-«Μα που πας; Τρελάθηκες; Αφού σου είπα να μην πας, θα κάνεις κακό σε σένα!!
– Και γω σου είπα θα πάω! Δεν με νοιάζει τι λες εσύ και όλοι οι άλλοι μαζί, εγώ, θα πάω. Αν με αγαπάς εμπιστεύσου με, κάθε φορά το ίδιο γίνεται. Αφού σου έχω πει, δεν φοβάμαι, ότι και να γίνει δεν φοβάμαι. Θα πάω και αυτή την φορά και την επόμενη γιατί δεν με νοιάζει να ζω έτσι, το ξέρεις. Δεν με νοιάζει να κάνω λάθος, δεν με νοιάζει να μου πεις «στα λέγα εγώ», δεν με νοιάζει αν είναι η μεγαλύτερη βλακεία του αιώνα! Εγώ θα πάω μαζί του, ακόμα και αν αυτό το μέρος είναι η Αμερική, ακόμα και αν χαλάσω όλα μου τα λεφτά. Θα πάω γιατί το είδα στα μάτια του και το ένιωσα στο κορμί μου ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο δικός μου άνθρωπος. Θα πάω γιατί εγώ θα μείνω με τον εαυτό μου μια ζωή και θα μετανιώνω μετά που δεν το έκανα. Θα πάω γιατί δεν φοβάμαι!
Αυτή λοιπόν είναι η Ζαχαρένια. Ναι όντως έτσι την λένε, αλλά όπως είδατε άμα της γυρίσει μόνο «ζαχαρένια» δεν είναι, μεταμορφώνεται στον έξω από δω και όποιον πάρει ο χάρος. Συνήθως ο χάρος παίρνει εμένα αφού είμαι η μεγάλη της αδερφή, αλλά τι να κάνουμε την αγαπώ την άτιμη, και εξάλλου ποιος θα μπορούσε να μην αγαπάει ένα τέτοιο πλάσμα, που ζει την κάθε στιγμή και μου το σλόγκαν της είναι «Δεν φοβάμαι!». Ή θα την μισείς γιατί κάνει αυτό που δεν τολμάς εσύ να κάνεις, ή θα την αγαπάς και θα την θαυμάζεις και θα προσπαθείς να μαθαίνεις από εκείνη για να ζεις περισσότερο. Εγώ, τα τελευταία χρόνια προτιμώ να κάνω το δεύτερο, είναι πιο αποδοτικό και στο τέλος της ημέρας φέρνει ένα κύμα χαράς και εσωτερικής γαλήνης που δεν συγκρίνεται με κανένα από τα αγχολυτικά που κυκλοφορούν στην πιάτσα.
Σήμερα σηκώθηκα πιο πρωί από ότι συνήθως και καθώς περνάω από το δωμάτιο της, την ακούω να μουρμουρίζει το σλόγκαν της. «Δεν φοβάμαι!», «Δεν φοβάμαι!», «Δεν φοβάμαι», όλο και με περισσότερο πάθος, όλο και με περισσότερη λαχτάρα και επιμονή. Θα μου πείτε τώρα γιατί αυτό είναι κακό, και θα σας πω έχετε δίκιο. Αλλά επειδή στα χρονικά κάθε φορά που έχω ακούσει έτσι αυτή την φράση από το στόμα της όλο και κάποιο «κοσμοϊστορικό» γεγονός γίνεται μετά, ε πώς να το κάνουμε, εγώ φοβάμαι και λίγο! Μια η ελεύθερη πτώση με το αεροπλάνο, μια το ξυρισμένο γουλί κεφάλι γιατί «καλοκαίρι είναι και έσκασα και σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!», μια το ταξίδι στο Θιβέτ και η παντελής απουσία επικοινωνίας για εφτά μήνες, ε πολύ θέλει ο άνθρωπος;
Μπουκάρω λοιπόν μέσα χωρίς ντροπή και την ρωτάω έντρομη τι γίνεται. Έντρομη και η ίδια, αλλά μην σας ξεγελάει πάντα έτσι φαίνεται αλλά κατά βάθος μέσα της γελάει και δεν την νοιάζει τίποτα, απλά παίρνει αυτό το αγγελικό προσωπάκι για να στο φέρει μαλακά μαλακά. Αυτή την φορά βέβαια το «γνώρισα έναν τύπο που μένει στην Αμερική, αύριο φεύγει για να γυρίσει πίσω και θα πάω και εγώ μαζί του γιατί ερωτευτήκαμε», δεν είναι και η καλύτερη εισαγωγή, ένα ψιλό εγκεφαλικό το παθαίνεις. Ο τσακωμός επικός, αλλά αποτέλεσμα κανένα. Μέσα σε μια ώρα είχε φτιάξει βαλίτσα και καθόταν πάνω της για να καταφέρει να την κλείσει. Έρχεται και μου λέει «σ’αγαπώ τόσο πολύ, αλλά πρέπει να κάνεις κάτι με την ζωή σου. Όχι κάτι ριψοκίνδυνο απαραίτητα, απλά κάτι για εσένα και μόνο!».
– Μα που πας; Τρελάθηκες; Αφού σου είπα να μην πας, θα κάνεις κακό σε σένα!!
Αφού λοιπόν είπαμε ότι είχαμε να πούμε, μαλώσαμε όσο μπορούσαμε να μαλώσουμε, έρχεται με φιλάει στο μάγουλο, με κοιτάει και πάει προς την πόρτα. «Αφού σου είπα αδερφούλα μου! Δεν φοβάμαι!!»
