Όπως λένε, τα σίδερα μπορεί να λυγίσουν και να σπάσουν κάποια στιγμή. Ο άνθρωπος, όμως, και να λυγίσει θα ανακάμψει πάλι, κι αν πέσει θα σηκωθεί…
Αλήθεια, τι είναι αυτό που φοβάσαι; To κενό δίπλα σου ή το κενό στην καρδιά σου; Μήπως έχασες τη βολή σου και αυτό είναι που σε τρομάζει;
Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να σε πάρω τηλέφωνο, να σ’ ακούσω για να μου πεις πώς ήταν η μέρα σου, να μάθω πώς πήγε η δουλειά και τι έχεις κανονίσει για το βράδυ. Δε σε πήρα ποτέ και δεν το μετανιώνω, γιατί γι’ ακόμα μια φορά ξεπέρασα τον εαυτό μου και είδα ότι μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ χωρίς την καληνύχτα σου. Είδα ότι μέσα στη μέρα μου μπορώ να χαμογελάσω χωρίς να προσπαθείς εσύ γι’ αυτό, είδα ακόμα ότι μπορώ ν’ αφήσω το κινητό μου στην άκρη χωρίς να περιμένω ένα σου μήνυμα.
Σήμερα ένιωσα καλά μ’ εμένα, χωρίς εσένα. Αν με ρωτούσες για το αν σε σκέφτηκα καθόλου, δε θα σου έλεγα ψέματα, δεν υπήρξε στιγμή που να βγήκες από το μυαλό μου έστω λίγο για να ξαποστάσεις απ’ τα ταξίδια που μας πήγαινα νοητά. Αλλά όλες οι σκέψεις μου ήταν παράλληλες με τη ρουτίνα της μέρας μου και ίσως γι΄αυτό να ήμουν καλά, επειδή ήμασταν έστω και στη φαντασία μου μαζί.
Οι μέρες κυλούν πιο εύκολα. Σηκώνομαι νωρίς τα πρωινά πλέον και στο σπίτι προσπαθώ να μην κάθομαι, κι όταν μένω μέσα προσπαθώ να μην κοιτάω φωτογραφίες μας ακούγοντας το «τραγούδι μας» ταυτόχρονα. Ναι, το προσπαθώ και τα καταφέρνω, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Έτσι είναι οι μέρες μου με την απουσία σου να με συντροφεύει. Αναρωτιέσαι για τα βράδια μου; Τα βράδια μου είναι ήρεμα. Ξέρω πως δε θα χτυπήσει το τηλέφωνό μου μετά τα μεσάνυχτα για να με ξυπνήσεις και να μου πεις μια καληνύχτα, ή για να σου κάνω παρέα μέχρι να φτάσεις σπίτι σου κι εσύ να πηγαίνεις για ύπνο ενώ εγώ θα ξαγρυπνώ. Ναι, δεν ξαγρυπνώ πλέον.
Έτσι είναι η καθημερινότητά μου. Με την παρουσία της απουσίας σου συνεχώς δίπλα μου, να μη μ’ αφήνει λεπτό να ξεχάσω. Εσένα να ξεχάσω; Δε γίνεται αυτό. Είναι νωρίς ακόμα και για να ξεχάσω και να ξεχαστώ. Τώρα θυμάμαι τα λόγια σου και πόσο δίκιο είχες ότι ο χρόνος θα τα φτιάξει όλα και εγώ γκρίνιαζα γι’ ακόμα μια φορά λέγοντας σου ότι «ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός» όπως λέει κι ένα τραγούδι.
Έτσι, με τον χρόνο και την απουσία σου στο πλευρό μου, θα συνηθίσω να ζω χωρίς εσένα… όπως έκανα και πριν από σένα άλλωστε.
Σύνταξη κειμένου: Αρετή-Ειρήνη Κοβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
