Η έκφραση της ευγνωμοσύνης καθώς και η αποδοχή της, την καθιστούν τιμαλφή. Τα οφέλη της μονοπωλούν την καθημερινότητα μας πολυδιάστατα. Δεν είναι τυχαίο αν αναλογιστούμε πως αποτελεί το κέντρο πολλών θρησκειών όπως: χριστιανισμός, ιουδαϊσμός, βουδισμός κ.α. Προέρχεται από την ειλικρινή πρόθεση να εκφράζεις την εκτίμηση σου και την ικανοποίηση σου απέναντι σε όσα βιώνεις με όποιο τρόπο. Να επιλεγείς συνειδητά την χαρά ως συναίσθημα έκφρασης και την αισιοδοξία ως οπτική θεώρηση των γεγονότων γύρω σου.
Βασίζεται σε δυο παραδοχές: αυτή του οτιδήποτε σου δόθηκε δεν σου ανήκει αφού δεν μόχθησες για να το αποκτήσεις, ούτε κόπιασες για να το δημιουργήσεις οπότε και δεν χρειάζεται να αναλώνεσαι για να το πολλαπλασιάσεις, ούτε να ανησυχείς για το πως θα το συντηρήσεις. Ενώ η δεύτερη κάνει λόγο για το ότι ζεις χωρίς σταθερές, δεδομένα και ασφάλεια. Ας ρίξουμε λίγο παραπάνω φως σε αυτές τις δυο θεωρήσεις όπου αποτελούν αναμφίβολα ακρογωνιαίο λίθο μπρος σε μια, αν μη τι άλλο, ισορροπημένη ζωή. Η αίσθηση της ευγνωμοσύνης σημαίνει ένα αληθινό ευχαριστώ. Ευχαριστώ και ευγνωμονώ για ότι ζω, για ότι είμαι, για ότι έχω καταφέρει, για ότι μου έχει δοθεί ενώ παράλληλα άλλοι βρίσκονται στην δυσχερή θέση να πρέπει να αγωνίζονται, για αυτά που εμείς θεωρούμε φυσιολογικά, να τα αποκτήσουν και αν τα αποκτήσουν. Ευγνωμοσύνη σημαίνει να ενστερνιστώ την απλότητα, να γίνομαι ολιγαρκής, συγκρατημένος και συγκροτημένος. Να αξιολογώ τις καταστάσεις γύρω μου και τους ανθρώπους από τούς οποίους πλαισιώνομαι ώστε να αντιλαμβάνομαι κάθε φορά σε τι/ποιον αξίζει να αναλώνω τον χρόνο μου και την ενέργεια μου. Πηγάζει από την απόλυτη ταύτιση και ισορροπία του μέσα μας. Προϋποθέτει χρόνο ώστε να χαρακτηρίζεται τόσο η αναγνώρισή της όσο και η έκφρασή της, από συνέπεια και ειλικρίνεια. Να είμαι σε θέση να γνωρίζω από που ξεκίνησα και πως, που είμαι και που θα ήθελα να φτάσω και με ποιο τρόπο. Αυτοκριτική, απολογισμός, εσωτερική, αέναη αναζήτηση ώστε να μπορώ να βρίσκομαι σε συνεχή κίνηση. Όχι επαναλαμβανόμενη. Μα με κατεύθυνση. Για την στασιμότητα αδιαφορώ. Δαμάζω τον εαυτό μου να ζει με ενσυναίσθηση, συνείδηση. Να βιώνει το αίσθημα της ικανοποίησης και της ευφορίας έχοντας πλήρη άγνοια για το τι μου επιφυλάσσει το αύριο, κόντρα στην φύση του ανθρώπου, που ανέκαθεν αποζητάει την ασφάλεια, την σιγουριά και λειτουργεί σαν να παίζει με κρυμμένους άσους στο μανίκι. Από την γέννηση μας όμως, μέχρι και τον θάνατο μας δεν πρέπει να ξεχνάμε, ζούμε με τα φύλλα μας όλα ανοιχτά, έχοντας μόνο δύο δεδομένα: την γέννηση μας και τον θάνατο μας. Για όλα τα υπόλοιπα, υλικά ή μη, έχω παντελή και ολοκληρωτική άγνοια.
