Αγαπημένο 2017, σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω ορισμένα πράγματα…
Πρώτον, φύγε γρήγορα. Φυσικά και ο χρόνος δεν τεμαχίζεται σε έτη καθορισμένα από τον άνθρωπο και φυσικά τίποτα δε θα αλλάξει επειδή κουτσά-στραβά η Γη ολοκλήρωσε μία πλήρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο, αλλά εσύ 2017 να φύγεις γρήγορα.
Δεύτερον, ήσουν σκάρτη χρονιά, έχασα σχεδόν με κάθε δυνατό τρόπο που μπορεί να χάσει άνθρωπο, από συναισθήματα μέχρι κλειδιά μέχρι ένα 50ευρω, έχασα τα αυγά και τα πασχάλια, τον μπούσουλα, την αγαπημένη μου συνήθεια, το κινητό μου, την διορατικότητά μου, έχασα και κάπου εμένα. Οπότε σκρου γιου 2017.
Ωστόσο, για τους ίδιους ακριβώς φλύαρους και θολερούς λόγους, έμαθα πολλά περισσότερα ή αν θες θυμήθηκα όσα είχα ξεχάσει σε μία περίοδο προσωπικής καταχνιάς, σκοταδισμού, ατυχίας, ανάδρομου Ερμή στην τελική.
Αχάριστη δεν υπήρξα ποτέ και επειδή τείνω κάποιες φορές να είμαι υπερβολική (τείνω μόνο), κέρδισα αγώνες που δεν περίμενα ποτέ, πάλεψα όσο τίποτα για αυτά που ειλικρινά αγαπάω, πιο πολύ από όσο νόμιζα, πιο πολύ από ότι άντεχα. Πίστεψα σε κάτι και το κατάφερα στο έπακρο, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, που ταίριαξα, αγάπησα, ερωτεύτηκα. Θυμήθηκα πως είναι να ξυπνάς από λήθαργο, να ξαναπροσπαθείς, να ξαναπροσπαθείς, να ξαναπροσπαθείς ώσπου να κερδίσεις.
Έκλαψα 2017, στο λέω λες και δεν το ξέρεις, έκλαψα πίσω από ένα αυτοκίνητο, σε ατελείωτα ταξίδια με τα λεωφορεία, δάκρυσα, αλλού κρατήθηκα και αλλού φώναξα, τσακώθηκα, πληγώθηκα, συνολικά περισσότερο από όσο θα έπρεπε σε 363 ημέρες έως τώρα.
Όμως σου είπα παράξενο 2017, δεν είμαι αχάριστη, οπότε θα σου πω και για όλα αυτά που δεν έχασα, που έμειναν, αυτά που κράτησα, αυτά που ήρθαν. Πόσο γέλασα και χαμογέλασα, πόσα πράγματα εξερεύνησα και έμαθα. Έμαθα πολλά και μου αρέσει να μαθαίνω. Έμαθα νέα μέρη, ανθρώπους, ιδέες, λέξεις, σταυροδρόμια, έμαθα να εκτιμώ, να αλλάζω προτεραίοτητες, έμαθα πράγματα που δεν εξηγούνται, απλώς τα νιώθεις, έμαθα να μετράω με νέα μετρικά συστήματα ώστε να καταλήγω ευτυχισμένη δίπλα σε ευτυχισμένους ανθρώπους.
Αγαπημένο 2017, όσο και αν σε έβρισα και πίστεψέ με σε έβρισα πολύ, τελικά θέλω να σου πω ευχαριστώ, για όσα θεωρούμε δεδομένα, για όσα έχω και δε θα άλλαζα με τίποτα, σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ πολύ.
Σε ευχαριστώ κυρίως γιατί έχω την αστείρευτη ενέργεια και δώσω πνοή σε επουσιώδη αλλά και χαζοβιόλικα όνειρα, να γράψω στίχους στο τραγούδι που κάποιος κου έδωσε μουσική, να γίνω σωφερίνα, να ανανεώσω όπωε όλοι θέλουμε εκείνη τη συνδρομή στο γυμναστήριο, να αγαπάω, όχι ν’ αγαπώ, μα ν’ αγαπάω.
Με αγάπη κι ίσως νοσταλγία,
η καλύτερη μαθήτρια σου
