Την εβδομάδα που πέρασε βγήκα με τους φίλους μου για έναν καφέ που κατέληξε σε ούζο και μεζεδάκια. Ήταν μια πολύ όμορφη έξοδος, με πολλά χαμόγελα και πολύ όμορφη διάθεση. Όμως δεν ήταν αυτό το οποίο ήταν το πιο όμορφο απ’ όλα. Το πιο όμορφο ήταν ότι ήμουν με τους φίλους μου, και ένιωθα ότι μπορώ να είμαι όπως είμαι, ένιωθα ασφαλής, ένιωθα καλά. Όλα αυτά τα συναισθήματα, με έκαναν να σκεφτώ διάφορα πράγματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν, για φίλους που έχασα(;), για εκείνους που παλαιότερα μιλούσαμε πολύ αλλά τώρα μιλάμε λίγο, χωρίς όμως αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Για μια φιλία που νόμιζα ότι θα κρατήσει αλλά τελικά τα πράγματα κατέληξαν αλλιώς. Για εκείνους που δεν είχαμε φαινομενικά πολλά κοινά, αλλά ουσιαστικά ήμασταν πολύ κοντά. Έχω πονέσει από φιλίες, αλλά αν το δω τώρα με την ηρεμία που μου έχει χαρίσει ο χρόνος, μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε ό,τι έγινε.
Ξέρετε, πιστεύω πια ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο. Όχι με την έννοια ότι κάτι είναι γραφτό και πρέπει να γίνει έτσι, αλλά όταν συμβαίνει κάτι υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα από πίσω. Δεν ξέρω, αν αυτό το νόημα το κουβαλάει το γεγονός καθ’ αυτό ή αν το δίνουν οι άνθρωποι. Νιώθω πως είναι το δεύτερο. Νιώθω ότι είναι το δεύτερο γιατί είναι σαν ένα μάθημα για την ζωή. Ότι ερμηνεία του δώσεις εσύ, αυτή θα έχει. Όταν δεν διατηρείται μια φιλία με κάποιον άνθρωπο για κάποιο λόγο συμβαίνει αυτό, γιατί μπορεί να μην σου ταιριάζει πια, ή να μην τoυ ταιριάζεις πια. Πόσο φυσιολογικό είναι αυτό αφού η ζωή εξελίσσεται; Όσο φυσιολογική είναι και η αλλαγή της μέρας με την νύχτα. Αυτούς όμως τους φίλους που παρόλο τις αλλαγές μένουν, ενώ θα μπορούσαν να φύγουν, να τους υπολογίζετε. Είναι σαν τους βράχους, θα φθαρούν με την πάροδο του χρόνου, όπως όλα τα πράγματα, αλλά θα είναι ακόμα εκεί.
Προσπαθώ να θυμηθώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay «Ο δρόμος της συνάντησης»[1], όπου αναλύει τα διάφορα είδη της φιλίας που μπορούν να υπάρξουν. Κάποια στιγμή αναφέρει τους στενούς φίλους, είναι αυτοί που είναι εκεί για εσένα χωρίς να χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, η σχέση παραμένει εκεί αναλλοίωτη και στην πραγματικότητα είναι η πιο στενή και η πιο βαθιά που έχει ένας άνθρωπος στο φιλικό επίπεδο. Θεωρώ αυτό το είδος φιλίας ότι είναι πραγματικά σπάνιο, και ότι κάθε άνθρωπος θα έχει λίγους τέτοιους φίλους αλλά που θα τον συντροφεύσουν εν τέλει, σε όλη του την ζωή. Αυτή η συγκεκριμένη φιλία είναι από τα καλύτερα «υπάρχοντα» που μπορεί κάποιος να «κατέχει». Αυτή η φιλία είναι ανεκτίμητη.
Θέλω να πω, πριν κλείσω αυτό το άρθρο ότι πραγματικά εκτιμώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που παλεύουν για τους φίλους τους, που τους στέκονται πραγματικά, που δεν φεύγουν με την πρώτη ευκαιρία. Που τους αποδέχονται για αυτό που είναι, ακόμα και αν τους την σπάνε κάποια πράγματα. Ακόμα και αν δεν έχουν τις ίδιες απόψεις. Αυτός είναι ο πραγματικός αλληλοσεβασμός και η πραγματική αγάπη, όταν αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι και επιλέγεις να διατηρείς σχέση μαζί του, είτε φιλική, είτε ερωτική. Αυτή είναι η πραγματική φιλία, που χωράει μέσα όλα τα καλά, αλλά και όλα τα κακά, και συνεχίζει να υπάρχει.
ΠΗΓΗ: [1] https://www.politeianet.gr/books/9789608397354-bucay-jorge-opera-o-dromos-tis-sunantisis-200585ν