Παρασύρουμε τους εαυτούς μας συνεχώς στην παγίδα του να διεκδικούμε διακαώς την ασφάλεια και την σταθερότητα σε υλικό επίπεδο πρωτίστως. Πράγμα που μας κάνει περισσότερο υλιστές, άπληστους, λαίμαργους, εθισμένους σε ανασφάλειες, κενούς και επιφανειακούς. Όσο ο κόσμος εξελίσσεται και εισερχόμαστε όλο και πιο πολύ στον ψηφιακό κόσμο όπου τα περισσότερα πράγματα συμβαίνουν μέσω ενός κλικ, αφηνόμαστε και πολλές φορές ίσως εμμονικά στην δίνη της ικανοποίησης των αισθήσεων, υποδηλώνοντας συνάμα ότι η ψυχή μας δεν τέρπεται, παραμένει γυμνή. Δεν γεμίζει, παρά μονάχα οι αισθήσεις μας και το στομάχι μας και αυτό πρόσκαιρα. Αν γυρίσουμε για λίγο πίσω το χρόνο, τότε που ο κόσμος είχε να αντιμετωπίσει στο διάβα του πολέμους, φτώχειες, κακουχίες σε σημείο που η στέρηση της ελευθερίας και η συνεχόμενη απειλή τους συντρόφευε ίσως ακατάπαυστα, ένοιωθε και εξέφραζε πιο έντονα και πιο συχνά το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Του απλού ευχαριστώ, μέσω της προσευχής, για ένα κομμάτι ψωμί κάθε μέρα. Ευγνωμοσύνη για το ότι δεν έχασε την ζωή του σε μια ακόμη μάχη. Ευγνωμοσύνη για το ότι δεν νικήθηκε από κάποια ασθένεια που μάστιζε την εποχή εκείνη. Ευγνωμοσύνη για το ότι είχε διπλά του τα αγαπημένα του άτομα. Στο σήμερα ωστόσο, δίνοντας μάχες όπου καλούμαστε να αναμετρηθούμε με αόρατους εχθρούς αποφέροντας μας βαρύ ψυχικό και πνευματικό φορτίο, το περί ευγνωμοσύνης, κάπου το χάσαμε. Το ξεχάσαμε.
Να γιατί επείγει πιο πολύ από ποτέ η έκφραση του συναισθήματος της ευγνωμοσύνης να καταστεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Η ειλικρινή αίσθηση της μας δημιουργεί ευφορία, ενισχύει την ενσυναίσθηση και μας γλυτώνει από την εκδικητικότητα. Μας προστατεύει από το σύνδρομο να μηρυκάζουμε αρνητικές αναμνήσεις καθαρίζοντας μας και φωτίζοντας μας τις σκέψεις μας. Μας αυξάνει την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι άλλοι στο πρόσωπο μας. Γινόμαστε πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι και προσελκύουμε τα πράγματα και τους ανθρώπους που μας βοηθούν στο ανηφορικό δρόμο της προσωπική μας εξέλιξης και συνάδουν με τις επιλογές μας. Μέσω της ευεργετικής αυτής αρετής προσγειώνεσαι αφού δεν υπερεκτιμάς ούτε τις δυνατότητες σου ούτε υποτιμάς τις αξίες σου. Σου προφέρει ψυχική ανθεκτικότητα και αισιοδοξία αφού πάντα θα βρίσκεις λόγους και μάλιστα εξίσου σημαντικούς για τους οποίους οφείλεις να νιώθεις βαθιά ικανοποίηση, εκτίμηση και απέραντη ευγνωμοσύνη.
Ας μην αμελήσουμε να την εκθειάσουμε και σε επίπεδο ανθρώπινης υπόστασης. Με την αίσθηση της ευγνωμοσύνης απελευθερώνεται στον οργανισμό η ντοπαμίνη. Πρόκειται για έναν νευροδιαβιβαστή που μεταφράζει σε ανταμοιβή την αίσθηση της ικανοποίησης βελτιώνοντας την σωματική μας υγεία και αυξάνοντας και το προσδόκιμο της ζωής.
Τόλμησε να κάνεις την δική σου επανάσταση ξεχνώντας ποιος είσαι ώστε να βρεις πως είναι αυτός που θέλεις να είσαι μέσα σε μια κοινωνία που αναπτύσσεται με ανελέητης έντασης ρυθμούς, ανθρωποφαγική, γεμάτη απληστία και άκρατου υλισμού, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη. Δοκίμασε, πράξε, ανέλαβε δράση, άδραξε τις ευκαιρίες και δημιούργησε επιλογές, αναθεώρησε, ανασυγκροτήσου. Θεμελίωσε μέσα σου, την αίσθηση του να εκτιμάς όσα σου έχουν δοθεί και όσους σε συντροφεύουν. Γίνε ευγνώμον. Θεώρησε το σαν ανταμοιβή στον εαυτό σου για το φως που λούζεσαι. Επιβάλλεται να την εφεύρεις όσο πιο συχνά μπορείς, να την συνειδητοποιείς, να την εκφράζεις και γιατί όχι και να την φλεξάρεις, να την επιδεικνύεις. Ας την καθιερώσουμε στα τοπ τρέντ των σεζόν από εδώ και στο εξής. Της αξίζει.
