Πόσο όμορφο είναι το χιόνι. Η πόλη ντύνεται στα λευκά, σαν μια νυφούλα ανήμερα του γάμου της. Μικροί και μεγάλοι ξεχύνονται στους δρόμους προκειμένου να στρατευτούν σε έναν πόλεμο όπου τα πυρά είναι χιονόμπαλες και τα όπλα τα ίδια τους τα χέρια. Το τζάκι περιμένει καρτερικά αναμμένο, έχοντας απλώσει σε ολόκληρο το σπίτι μια γλυκιά ζεστασιά, που σε συνδυασμό με την μυρωδιά του ξύλου σε κάνει να αισθάνεσαι μια γλυκιά παραζάλη ευτυχίας. Το ζεστό φαγητό στην κουζίνα αναμένει να φαγωθεί, όταν πια ο πόλεμος κουράσει τα παιδιά και τους γονείς, τις γιαγιάδες και τους παππούδες, και έχει έρθει η ώρα να γεμίσουν τα άδεια τους στομάχια.
Τα σκυλάκια βγαίνοντας από το σπίτι και πατώντας αυτή την κρύα ευτυχία με τις ροζ και μαλακές τους πατουσίτσες τρελένονται. Τρέχουν γύρω γύρω, βυθίζουν τις μύτες τους στο χιόνι, κουνάνε την ουρά τους και πάνε δεξιά και αριστερά χαρούμενα και μπερδεμένα. Μέχρι να κρυώσουν φυσικά, που τότε θα κοιτάνε με τις οικογένειες τους, τις όμορφες χιονούλες να πέφτουν πυκνές από το παράθυρο του σπιτιού, όσο ζεσταίνουν τις ουρές τους στο τζάκι. Ναι, οι λευκές μέρες είναι οι πιο ευτυχισμένες μέρες, οι μέρες που το κρύο έρχεται σε αντίθεση με τις ζεστές καρδιές των ανθρώπων, που έρχονται πιο κοντά. Το κρύο δεν τους παγώνει ίσα ίσα τους ζεσταίνει παραπάνω. Τα ζευγάρια αγκαλιασμένα κοιτάνε τα φορτωμένα με χιόνι δέντρα, τα μικρά παιδιά, τραβάνε τα ρούχα των μεγαλύτερων, καθώς προσπαθούν να πιάσουν με τα γαντοφορεμένα χεράκια τους μια τόση δα χιονονιφάδα. Το λευκό τοπίο σε κάνει να νιώθεις μια πρωτοφανή ευτυχία, νιώθεις πως όλα τελικά θα πάνε καλά και θα δεις επιτέλους μια “άσπρη” μέρα.
Ωστόσο, το κάτασπρο αυτό πέπλο, μας καλύπτει πολλά προβλήματα και δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά. Όσο εμείς παρακαλάμε να χιονίσει από τη ζεστασιά του σπιτιού μας, άλλοι παρακαλάνε για το αντίθετο. Άνθρωποι χωρίς στέγη και θέρμανση φοβούνται αυτό το τόσο επικίνδυνο καιρικό φαινόμενο, καθώς μέσα σε αυτή την παγωνιά δεν θα έχουν που να μείνουν, τα χέρια τους θα μένουν παγωμένα, όσο σιγά σιγά θα παγώνει και το υπόλοιπο κορμί τους. Βλέπεις εκείνοι δεν έχουν που να πάνε, δεν μπορούν να δουν αποστασιοποιημένα μέσα από την ασφάλεια του ζεστού σπιτιού την χιονοθύελλα που παγώνει τα πάντα στο πέρασμα της. Αναγκάζονται να πάνε από μέρος σε μέρος, μέχρι κάποιος εθελοντής, να τους προσφέρει το χέρι του και να τους πάει στις κατάλληλες δομές που υπάρχουν στον κάθε δήμο, οπού εκεί τουλάχιστον θα έχει ένα μέρος να κοιμηθεί και ένα πιάτο ζεστό φαγητό να γεμίσει το πεινασμένο και παγωμένο στομάχι του. Αν δεν βρεθεί και αυτός, και ο ίδιος δεν ξέρει που να απευθυνθεί, τότε ο ίδιος είναι καταδικασμένος να προσπαθεί να προφυλαχτεί σε κρύες εγκαταλελειμμένες αποθήκες και σε άλλα μέρη, που σίγουρα δεν θα του προσφέρουν καμία σιγουριά, ζέστη και ασφάλεια.
