Σήκω! Ξημέρωσε, δεν είναι πια σκοτεινά! Θες να σε τραβήξω από το πέτο; Σήκω σου λέω! Το χθες πέρασε, σήμερα είναι μια άλλη μέρα, κάτι καινούργιο ξεκινά. Μπορεί το όνειρα σου να σε περιμένουν εκεί... Να! Εκεί στη γωνία! Κοίταξε από το παράθυρο τον ήλιο, πάρε μια ανάσα- μια ανάσα βαθιά. Κανε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο σου, από εκείνο που γράφει “αισιοδοξία” πάνω, πιες μια γουλιά καφέ, από τον καλό, τον κεφάτο…Ξεκινάμε, μαζί! Μην κάτσεις στον καναπέ σου, άστα αυτά για μετά! Τώρα έχουμε δουλειά, μην αφήνεις να σε κυνηγούν οι επιθυμίες του χθες. Όσο ξημερώνουν νέες μέρες αγωνίσου- αγωνίσου μαζί μου. Κράτα με από το χέρι, μόνο έμενα έχεις, σε μένα να βασίζεσαι, εγώ είμαι εσύ. Εγώ είμαι ο εαυτός σου. Στα δύσκολα να με κοιτάς κατάματα, να με προκαλείς, αλλιώς χάνω το ενδιαφέρον μου και δεν ξεβολεύομαι… Μη με αφήνεις να αναλώνομαι! Ξημέρωσε, άσε με να προσπαθώ μέχρι να σκοτεινιάσει πάλι, μα να ‘σαι με το μέρος μου, μην με εγκαταλείψεις ούτε στιγμή- ούτε λεπτό-, γιατί θα χαθώ μαζί σου…
Ξέρεις, υπάρχει ένα τέρας-ένα τέρας μέσα σου- που εάν το αφήσεις θα σε φάει ζωντανό, θα καταστρέψει τα σωθικά σου. Λέγεται «τέρας του ανεκπλήρωτου» και σε χτυπά από την ψυχή μέχρι το μυαλό, μονάχα όταν δεν έχεις προσπαθήσει. Αν μείνει κάτι ανεκπλήρωτο, ακόμα κι αν έδωσες όλη σου το είναι γι΄αυτό, το τέρας τότε δε σε ενοχλεί, το τάισες δύναμη και θάρρος βλέπεις και δε σε ενοχλεί- σε αφήνει ήσυχο. Κάθε μέρα παλεύεις μαζί του και δεν το γνωρίζεις. Αν βολευτείς, αν εγκαταλείψεις, ξεσηκώνεται, θεριέυει, λυσσά, ούτε να κοιμηθείς δε σε αφήνει. Σήκω σου λέει, «δε με τάισες σήμερα! Σήκω.». Ξυπνάς ταραγμένος δεν βρίσκεις ησυχία πουθενά, κάνε κάτι όσο είναι καιρός. Αν σε τσακίσει, μετά δε θα νιώθεις, τίποτα δε θα αισθάνεσαι, θα χάνεται η ζωή σου και δεν θα παίρνεις χαμπάρι. Αυτή σου η απάθεια θα σε τυφλώσει, ώσπου στο τέλος, δε θα ζήσεις όπως σου πρέπει κι όπως το θέλησες.
Μα πρόκειται για τη ζωή σου μωρέ άνθρωπε, άδραξε τη μέρα σου, κυνήγα κάθε σου επιθυμία, εύκολη- εύκολη, δύσκολη-δύσκολη. Δε δημιουργήθηκες για τα απλά, μη θες να σου ‘ρθουν όλα αβίαστα, καθώς και τότε, το τέρας ξυπνά, δεν το τάισες κόπο, μόχθο και θέληση, αλλά «βολεψιά», μα δεν του φτάνει!
Μια ήμερα που φεύγει δε γυρίζει πίσω και αν αυτό είναι καταθλιπτικό και μόνο στη σκέψη, να το έχεις στο νου σου, για να ξεσηκώνεσαι, να λες σήμερα έκανα κάτι, έστω και μικρό δεν άφησα τη μέρα να περάσει αδιάφορα από τη ζωή μου. Τη χαιρέτησα, της χαμογέλασα και ξεγέλασα το θηρίο μέσα μου. Θα κοιμηθώ ήσυχος απόψε και αύριο πάλι θα αγωνιστώ για την ίδια επιθυμία, ή για μια νέα που πήρε τη θέση της. Κάθε μέρα και μια δεύτερη ευκαιρία, για να ολοκληρώσεις ότι άφησες στη μέση ή για να ξεκινήσεις κάτι αλλιώτικο.
Αν η ζωή δεν ήταν αγώνας, δε θα γεννιόσουν με χέρια, ώστε να “παλεύεις” και με πόδια, για να να “τρέχεις”. Αν τα έχεις και τα δυο, εκμεταλλεύσου το και σκέψου πως κάποιοι δεν έχουν αυτό το προνόμιο.
«Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία.»
(Ζίγκμουντ Φρόυντ)
