Μια κόλλα χαρτί, να τη γεμίσω με ό,τι μου κάνει κέφι, να βγάλω την ψυχή μου, να την ακουμπήσω στο τραπέζι και να της πω έλα, τι σε πονεί; Να μου τα ομολογήσει όλα, να τα γράψω στο χαρτί και να την κάμω να ξαλαφρώσει, κι ύστερα πάλι να τη βάλω στη θέση της. Προσεχτικά- προσεχτικά, σα μωρό παιδί, γιατί έτσι κοπιάζω να την κρατήσω, αγνή και καθαρή απ’τη βρωμιά του κόσμου.
Μια κόλλα χαρτί ολόλευκη, χωρίς γραμμές και μοτίβα, χωρίς τίποτα από όλα αυτά. Να γράψω με δικά μου γράμματα, να φτιάξω τις σειρές όπως μου καπνίσει εμένα, άνισες, άκομψες χωρίς συμμετρία, μα με λέξεις όλο νόημα, όλο στεναγμό και μαράζι. Και θα μου πεις, τι σε πονάει; Νέο κορίτσι μωρέ που ‘χει τα πάντα και θλίβεται, γιατί; Δεν ξέρω, αναρωτιέμαι είναι καρναβάλι εκεί έξω και μαζεύω στη ψυχή μου πλαστικό από τις μάσκες τους, με νιώθεις. Και το πλαστικό ξέρεις πολύ καλά είναι τοξικό είναι αδιάσπαστο, αργεί όσο τίποτα να διαλυθεί, θέλει κόπο και τόσο μα τόσο χρόνο.
Η ψυχή είναι μια κολλά χαρτί, στην αρχή είναι λευκή, αγνή, ανόθευτη και άδεια. Γεννιόμαστε με μια κόλλα χαρτί στη θέση της ψυχής. Έπειτα, καθώς ζούμε, καθώς βιώνουμε το καθετί αυτή όλο και γεμίζει. Όλο και γράφει μπρος πίσω και μια να σβήνει κι άλλη μια να γράφει κι αυτό αέναα, όσο ζεις. Τα όμορφα συναισθήματα κάνουν την καθαρή ψυχή να λάμπει, σα χρυσάφι, να χει τέτοια ομορφιά σχεδόν αρχοντική. Τούτα τα συναισθήματα αφήνουν όμορφα ίχνη στο νου, ενθυμήσεις που τις κουβαλάς για ώρες έκτακτης ανάγκης, για στιγμές που νιώθεις πως πήγε η ζωή σου στράφι. Αυτές στέκουν καμαρωτές και σου θυμίζουν πως έζησες κι όμορφα και μπορείς για λίγη ομορφιά ακόμα.
Τα άσχημα συναισθήματα είναι κάτι άτσαλες μουτζούρες πάνω στην κόλλα. Αυτά πάλι κάνουν την ψυχή να αιμορραγεί και να γεμίζει σκουριά. Την ταράζουν, την ενοχλούν, την τρώνε και την ξεθωριάζουν. Μα η ψυχή είναι δυνατή, ξαναγεννιέται δεν τρομάζει, πολέμα ξεσκίζει σάρκες, βγάζει τη θλίψη έξω, τη δείχνει, την ξερνά και την ξεσπά, μέχρι να ησυχάσει. Και ξανά- και ξανά. Θέλει μεγάλο κόπο να την καθαρίζεις για να την κρατάς αγνή. Είναι λες και σβήνεις με μια γόμα ό,τι είναι γραμμένο στην κόλλα, με μανία, με μόχθο. Κουράζεσαι, κουράζεις το σώμα για να γιάνει η ψυχή.
Γράφω συχνά όσο πιο πολύ μπορώ, έχω γεμίσει κόλλες και κόλλες με τις σκέψεις μου. Μα μια ριμάδα κόλλα ακόμα δεν τη γέμισα εκείνη της ψυχής μου. Άραγε γεμίζεται ποτέ; Κι αν ναι, υστέρα τι; Την πιάνεις, την τσαλακώνεις και την πετάς; Έτσι άπλα, χωρίς γιατί; Χωρίς να λογιάζεις τον κόπο σου να τη γεμίσεις, το χρόνο που σπατάλησες γι αυτήν. Και που την πετάς, πες μου έστω στην ανακύκλωση μπας και χρησιμεύει κάπου όλο αυτό το λούκι. Όλο αυτό το παιχνίδι.
Δε βγήκα απόψε, το ‘χα σκοπό, μα έπεσε στα χέρια μου μια κόλλα χαρτί που χα γράψει μέσα κάτι άγχη μου. Καθώς τη διάβαζα άρχισα να γελώ και να σκεφτεί κάνεις πως σαν την έγραφα έκλαιγα. Έτσι είμαστε μωρέ, πιάνουμε τη στιγμή και την μετατρέπουμε σε απόγνωση, τη ζούμε και μετά την ξεπερνάμε και την χαιρετάμε κλείνοντάς της το μάτι, χαζολογώντας. Πόνεσες μια, πόνεσες δυο και θα πονέσεις άλλο τόσο, μα αχ και να ‘ξερες πόσο γέλιο σε περιμένει!
Αύριο θα βγω, θα βαστώ μαζί μου την κόλλα που βρήκα τσαλακωμένη στη μια τσέπη. Στην άλλη θα έχω μια ολόλευκη καινούργια έτοιμη να γεμίσει με ό,τι εγώ θα διαλέξω. Σε αυτή θα βάλω όλα τα καλά, όλα τα όμορφα κι όλα τα μυρωδάτα. Θα ‘χω μαζί μου έτσι και τα καλά και κακά και χωρίς να τα πετώ, χωρίς να τα ακυρώνω, θα προχωρώ. Θα πιω κι ένα κρασάκι στην υγεία τους.
Γι’ αυτό πάρε μια κόλλα χαρτί και ξεκίνα, γράφε, γράφε, και να μην έχεις σταματημό, έως ότου κοπάσει το μέσα σου. Μετά κλείνε τα στα ντουλάπια σου, να τα διαβάζεις όποτε ξεχνάς. Όποτε ξεχνάς ποιος είσαι, όποτε λησμονείς τις στιγμές, τα λάθη, τα πάθη και τα επιτεύγματα. Ένα προσωπικό ημερολόγιο τα αξίζει ο καθένας μας. Μια προσωπική αυτοβιογραφία, κι ας μην είναι κάνας τρανός, κάνας σπουδαίος που πρέπει να μένει στην ιστορία. Μα μη ξεχνάς εσύ είσαι η ιστορία…