Σκυλάκια και γατάκια που ανεύθυνοι άνθρωποι παράτησαν στο δρόμο δεν θα έχουν επίσης που να πάνε για να προφυλαχτούν. Οι γάτες, ως πιο μικρόσωμες πάνε να κρυφτούν και να κουρνιάσουν κάτω από τις μηχανές αυτοκινήτων με κίνδυνο της ζωής τους. Τα σκυλάκια πάνε δεξιά και αριστερά μέχρι να βρουν κάπου ζεστά να καθίσουν για να ζεστάνουν αυτάκια, πατουσίτσες και ουρίτσες. Άλλα ζωάκια, γαϊδουράκια και αλογάκια που μπορεί να υπάρχουν και να είναι δεμένα σε εξωτερικούς χώρους, είναι καταδικασμένα να νιώθουν το πυκνό χιόνι να πέφτει στις ράχες τους, μέχρι να έρθει κάποιος να τα σώσει. Τα αδέσποτα δεν χαίρονται με το χιόνι, δεν μπορούν να τρέξουν ευτυχισμένα καθώς αυτό το καιρικό φαινόμενο που παγώνει τα πάντα στο πέρασμα του, παγώνει και τα ίδια!
Οι δρόμοι είναι ένα χάος. Άνθρωποι που γυρνάνε από τις δουλειές τους εγκλωβίζονται, καθώς το χιόνι στρώνεται σε δρόμους και λεωφόρους. Όπως έγινε και φέτος στην περίπτωση της Αττικής Οδού, που άνθρωποι έμειναν εκεί, μέσα στα κρύα αυτοκίνητα τους, χωρίς τρόφιμα, κουβέρτες, είδη πρώτης ανάγκης, αφημένοι στην μοίρα τους, στην παγώνια, έχοντας οικογένειες και παιδιά, να τους περιμένουν με αγωνία στο σπίτι. Φορτηγά και νταλίκες, δεν μπορούν να μεταφέρουν και να παραδώσουν το βαρύ φορτίο τους, ενώ ο παγωμένος δρόμος είναι επικίνδυνος για την ζωή τους. Περιπολικά και ασθενοφόρα, δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, να πάνε σε εκείνους που τους έχουν ανάγκη, λόγω του συνωστισμού αλλά και του χιονιά, που μπλέκεται στις ρόδες τους. Το ρεύμα σε πολλές περιοχές κόβεται, το ίδιο και το νερό, και τα συνεργεία είναι ανήμπορα να πράξουν το οτιδήποτε. Παιδιά, μωρά και άρρωστοι άνθρωποι μένουν χωρίς θέρμανση.
Φέτος, ας απολαύσουμε το χιόνι όσο πιο υπεύθυνα μπορούμε. Δεν λέω πως πρέπει να ντρεπόμαστε και να νιώθουμε άσχημα που εμείς είμαστε στη ζεστασιά του σπιτιού μας, όσο άλλοι παγώνουν, αλλά σε περίπτωση που δούμε άστεγο στο δρόμο, να καλέσουμε τον αριθμό που δίνουν οι φορείς για να πάνε οι εθελοντές να τον βοηθήσουν. Ανοίγουμε τα γκαράζ, τις αποθήκες μας, ή βγάζουμε κούτες και σπιτάκια, για τα αδέσποτα ζωάκια, έχοντας φυσικά και τροφή, καθώς σίγουρα θα είναι πεινασμένα από το κρύο και το περπάτημα. Αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη, δεν μπαίνουμε στα αυτοκίνητα μας, το χιόνι είναι ύπουλο και επικίνδυνο, κάνει το δρόμο να γλιστράει, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την ίδια μας τη ζωή. Και φυσικά δεν παραγγέλνουμε, αυτοί οι άνθρωποι πάνω στα μηχανάκια, δίνουν μάχη με το καιρικό αυτό φαινόμενο, με αποτέλεσμα πολλές φορές να βγαίνουν τραυματίες από όλο αυτό.
Ας απολαύσουμε το χιόνι όπως μπορούμε. Ας φτιάξουμε χιονάνθρωπους, ας παίξουμε χιονοπόλεμο και ας γελάσουμε με την καρδιά μας με τα ζωάκια μας που τρέχουν από εδώ και από εκεί χαρούμενα. Αν είμαστε προσεκτικοί όλα θα πάνε καλά, το χιόνι μας ξανά κάνει μικρά παιδιά, κάνει την ψυχή μας να ξανά νιώθει, και η καρδιά μας ξανά ζεσταίνεται. Αχ αυτό το χιόνι!
