Αγάπησε τον εαυτό στον οποίον μπορείς να εξελιχθείς. Αγάπησε αυτό που μπορείς να γίνεις. Αγκάλιασε αυτό που μπορείς να γίνεις. Πίστεψε σε αυτό που είσαι και στις δυνατότητες σου. Πώς όμως να το κάνεις όταν δεν έχεις ακόμη ανακαλύψει την δύναμη που κρύβεις, ώστε να οικοδομήσεις αυτό που μπορείς να γίνεις; Πώς μπορείς να αγαπήσεις αυτό που μπορείς να γίνεις όταν εν τη γενέσει του το έχεις καταδικάσει; Όταν ακόμη δεν έχεις μάθει τον τρόπο να αποδεχθείς τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις για αυτό ακριβώς που είναι. Γυμνό και αφτιασίδωτο και όχι για αυτό που οι πεποιθήσεις σου, το σύστημα αξιών σου, οι απαιτήσεις σου και τα στερεοτυπικά κατάλοιπα γύρω σου, τον έχουν ντύσει.
Οι ικανότητες της ανθρώπινης πολυμηχανής που κουβαλάμε μέσα μας, καταγράφουν ρεκόρ που αδυνατεί να συλλάβει ο ίδιος ο ανθρώπινος νους. Η επιβολή του ανθρώπινου νου και τα επιτεύγματα που μπορεί να καταφέρει, εξυμνούνται συνέχεια σε θεωρητικό επίπεδο. Από την άλλη ο εγκέφαλος μας χτίζει αυτοματοποιημένες συμπεριφορές ενώ αρέσκεται να κινείται στην συνήθεια. Η ασφάλεια δε, λειτουργεί για αυτόν σαν ένα ένοχο μα απολαυστικά γευστικό σνακ γεμάτο τρανς λιπαρά. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον λοιπόν όπως αντιλαμβανόμαστε η δημιουργικότητα αυτοκτονεί, η πρωτοβουλία λιποτακτεί και ο αυθορμητισμός δειλιάζει. Την θέση τους παίρνουν η οριοθετημένη σκέψη, αγάπη που υποδηλώνεται με προτίμηση στην οικειότητα και τεράστιος φόβος απέναντι στο ρίσκο. Στην πραγματική ζωή αυτά εκφράζονται μέσω υποκοριστικών όπως: η δουλίτσα, η γυναικούλα, η ζωούλα μας, κ.τ.λ.
Όντας εγκλωβισμένοι, αγνοούμε την επιθυμία μας. Μια επιθυμία που αν την ακολουθήσουμε είναι ικανή να μας συστήσει έναν εαυτό ανώτερο του είναι μας. Να μας οδηγήσει σε ένα παρόν παρόμοιο με το παρελθόν μας. Τότε που βιώναμε την παιδική μας ηλικία και οι αντιδράσεις μας ήταν δικές μας και όχι επηρεασμένες. Τότε που τα αποτυπώματα μας τα χαράζαμε χωρίς την υποδούλωση των συναισθημάτων, αυθόρμητα. Τότε που αντιλαμβανόμασταν τον κόσμο με την δική μας αυθεντική, καθαρή ματιά. Σε συνδυασμό με την αξιοθαύμαστα επιδέξια πολυμηχανή που διαθέτουμε ο καθένας μας και λέγεται εγκέφαλος μπορούμε, είμαστε ικανοί φτάνει να είμαστε ανοιχτοί, να κάνουμε μικρά μεν, σημαντικά δε θαύματα. Θαύματα που αφορούν εμάς τους ίδιους. Θαύματα που αγγίζουν την ζωή μας και την μεταμορφώνουν.
Η στάση η δική μας σε όλο αυτό; Βλέπουμε, παρατηρούμε και προσπερνάμε εννοείται. Άραγε αγνοείς και μάλιστα συνειδητά αρνούμενος τον βέλτιστο εξελιγμένο εαυτό σου για μια μέτρια, κάτω των δυνατοτήτων σου σαφώς, μίζερη και ανιαρή ολωσδιόλου, εκδοχή του είναι σου; Αντιλαμβάνομαι την σύγχυση που γεννιέται αφού οι επιταγές της εποχής και συνάμα μιας υποσιτισμένης καθημερινότητας σου έχουν διαμορφώσει ένα τόσο λίγο, μικροκαμωμένο είναι που αδυνατείς μετά από τόσες στρώσεις «μεικ απ» να αναγνωρίσεις την αυθεντική σου ταυτότητα. Ωστόσο παραιτήσε τόσο εύκολα σε μια ευτυχία που θεωρείται μονόδρομος; Αξιοθρήνητο να αντιμετωπίζεις αυτό τον κόσμο με μια ψυχολογία αντίστοιχη του χρυσόψαρου που ζει σε στάσιμα νερά, γυάλες και ενυδρεία, αφού έχουν ελάχιστες απαιτήσεις δεδομένης της μεγάλης τους ανθεκτικότητας.
Βάλε φρένο στην αδράνεια που ασκείται σε βάρος σου από τον ίδιο σου τον εαυτό. Πίστεψε και διαμόρφωσε τις συνθήκες ώστε να συνεισφέρεις ουσιαστικά στην μεταμόρφωση του. Η αμφιβολία και η ανασφάλεια που τροφοδοτείς σε εγκλωβίζει. Η υπερανάλυση περισσότερο σε αποπροσανατολίζει παρά σε ωθεί να παράγεις δράση. Από την άλλη η γνωστική ευελιξία σου, η προσαρμοστικότητα σου, η πνευματική σου περιέργεια είναι τα δομικά χαρακτηριστικά σου που σου υπενθυμίζουν την αναγκαιότητα της εξέλιξης σου. Ο στόχος δεν είναι το σωστό. Είναι το επόμενο. Γι’αυτό εκπαιδεύσου να βλέπεις πέρα από εκεί που κοιτάς, από το προφανές ! Σταμάτα να πηγαίνεις πάντα εκεί που κοιτάς και ξεκίνα για πιο μακρινούς προορισμούς. Αποδεχόμενος καινούριες προκλήσεις που μόνο έναν σφυρηλατημένο, έμπειρο και σώφρων εξελιγμένο εαυτό έχουν να σου προσφέρουν.
