Ένα συγκεκριμένο τραγούδι συνεχίζει να παίζει στο μυαλό μου, και για να είμαι πιο σαφής ένας συγκεκριμένος στίχος “Sometimes I still cry out for my mother”/”Μερικές φορές εξακολουθώ να κλαίω ζητώντας τη μητέρα μου”. Όσο μεγαλώνεις δε σταματάς να ζητάς τη μητέρα σου. Είτε έχεις καλές σχέσεις μαζί της, είτε βαθιά μέσα σου ξέρεις πως η ανάγκη αυτή είναι απατηλή επειδή δεν είναι εκεί για εσένα, πόσο μάλλον αν την “έχασες” νωρίς.
Δύσκολες αποφάσεις, αδιέξοδο, σκέψεις ατέλειωτες ή και στιγμές που έχεις πέσεις στα γόνατα και δεν ξέρεις πως να σταθείς πάλι στα πόδια σου. Την ζητάς. Με έναν κόμπο στο λαιμό, με ανάσες που κόβονται η μία πίσω από την άλλη. Πνιγμένος στα δάκρυα, στο φόβο, στο άγχος, στην απελπισία, σε συναισθήματα καταθλιπτικά. Ζητάς απεγνωσμένα τη μητέρα σου. Νιώθεις χαμένος. Νιώθεις μόνος. Πενθείς. Χωρίζεις. Έκανες λάθος. Την βλέπεις στο πίσω μέρος του μυαλό σου και τη ζητάς.
Και γιατί αυτό; Περνάμε ένα σημαντικό μέρος μέσα της και εσωτερικά θα κουβαλάμε πάντα ένα κομμάτι της. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο όποια κι αν είναι η σχέση μας μαζί της μεγαλώνοντας τίποτε δεν αντικαθιστά ότι μας έδωσε ζωή. Σε περιόδους ακραίας δυσκολίας, το εσωτερικό μας παιδί (που ουσιαστικά δεν πεθαίνει ποτέ), θέλει να παρηγορηθεί. Όσο μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο πως είμαστε όλοι ακόμη παιδιά μέσα μας. Τίποτα στη ζωή δεν είναι παρήγορο κάποιες φορές, εκτός από το συναίσθημα αυτό που έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη όταν βρισκόμαστε σε ακραίο φόβο ή άγχος.
Τι πραγματικά θέλουμε; Ένα χέρι να μας κρατήσει το δικό μας και να μας πει πως όλα θα πάνε καλά. Ένα καλό λόγο. Κάτι ανακουφιστικό. Ζητάς τη μαμά σου επειδή ζητάς λίγο παρηγοριά. Ένα συναίσθημα το οποίο προέρχεται απελπισμένα από το να θέλει κάποιος να σε φροντίσει για λίγο… Οι μητέρες μας είναι εκείνες οι οποίες ήρθαν πιο κοντά σε εμάς όσο ποτέ δεν θα είμαστε με κάποιο άτομο. Ζουν μέσα μας τροφοδοτώντας μας να επιβιώσουμε. Οι μητέρες μας είναι το πρώτο άτομο που βλέπουμε όταν ερχόμαστε στον κόσμο αυτό και ό,τι κι αν συμβεί στην πορεία είναι το πρώτο άτομο που μας προσέφερε αυτό το συναίσθημα ασφάλειας και “σπιτιού” που θέλουμε όταν την ζητάμε μεγαλώνοντας.
Είναι συνάμα ευλογία και κατάρα, μεγαλώνοντας δε σταματάς να ζητάς τη μητέρα σου και αργά ή γρήγορα όλοι θα το κάνουμε αυτό. Είναι φυσικό και κάποιες φορές “αναγκαίο” να ζητάμε τη μαμά μας. Και η ίδια η πράξη το να το αναγνωρίσεις αυτό ξεκινά τη θεραπεία μέσα σου ότι δεν ήσουν ποτέ το παιδί θαύμα που θα τα κατάφερνε όλα, ότι μέσα σου αυτό το παιδί θαύμα θέλει μια αγκαλιά, ότι είσαι απλώς άνθρωπος που σου αξίζει φως, υγεία και όλα όσα αξίζουν και οι υπόλοιποι. Ότι κανείς δεν είναι το παιδί θαύμα και δεν χρειάζεται κιόλας… Είμαστε απλώς άνθρωποι. Εύθραυστοι. Νευριασμένοι. Χαρούμενοι. Αγχώδεις. Και η ζωή θα μας φερθεί σε όλους το ίδιο, ό,τι κι αν κάνουμε, όπως κι αν είμαστε. Γεννιόμαστε, ζούμε, πεθαίνουμε. Δεν χρειάζεται να εντυπωσιάσουμε κανέναν, αυτό που μετράει είναι μονάχα να ζούμε ελεύθερα και αβίαστα κάνοντας εμάς και μόνο ευχαριστημένους. Θα έχουμε αδυναμίες, ψεγάδια, ελαττώματα, θα κάνουμε λάθη και θα βιώσουμε μπόλικη θλίψη, όλα αυτά θα μας κάνουν καλύτερους , όσο κουρασμένοι κι αν είμαστε κάποιες φορές να το δούμε αυτό, στο τέλος θα το δούμε. Δε θα νικήσει η θλίψη, ούτε το άγχος, ούτε και ο φόβος για ζωή. Εμείς θα να νικήσουμε.
