Καρκίνος του μαστού, αυτή η μάστιγα
Ο καρκίνος και γενικά όλα τα είδη του έχουν γίνει μια ασθένεια που πλήττει όλο και περισσότερα σπίτια. Ο καρκίνος του μαστού για όλο και περισσότερες γυναίκες.
Δεν θα μιλήσω περί ιατρικής αλλά για την ασθένεια μέσα από την δική μου ψυχή.
Προκατάληψη
Ο καρκίνος είναι μια λέξη που πολλοί φοβόνται ακόμα και να αναφέρουν. Φοβούνται πως αν πουν αυτή την λέξη, θα έρθει στην δικιά τους πόρτα.
Για χρόνια ήταν κάτι σαν κατάρα. Μην το πεις, μη το μάθει κανείς. Επάρατη νόσος που οδηγεί αυτόματα στον θάνατο. Για χρόνια ολόκληρα ήταν κρυμμένη στις ψυχές αυτών που νοσούσαν. Ντρεπόταν και στιγματίστηκαν από έναν “ρατσισμό”, λες και έφταιγαν οι ίδιοι που αρρώστησαν. Αυτή η προκατάληψη άργησε να φύγει από την κοινωνία μας, ακόμα και τώρα υπάρχει σε κάποια χωριά και δυστυχώς και σε κάποιες πιο μεγάλες πόλεις. Δύσκολα φεύγει αυτή η “ρετσινιά” που υπήρχε για πολλά χρόνια, ίσως και αιώνες.
Πραγματικότητα
Το 2015 βίωσα τον δικό μου, τον λεγόμενο καρκίνο του μαστού. Μια ασθένεια που την δέχτηκα σαν κάτι φυσικό, όχι γιατί μου άξιζε αλλά γιατί ψυχολογικά είχα φορτώσει την ψυχή μου, την είχα πληγώσει, δεν την φρόντισα.
Σε αυτή την εποχή που ζούμε, δυστυχώς δεν προσέχουμε ούτε το σώμα μας. Δεν έχουμε χρόνο να ζήσουμε. Χαμένοι στην καθημερινότητα και στις δουλείες. Δεν προσέχουμε το σώμα. Το σώμα είναι το τελευταίο στάδιο σε κάποια ασθένεια, αν αρχίσει να πονάει, η ζημιά ήδη έχει γίνει. Δεν έχουμε καταλάβει ότι πρέπει πρώτα να προσέχουμε την ψυχή μας. Αυτήν αφήνουμε στο έλεος.
Η ψυχή είναι το πιο βασικό κομμάτι της ζωής και του σώματος μας. Επείδη δεν μπορεί να μας δείξει ότι πονάει και υποφέρει, όταν αρχίζει να πιέζεται πολύ και για χρόνια, έρχεται το σώμα να μιλήσει.
Το σώμα είναι η φωνή της ψυχής. Το κακό είναι ότι ούτε τότε το ακούμε. Χαμένοι σε υποχρεώσεις ξεχνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η αλήθεια μου
Ο καρκίνος του μαστού ήρθε γιατί άφησα την ψυχή μου στην άκρη. Δεν αγαπούσα τον εαυτό μου, σκεφτόμουν περισσότερο τους άλλους.
Η μέρα που η γιατρός μου μου ανακοίνωσε ότι πάσχω από καρκίνο του μαστού, ήμουν ήρεμη, δεν έκλαψα, δεν χτυπήθηκα. Ίσως είναι θέμα χαρακτήρα. Ακόμα και η γιατρός μου απόρησε.
Το είδα σαν μια γρίπη, δεν το έβαλα μέσα μου. Ακόμα και σήμερα που είμαι με μεταστάσεις, δεν νιώθω τον καρκίνο του μαστού μέσα μου. Τον αισθάνομαι απέναντι μου. Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια, χωρίς φόβο. Έχω αφήσει τα ιατρικά θέματα και τις εξετάσεις στην ομάδα των γιατρών μου. Εγώ έμεινα εδώ δεύτερη φορά για έναν και μόνο λόγο. Να ζήσω.
Δεν θα πω ότι δεν λύγισα, ότι δεν έκλαψα, δεν πόνεσα, δεν φώναξα από τους πόνους. Άνθρωπος είμαι κι εγώ. Το να πέσεις είναι λογικό και ανθρώπινο, το να σηκώθεις όμως ήταν υποχρέωση δική μου. Να μην μένω στα πατώματα για πολύ καιρό. Το να εκθέτω την εμπειρία μου, σε σχέση με τον καρκίνο του μαστού, ήταν μια δική μου ανάγκη όχι για προβολή και λύπηση. Ήταν περισσότερό για εκείνο το πρώτο μήνυμα που έλαβα από μια γυναίκα και πολλές άλλες, που μου είπαν ότι μέσα από αυτά που ανεβάζω και το πως το αντιμετωπίζω, παίρνουν δύναμη. Έστω και ένας άνθρωπος να παίρνει δύναμη και να χαμογελάει, εγώ θα εκθέτω τον εαυτό μου και ας ακούω κατηγορίες. Για μένα σημασία έχει να ενώνω τις γυναίκες, να γινόμαστε ένα. Να μην νιώθει κανένας μόνος σε όλο αυτό.
Οκτώβρης: Μήνας πρόληψης του καρκίνου του μαστού
Ένας μήνας που έρχεται να σου θυμίσει να προσέχεις τον εαυτό σου. 25 Οκτωβρίου, παγκόσμια μέρα για τον καρκίνο του μαστού. Μια ακόμα παγκόσμια μέρα θα μου πείτε. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Λόγω υποχρεώσεων ξεχνάμε, έρχεται αυτός ο μήνας να σου θυμίσει την πρόληψη.
Η πρόληψη σώζει πραγματικά, όχι μόνο για να ζήσεις αλλά και για να μην διαβείς τα δικά μου μονοπάτια αλλά και τόσων άλλων μέσα από τον πόνο. Όσο πιο νωρίς, τόσο πιο όμορφη, ποιοτική και φυσιολογική ζωή θα έχεις.
