;
Αρχικά να πω ότι δεν είναι τόσο αντίθετες όσο τις έχουμε στο μυαλό μας, τουλάχιστον όσον αφορά στην φαρμακευτική. Βασικό κομμάτι της Φαρμακευτικής είναι η σύνθεση. Συγκλίνουν οι δύο πορείες σε κάποιο σημείο, είτε φτιάχνεις φάρμακα είτε φτιάχνεις μουσική. Φυσικά, υπάρχουν σημαντικές διαφορές αλλά μ’ αρέσει να το φαντάζομαι κάπως έτσι. Με αυτόν τον τρόπο, δεν τίθεται θέμα μετάβασης, δεν τίθεται θέμα κουραστικής μετάβασης. Θεωρώ πως αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι χρονοβόρο και το ένα και το άλλο, σου τρώνε ενέργεια και τα δύο αντικείμενα μελέτης, αλλά βρίσκονται οι ισορροπίες. Όταν θέλω να δώσω σημασία τη σχολή μου, διοχετεύω την ενέργειά μου εκεί, όταν θέλω να δώσω βάση στη μουσική, ασχολούμαι με την κιθάρα παραπάνω ώρες.
- Απ’ όλες τις συναυλίες και τις συνεργασίες σας ποια θα ξεχωρίζατε;
Μπορώ να πω δύο; Και οι δύο, βέβαια, είναι με την ορχήστρα. Η πρώτη συναυλία, στην οποία θα αναφερθώ, είναι η περσινή χριστουγεννιάτικη συναυλία, που δεν ήταν στο κέντρο της Πάτρας σε κάποιο μεγάλο θέατρο. Είχαμε αποφασίσει να παίξουμε στους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στο πρώην εργοστάσιο Λαδόπουλου, μια ιδέα της καλλιτεχνικής διευθύντριας Βάγια Ζεππάτου. Παίξαμε μουσική για ανθρώπους που είναι πολύ παραμελημένοι από την κοινωνία και ζούνε υπό άσχημες συνθήκες. Σε εκείνη τη συναυλία ένιωσε ότι κάποιος με άκουγε προσεχτικά και ένιωθε όμορφα. Υπήρχε μια πολύ θερμή ανταπόκριση. Ξεχείλιζε συναίσθημα. Βοηθήσαμε και με τρόφιμα και ρούχα, πέραν της συναυλίας. Μια άλλη στιγμή που ξεχωρίζω είναι όταν παίξαμε στη Δήλο. Ήταν κάτι μοναδικό τόσο ως προς το σκηνικό και τον χώρο αλλά και ως προς την ποιότητα της δουλειάς. Στην όπερα «Ήρα», λοιπόν, του Θοδωρή Αμπαζή συνεργαστήκαμε με πάρα πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Διεύθυνση ορχήστρας είχε ο Αναστάσιος Συμεωνίδης, σκηνοθέτης ο Θοδωρής Αμπαζής του Εθνικού Θεάτρου, πρωταγωνιστής ο Μανώλης Μαυροματάκης και τραγουδίστριες η Αφροδίτη Πατουλίδου και Ειρήνη Καράγιαννη.
- Υπάρχει κάτι που ετοιμάζετε στο άμεσο μέλλον και δεν μας έχετε αποκαλύψει ακόμα;
Κοίτα, όλο αυτό που μου συνέβη με τον διαγωνισμό μου ήρθε λίγο απότομα οπότε λέω να επικεντρωθώ σε αυτό και στη επιστήμη μου για την ώρα. Πέραν αυτού, έχουμε στις 21 Μαρτίου στην Αθήνα την Ημέρα Ποίησης. Θα παίξουμε με τον Θοδωρή Βουτσικάκη μελοποιημένο Κ. Παλαμά στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός».
