Δάσκαλος εστί όμορφη ψυχή. Με αυτήν τη φράση σήμερα, μετά από καιρό και ίσως πιο ώριμη από άλλοτε, θέλω να μιλήσω για το δάσκαλο. Σπουδάζοντας παιδαγωγός και όντας θα έλεγε κάποιος στα τελειώματα, θα μιλήσω ειλικρινά. Για μένα, σαν την όμορφη ψυχή δεν έχει. Είναι η αρχή των πάντων και η πηγή δύναμης και έμπνευσης για το καθετί. Άνθρωπος χωρίς ψυχή είναι ένα κούφιο κουτί αποθήκευσης αχρήστων. Πόσο μάλλον ένας δάσκαλος που ‘χει ως χρίσμα να φωτίζει άλλες μικρές αθώες ψυχές. Δίνει φτερά απ’ τα φτερά του.
Έχοντας διδάξει και κάνει μικρά και δειλά βήματα στη διαδρομή μου αυτή-στα πλαίσια της πρακτικής μου- μπορώ να πω πια με βεβαιότητα πως τα παιδιά είναι η ελπίδα μας. Είναι μικρές χρωματιστές πινελιές ανεμελιάς σε ένα κόσμο που διαλέγει το γκρι. Ξυπνούσα το πρωί κουρασμένη και αγχωμένη και όλα αυτά τα αρνητικά διαλύονταν σε κάθε ένα «καλημέρα κυρία». Με ένα χαμόγελο γλυκό, μια αγκαλιά ζεστή. Όσο κι αν τους φώναξα, όσο κι αν με τυράννησαν κωμικά με τα καμώματα τους, όλα σβηνόταν από τα λαμπερά τους μάτια κι από αυτό το «καταλάβαμε κυρία», να σε κοιτούν και να νιώθεις την ευθύνη, να αγχώνεσαι, να τρέμεις, μα να λες εγώ είμαι δασκάλα και μπορώ, έχω ψυχή και δίνω!
Με πλησιάζει ένα παιδί μια μέρα και μου απλώνει το χεράκι του, «ελάτε να παίξουμε κυρία!». Παρασύρθηκα, έγινα παιδί για λίγο θυμήθηκα πως ήμουν κι εγώ κάποτε, πόσο όμορφα ένιωθα κι εγώ όταν έπαιζα με τη δασκάλα μου, μια από τις πιο γλυκιές παιδικές μου αναμνήσεις. Να θέσω τα όρια μου είπα, να ‘μαι αυστηρή όσο πρέπει, να μη μου παίρνουν τον αέρα, μα τι να λέμε τέτοια παρόρμηση σαν αυτήν του παιδικού νεύματος, δε θα ξαναβρώ. Μια πρόσκληση σε έναν κόσμο αλλιώτικο, μια οπτική αθώα, ανθρώπινη, πολλές φορές άδικη και σκληρή χωρίς ενδοιασμούς και κριτική σκέψη, μα απόλυτα αληθινή. Και λείπει σκέφτομαι το αληθινό από τον κόσμο μας σήμερα κι εγώ ως δασκάλα πρέπει να το συνεχίσω, να μην αφήσω καμιά ψυχούλα που θα πέσει στα χέρια μου, να χάσει αυτήν την μοναδικότητα. Φοβάμαι να μην τα πληγώσω, να μην τα τραυματίσω άθελα μου από την απειρία μου κι από την ξεροκεφαλιά μου. Αλήθεια ανησυχώ, είναι λέω η ψυχή που κουβαλώ ικανή να τα τροφοδοτήσει, να τους δώσει πρότυπα, να γίνει ο φάρος τους;
Διάβασε, μάθε ό,τι μπορείς, μη σταματήσεις ποτέ να μαθαίνεις, να ψάχνεις, να ερευνάς, να σε ρωτούν και να ξέρεις να απαντάς. Να έχεις γνώσεις ψυχολόγου, γιατρού και γονιού, να, να, να. Πολλά διαβάζω και πολλά απαιτούν από εμένα κι όχι άδικα, όμως κανείς δε μιλάει για την όμορφη ψυχή. Δεν έχω δει πουθενά να λέει τελειοποίησε την ψυχή σου κι έπειτα γίνε δάσκαλος. Έχω δει κάτι παντογνώστες που έχουν γνώσεις τρελές σχεδόν άπιαστες για το τυπικό μυαλουδάκι μου κι όμως αυτό το μέσα τους, το αδιάφορο δεν το εκτιμώ και δεν το θαυμάζω. Κι άλλες φορές πάλι, έχω δει ανθρώπους να ξέρουν τα βασικά, μα να έχουν τόση όρεξη και μεράκι να γίνουν κάτι καλύτερο μέρα τη μέρα που σχεδόν τους προσκυνώ.
Την ψυχή σου και τα μάτια σου, αν δε την αφήσεις αγνή, σα νεογέννητο βρέφος, αν δεν έχεις μέσα σου το παιδικό στοιχείο χάθηκες. Αν δεν μπορείς να γίνεις παιδί μαζί τους, τότε μην περιμένεις να σ’αγαπήσουν, να σε νιώσουν και να σε σεβαστούν. Είναι πολύ εγωιστικό όλα αυτά να τα απαιτείς, είναι πολύ όμορφο όλα αυτά να γίνονται αβίαστα. Νιώθω και πείτε με τρελή πως τα παιδιά έχουν ένα μαγικό χάρισμα που ούτε αυτά το γνωρίζουν. Μπορούν να σε κοιτούν στα μάτια χωρίς ντροπές και να διαβάζουν το μέσα σου, σαν παραμυθάκι. Με το που μπεις στην τάξη, θα καταλάβουν τι είσαι και τι μπορείς να είσαι. Είναι που οι καθαρές ψυχές, μπορούν να βρουν όμοιες τους και να απορρίψουν όσες δεν τους ταιριάζουν.
Αγαπώ πολύ τα παιδιά, αυτό είναι το δεδομένο μου, με αυτό πορεύομαι και λέω εγώ θα γίνω δασκάλα. Διαβάζω να μάθω το πως να γίνω αυτό που λέμε καταρτισμένη. Μα ένα πράγμα δε διδάσκεται, το φτιάχνεις και το καλλιεργείς μόνος σου και είναι θεέ μου το πιο σημαντικό από όλα. Η ψυχή σου.
