«Απαγορευμένα τα μεταμεσονύκτια μηνύματα».
Η κατάσταση μεταξύ σας είναι λίγο τεταμένη.
Παρασκευή βράδυ και εσύ έχεις βγει για κάτι χαλαρό στο «στέκι». Φυσικά και δεν πήγες εκεί επειδή ήξερες ότι θα είναι και εκείνος εκεί, απλά να μωρέ είναι που τις Παρασκευές έχει έντεχνο live. Καθώς λοιπόν «έπεισες» την παρέα να πάτε εκεί, «έπεισες» και τον εαυτό σου πως δε σε νοιάζει. Ντύθηκες, στολίστηκες και βγήκες.
Φτάνετε λοιπόν στο μαγαζί και το βλέπεις γεμάτο, κάτι σε πιάνει, είσαι τόσο κοντά. Εκείνος δεν είναι πουθενά, ούτε η παρέα του και το μοναδικό άδειο τραπέζι είναι η κράτησή σας.
Η ώρα περνάει και εκείνος πουθενά. Το κινητό σου χωρίς καμία ειδοποίηση. Δείχνεις άνετη παρόλα αυτά.
Οι δείκτες του ρολογιού κυλούν εκνευριστικά αργά. Κόσμος έρχεται και κόσμος φεύγει, μα εκείνος άφαντος.
Η ορχήστρα δίνει ρέστα, ειδικά τώρα που παίζει το δικό σου :
«Σ’ ένα ποτήρι με φιτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά»
Αφοσιώνεσαι στο τραγούδι για αυτά τα λίγα λεπτά και δε δίνεις πλέον σημασία στο ποιος έρχεται και ποιος φεύγει. Τα λεπτά πέρασαν, το τραγούδι τελείωσε και εκείνος βρίσκεται ακριβώς απέναντί σου με την παρέα του. Και ενώ παθαίνεις ένα μικρό σοκ προσπαθείς να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και να δείξεις άνετη.
Η ορχήστρα σας «κατάλαβε» και σας αφιερώνει χωρίς και η ίδια να το ξέρει το «Απόψε σιωπηλοί». Φυσικά καθ’όλη τη διάρκεια της βραδιάς πέρα από βλέμματα δεν ανταλλάξατε τίποτα άλλο.
Η ώρα πέρασε και η παρέα σου θέλει να συνεχίσει αλλού. Ετοιμάζεστε και φεύγετε και ενώ το ξέρεις πως ακόμα το βράδυ δεν έχει τελειώσει εσύ λυπάσαι.
Σειρά τώρα έχει κάτι πιο βαρύ και το έντεχνο δίνει τη σκυτάλη στο λαϊκό.
Το κινητό σου έχει γίνει προέκταση του χεριού σου σαν κάτι να περιμένεις.
Τα έχει πει και ο «τιτανομέγιστος» Νικόλας…«και πήγε έντεκα, δώδεκα μες του μυαλού τα μονοπάτια τριγυρνάς».
Η οθόνη του κινητού σου αναβοσβήνει και σοκ! Είναι εκείνος! Τρέχεις έξω για να του μιλήσεις, χαλαρή πάντα.
«Είσαι άνετη» και εκείνος μεθυσμένος (!)
Σου ζητάει να βρεθείτε καθώς έχει κάτι να σου πει και ενώ ξέρεις οτι πρέπει να πεις όχι, φυσικά και λες ναι. Η διάθεσή σου αλλάζει 180 μοίρες και περιμένεις επόμενο μήνυμά του για να βρεθείτε.
Και βρίσκεστε και συζητάτε και η κατάσταση μένει ακριβώς η ίδια.
Και έρχεται το Σάββατο και εκείνος πίνει λίγο παραπάνω και εσύ «έχεις μήνυμα»! Κάποιος ανυπομονεί να σε δει, μα γνωρίζεις πως όλο αυτό το μεταξύ σας θα έχει λήξει πριν ξημερώσει για τα καλά. Το κακό της υπόθεσης είναι πως και εσύ ανυπομονείς να τον δεις εκείνον τον κάποιο μα γνωρίζεις πως όλο αυτό με τα μεθυσμένα, μεταμεσονύκτια μηνύματα δε θα οδηγήσει πουθενά.
Παρόλο λοιπόν που σου είναι τόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο βάζεις το κινητό σου στο αθόρυβο και προσπαθείς να συνεχίσεις χωρίς πολλές «απώλειες» το βράδυ σου.
