Εγώ. Μια αντωνυμία. Μαρτυράει το υποκείμενο. Ένα υποκείμενο που αντικατοπτρίζει τον εαυτό μας. Πόσο φιλάρεσκοι πια γινόμαστε χρησιμοποιώντας τόσες διαφορετικές λέξεις για να συστηθούμε (εγώ, μου, εαυτός, εμένα). Αποτελείται από λίγα γράμματα συνδυασμένα γλωσσικά με τέτοιο τρόπο που αιχμαλωτίζουν με ιδιαίτερη σημασία την προσοχή μας.
Συμβιώνουμε με τους συνανθρώπους μας σε έναν κόσμο υπολογιστικό, τραχύ και άκαμπτο. Το στίγμα που προσπαθεί απεγνωσμένα να μεταδώσει συχνά μπερδεύεται μέσα στην παραζάλη της ταχύτητας, της ανεξέλεγκτης πληροφορίας και της ευκολίας. Αυτό με την σειρά του, φέρει ως αποτέλεσμα να φτάνουμε στο σημείο να παρερμηνεύουμε έννοιες για τις οποίες η χρήση τους στην ελληνική γλώσσα θα έπρεπε να συμβαδίζει με την σαφή τοποθέτηση τους, ερμηνευτικά, στο πλαίσιο ορισμού τους.
Παρατηρείται όλο και πιο έντονα το φαινόμενο να δικαιολογούμαι τον εγωισμό για παράδειγμα, ως συνώνυμο της φιλαρέσκειας. Είναι άλλο το να αγαπάς τον εαυτό σου και να θέλεις να τον φροντίζεις με απώτερο σκοπό να κερδίσεις την αποδοχή των άλλων και διαφορετικό να θέτεις κέντρο της ίδιας σου την ύπαρξης την ίδια σου την ύπαρξη, εμμονικά. Είναι το πολύ απλό, κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας. Ωσάν χαμένοι, φανερά εγκλωβισμένοι σε έναν εγωκεντρισμό που τέμνεται με τον ναρκισσισμό και οδεύει σε μια ολέθρια φιλονικία του εγώ μας με του είναι μας. Προσοχή, όταν αρχίζουν και διαστρεβλώνονται οι έννοιες τότε δεν μας μένει παρά να παραδεχτούμε πως η εξελικτική μας ικανότητα και όχι δυνατότητα (αφού όλοι μας μπορούμε να εξελιχθούμε, το θέμα έγκειται στον τρόπο και προς ποια κατεύθυνση) όχι απλά δεν λειτουργεί, αλλά υποβαστάζεται.
Όλοι μας έχουμε προτάξει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το εγώ μας σημαιοφόρο, σε διάφορες φάσεις της ζωής μας. Το προβληματικό και ακραία, ανησυχητικά επικίνδυνο διαφαίνεται στην εξής παρατήρηση: το εγώ μας ηγείται δυστυχώς με έντονη συχνότητα όχι μόνο λεκτικά, συμπληρώνοντας προτάσεις αλλά καθοδηγώντας παράλληλα και την ζωή μας ολόκληρη.
Ας αποτυπώσουμε την εικόνα που αποδίδει όσο πιο πιστά μπορεί έναν εγωιστή άνθρωπο. Πρόκειται για αλαζόνα, υπερόπτη. Διακατέχεται από έκδηλη, έντονη μορφή συμπεριφοράς που νοσεί από έλλειψη ενσυναίσθησης. Μονοπωλούν το ενδιαφέρον του οι ανάγκες του και πρωταρχικό μέλημα του είναι η αναζήτηση τρόπων προς ικανοποίηση τους, αγνοώντας συνειδητά τους συνανθρώπους του. Δύναμη του; Το εγώ του. Ένα εγώ βασισμένο στην εικόνα που έχει πλάσει επιδέξια ο ίδιος για τον εαυτό του απέχοντας μακράν από την ζοφερή πραγματικότητα.
