«Έτσι οι μέρες περνούν,
τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς».
Και ενώ όλα έδειχναν πως είχαν πάρει το δρόμο τους και πως τίποτα δε θα ήταν ίδιο με πριν, ενώ είχα συνηθίσει κάπως στην ιδέα «…έτσι πάντα από μακριά να σ αγαπώ», ξαφνικά όλα αλλάζουν ξανά. Όλα για κάποιο λόγο. Καλό ή κακό θα δείξει κάποια στιγμή. Ένα πέρασμα από εκείνο το μικρό δρομάκι πάνω από την πλατεία. Εκείνη η φευγαλέα από τον κήπο που μου χάρισες το πρώτο λουλούδι, εκείνα τα πέντε λεπτά που είπα ότι θα κάτσω σε αυτό το γνωστό παγκάκι και ξέχασα να φύγω. Εκείνο το βιαστικό βάδισμα στις δυο το βράδυ από τα «γνωστά» μέρη ελπίζοντας πως κάπου τυχαία θα σε πετύχω και δε θα μπορέσεις να το αποφύγεις, δε θα μπορέσεις να με αποφύγεις. Είπα πως ο χρόνος θα δείξει και έδειξε. Σε έφερε πάλι μπροστά στην πόρτα μου και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά.
Μιλήσαμε μετά από καιρό και όλα ήταν εκεί ακριβώς που τα είχαμε αφήσει. Καμία αμηχανία μεταξύ μας και κανένας κόμπος στο λαιμό για να δηλώσει μια άβολη κατάσταση, αν και ήταν αρκετά. Βλέπεις δε μου ήταν εύκολο να ακούω για τη ζωή σου χωρίς να βρίσκομαι σε αυτή. Όμως κάτι άλλαξε. Δεν ξέρω τι είναι αυτό ούτε αν το προτιμώ. Δεν ξέρω αν μπορώ να παίρνω μια γεύση από σένα και να φεύγω και εσύ να με γυρίζεις και μετά να κουράζεσαι, να φεύγεις και εγώ να προσπαθώ να σε γυρίσω. Ένα παιχνίδι χωρίς τέλος και αποτέλεσμα.
Προσπαθώ να τα βάλω όλα σε μια τάξη και καθώς αρχίζουν να παίρνουν μια μορφή τα χαλάω πάλι όλα. Όχι αυτή τη φορά δε θα σου ρίξω ευθύνες. Μόνο εγώ φταίω γιατί ενώ ξέρω τι θέλω και σίγουρα τι δε θέλω ετοιμάζομαι και πάλι όσο καλύτερα μπορώ για να ξανά πέσω στο ίδιο κενό. Στην ίδια αβεβαιότητα και το δεν ξέρω. Ίσως δεν έχω τόση δύναμη όση νόμιζα. Για να μάθεις πρέπει να πάθεις, πόσες φορές όμως να πάθεις; Η καθημερινότητα μου πλέον έχει μπει σε μια ρουτίνα, ποτέ δε την επιθυμούσα αλλά τουλάχιστον υπάρχει κάτι ξεκάθαρο. Ναι είναι μια ξεκάθαρη ρουτίνα, μια άκρως βαρετή καθημερινότητα που ενδεχομένως και να μου έχει λείψει.
Δεν ξέρω αν αυτό έχει ακόμα να δώσει κάτι, αν έσβησε, αν χάθηκε, αν γδάρθηκε τόσο πολύ, αν τελικά υπήρξε ποτέ. Μα δε μας αξίζει και να το μάθουμε γιατί δεν το προσπαθήσαμε όσο του άξιζε. Ο,τι και αν ήταν αυτό.
