Είμαστε εμείς που γελάμε πολύ, εμείς που μας ονομάζουν ενίοτε χαζοχαρούμενους και τρελούτσικους. Εμείς, αυτά τα «καρικατούρικα τυπάκια», που συχνά- πυκνά υιοθετούμε το ρόλο του κλόουν στις παρέες, που μας αρέσει να γελάμε από ψυχής και ούτε κατά διάνοια διακριτικά. ΕΜΕΊΣ, που το χαμόγελο μας είναι συραπτόμενο στα χείλη, όχι υποκριτικά…ΌΧΙ! Είναι η φύση μας τέτοια, σαν γεννηθήκαμε με το μικρόβιο της ανέλπιστης χαράς. Μόνο ως μικρόβιο δε θα πρεπε να το χαρακτηρίζω, παρά μονάχα ως ευλογία..
Μας ρωτούν, ουκ ολίγες φορές, αν παίρνουμε κάτι, αν σνιφάρουμε και αν μπαφιάζουμε κάνα χορταράκι. Πως γίνεται να ‘ναι μες την τρελή χαρά συνεχώς, αναρωτιούνται… Ε, λοιπόν, είμαστε καθαροί, σας το εγγυώμαι(εγώ τουλάχιστον…) και επίσης, όπως κατανοείται δεν πάνε όλα ρόδινα στις ζωές μας. Προβλήματα; Έχουμε! Ανησυχίες; Έχουμε! Ατυχίες και τρικλοποδιές; Από αυτές κι αν έχουμε… Άλλα τι να το κάνεις, αν αφήσεις τη θλίψη να σε παρασύρει, το χάσες το παιχνιδάκι. Γιατί χρυσέ μου, ποιος σου είπε πως γεννήθηκες, ώστε να ζεις ιδανικά; Και αφού η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της, εσύ διαλέγεις το πως θα αντιληφθείς το παιχνιδάκι της. Θα την αφήσεις να σε λυγίσει, ή θα σπάσεις πλάκα μαζί της. Άσκησε λίγο «μπούλινγκ» στην ίδια σου τη ζωή, δεν κάνει κακό…
Εμείς που λέτε, που μας βλέπετε όλο χαρά να τριγυρνάμε από εδώ και από εκεί, σαν προβατάκια ανέμελα στα λιβάδια, σαν τη μελωδία της ευτυχίας ένα πράγμα…Όσο εύκολα και έντονα γελάμε, άλλο τόσο κλαίμε. Που λες, αυτό το μικροβιάκι της ανέλπιστης χαράς που κληρονομήσαμε από την κούνια μας, έχει την τάση να μας κάνει υπερβολικά συναισθηματικά όντα(ου να μου χαθείς για μικρόβιο) σε ησυχία δε μας αφήνει!
Και τι γίνεται τώρα, με ‘μας τους συναισθηματικούς; Τρωγόμαστε με τα ρούχα μας…Υποφέρουμε με τη ρηχότητα και την επιφάνεια, με τις άδειες ψυχές, που συναντάμε, με τους δήθεν και τους παρτάκιδες. Οπότε, όπως κατανοείται, δεν είναι και εύκολο να ζούμε γαλήνια και να πετάμε στα σύννεφα, όσο κι αν το θέλουμε. Μας πνίγει το δίκιο μας, αγαπάμε πολύ, μπορούμε να μισήσουμε αφόρητα. Παθιαζόμαστε, το ζούμε έντονα κι ενώ φαινομενικά όλα τα παίρνουμε στην πλάκα, ίσως να μην υπάρχουν άτομα που να βλέπουν τα πράγματα πιο σοβαρά από εμάς.
Νιώθουμε πολύ και σκεφτόμαστε άλλο τόσο. Συχνά πονάνε τα κεφάλια μας από το overthinking. Υπεραναλύουμε τις καταστάσεις, κάνουμε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, είμαστε καχύποπτοι και συνάμα τόσο, μα τόσο δοτικοί. Όλες μας οι πράξεις οδηγούμενες προς έναν και μόνο στόχο, τη χαρά, το χαμόγελο και το γέλιο, όχι μόνο το δικό μας, αλλά και του κύκλου μας. Επιδιώκουμε να βιώνουμε και να δεχόμαστε από τον περίγυρο μας, τα ίδια συναισθήματα τα οποία νιώθουμε. Είμαστε σαν λουλουδάκια που χρειάζονται πότισμα και σωστό περιβάλλον, αλλιώς μαραινόμαστε. Δεν μπορούμε τη μιζέρια έξω, αν τη θέλουμε την έχουμε και στο χώρο μας, κατά παραγγελία, όποτε μας πιάνει το «drama queen» μας.
Εμείς που γελάμε πολύ, είμαστε περίεργα πλάσματα, αλλοπρόσαλλα πολλές φορές, δε μας κατανοούν εύκολα… Κάποιοι μας θεωρούν βιβλία ανοιχτά, σα να μας ξέρουν από χρόνια και μας πλησιάζουν, και άλλοι μας παρομοιάζουν με μυστήρια τρένα, κάτι τους κρύβουμε, τη μυστική μας συνταγή…
Εμείς που γελάμε πολύ, είμαστε αισιόδοξοι, ονειροπόλοι και ρομαντικοί, ίσως γιατί έχουμε νιώσει στο πετσί μας τι πάει να πει ρεαλισμός και απαισιοδοξία. Δε μας αρέσει το μονοπάτι του ορθολογισμού και της λογικής, δε μας καλύπτει, γι’ αυτό διαλέγουμε το άλλο, το δύσβατο, με τους γκρεμούς και τα κατσάβραχα…Τρώμε τα μούτρα μας συχνά, αλλά γνωρίζουμε ότι πάντα στο τέλος, η χαρά θα παρουσιαστεί, σαν από μηχανής θεός και με τα άσπρα ελπιδοφόρα πέπλα της και θα μας απεγκλωβίσει από το λούκι..
Εμάς που γελάμε πολύ, να μας αγαπάτε, όπως μας αξίζει, να σπάτε πλάκα μαζί μας, αλλά μη μας κοροϊδέψετε ποτέ, πληγωνόμαστε σαν βρεγμένα γατιά. Αν θέλετε τη μυστική μας συνταγή, ελάτε να γελάσουμε μαζί!
