Αγαπητοί αναγνώστες μου, τώρα που σας γράφω αυτό το άρθρο νιώθω πολύ κουρασμένη και ένας από τους λόγους είναι η δουλειά. Το σημερινό μου θέμα λοιπόν όπως καταλάβατε και από την εισαγωγή, έχει σχέση με την εργασιακή μου πραγματικότητα η οποία για τις τελευταίες δύο βδομάδες ήταν το γνωστό σε όλους μας Black Friday, ή αλλιώς στα ελληνικά Μαύρη Παρασκευή. Φέτος κράτησε δύο βδομάδες αντί για μια, ώστε περισσότερος κόσμος να αγοράσει, και αντίστοιχα περισσότερα χρήματα να μπουν στις τσέπες της εταιρείας. Μέχρι τώρα όπως βλέπετε, κάνω απλά μια περιγραφή της κατάστασης, δεν έχω εκφράσει κανένα συναίσθημα για αυτή την «γιορτή» του retail.
Προσωπικά ένιωσα σαν ψάρι μέσα σε ενυδρείο, όπου συγκεκριμένα την μέρα της μαύρης παρασκευής όπου ήταν και το αποκορύφωμα των εκπτώσεων, από ένα σημείο και έπειτα δούλευα στον αυτόματο πιλότο. Εκεί ήταν η κορύφωση της κούρασης όλων των προηγούμενων ημερών, όπου δουλεύαμε σχεδόν ασταμάτητα. Το σώμα όμως δεν είναι φτιαγμένο για να δουλεύει έτσι. Το σώμα δεν είναι μηχανή σε εργοστάσιο να παράγει ασταμάτητα χωρίς να κουράζεται. Είμαι άνθρωπος όχι ρομπότ. Η μεγάλη Παρασκευή σε όλη της την διάρκεια είναι με άλλα λόγια μια μεγάλη γιορτή για την κάθε εταιρεία, και μια παρατεταμένη περίοδος συνεχούς παραγωγής για όλους τους εργαζόμενους στο κλάδο των πωλήσεων.
Αυτό που θα ήθελα να πω στους ανθρώπους που πηγαίνουν και ψωνίζουν αυτές τις μέρες, σαν παράκληση και σαν επιθυμία, είναι ότι δεν είμαστε ούτε δούλοι, επειδή αφήνουν τα λεφτά τους στην εταιρεία που εργαζόμαστε, ούτε κατώτεροι από αυτούς επειδή κάνουμε αυτή την δουλειά. Αυτό το λέω με αφορμή την μαύρη Παρασκευή, άλλα και για κάθε άλλη μέρα. Είμαστε άνθρωποι και δουλεύουμε όπως όλοι. Είμαστε όλη την ώρα όρθιοι και περπατάμε πάνω κάτω για να για να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Τραβάμε πίεση από την εταιρεία για να πιάσουμε τους «στόχους», ακούμε όλα τα παράπονα των πελατών, και όλες τις ιστορίες τους. Δεν είμαστε ούτε μηχανές, ούτε ψυχολόγοι.
«Αν δεν γουστάρεις άλλαξε δουλειά», λέει η φωνή στο κεφάλι μου! Είδατε δεν πρόλαβα να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου και αμέσως ο εαυτός μου, μου επιτίθεται. Ξέρετε όλο αυτό το κομμάτι το επαγγελματικό με μπερδεύει. Νιώθω ότι δεν είμαι αρκετά καλή να ανταπεξέλθω, αλλά και ταυτόχρονα ότι είμαι πολύ καλύτερη από τον μέσο όρο. Μπορείς να με πεις ψωνάρα, αλλά όντως είμαι πολύ έξυπνη, δεν ξέρω όμως πως να το χρησιμοποιήσω.
Θα δούμε. Έχω χρόνο, μέχρι την επόμενη μαύρη Παρασκευή να το μάθω…