Τι κρύβεται πίσω από ένα κραυγαλέο εγώ; Ανασφάλεια και ένα μεγάλο σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ξερόλες και ισχυρογνώμωνες, σε σημείο υπερτίμησης των προσόντων και των ικανοτήτων τους. Το δίκιο είναι αδιαμφισβήτητα πάντα με το μέρος τους. Συχνά επικριτικοί, επιρρίπτοντας πολύ εύκολα ευθύνες στους άλλους. Παρουσιάζονται με μεγαλειώδη αίσθηση σπουδαιότητας του εαυτού τους και της προσωπικής τους αξίας. Υποτιμούν τους άλλους εξιδανικεύοντας τον εαυτό τους. Καυχιούνται για την υπεράξια που οι ίδιοι αποδίδουν στον εαυτό τους με τιμές αρχηγού κράτους, αποζητώντας διακαώς τα φώτα πάνω τους. Καταλήγοντας περήφανα και με αυτοκυριαρχία στην επίδειξη του θεόρατου εγώ τους. Το επιλέγουν, το φοράν και το επιδεικνύουν σαν κεκτημένο, με στόμφο στους γύρω τους αποπνέοντας μια άοσμη αυτοπεποίθηση με κρυμμένο το αίσθημα μιας εύθραυστης αυτοεκτίμησης.
Ιδού η παγίδα, δεν αγαπάς τον εαυτό σου με το να τον προβάλλεις αδιάλειπτα και ασυγκράτητα. Δεν ενδιαφέρεσαι ειλικρινά για εσένα απλά επιδιώκεις να ακουστείς. Να ακουστείς όχι όμως για αυτά που εννοείς και αισθάνεσαι αλλά μόνο για αυτά που ξεστομίζεις. Αν εσύ ο ίδιος δεν αισθάνεσαι συμπόνοια και κατανόηση για τους γύρω σου, μέσα στον κόσμο στον οποίο συμβιώνεις πως περιμένεις να αισθανθείς πληρότητα, χαρά, ανακούφιση; Αποτίναξε το εγώ σου και μετέτρεψέ το σε εσύ. Μοίρασε το ενδιαφέρον σου. Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει (όπως αναφέρει ο Τάσος Λειβαδίτης). Στρέψε την προσοχή σου και στους άλλους. Υπάρχουν και εκείνοι που έχουν την ανάγκη σου και την ζητιανεύουν με κάθε τρόπο, είτε άμεσο είτε έμμεσο και είναι στον ίδιο βαθμό που την χρειάζεσαι και εσύ από αυτούς.
Τέλος θα ήθελα, αν μου επιτρέπετε και αν μου επιτρέπεται, να αφιερώσω το σημερινό μου άρθρο σε έναν δικό μου σημαντικό άνθρωπο. Με περίσσια δύναμη ψυχής επί οκτώ χρόνια προέτασε περήφανα και σθεναρά την θέληση της για ζωή με όλους τούς τρόπους κόντρα στα προγνωστικά που την ήθελαν να έχει ηττηθεί της παρουσίας της στην ζωή, λόγω σοβαρών κατά τα άλλα προβλημάτων υγείας. Με την ευαισθησία της, την υπομονή της και την επιμονή της, τις εμπειρίες της που της προσέδιδαν σοφία, μας δίδαξε όλα αυτά τα χρόνια την σημασία του να είσαι “Άνθρωπος”. Σε ευχαριστώ αγαπημένη μου γιαγιά για τις πολύτιμες συμβουλές σου, την άνευ όρων αγάπη που απλόχερα μας χάριζες. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι κατάφερες να μας ελευθερώσεις από το μούδιασμα που βιώναμε να μας κρατάει σφιχτά, σε στιγμές που νοιώθαμε να ουρλιάξουμε το σ’αγαπώ και να αισθανθούμε την επαφή με την αγκαλιά και τα χάδια. Είναι η ώρα σου τώρα να ξεκουραστείς. Σαγαπώ γιαγιά Κική!
