Εγώ λοιπόν φοβάμαι, μα δεν καταθέτω τα όπλα μου. Εγώ που με βλέπεται, φοβόμουν και την σκιά μου, έχω χίλιες δυο μικρές φοβίες, κάτι γελοία κολλήματα, μα δε μ’ανησυχούν, αυτά θα τα ξεπεράσω, κάποια τα ‘χω κόψει ήδη από τη ρίζα. Μα ‘ναι και οι φόβοι οι μεγάλοι, οι φαινομενικά αγιάτρευτοι. Αυτούς τους ρημαδιασμένους τους παλεύω μέρα- νύχτα και δε βαστώ πια. Μια λύση ψάχνω- μια λύση να μην πονάνε οι πληγές, να γιάνουν και ίσα- ίσα να αφήσουν ένα μικρο σημάδι και να το καμαρώνω.
Εγώ που λες θα τους πάρω μια αγκαλιά και θα γίνουμε ένα κι ας φοβάμαι. Θα τους αγαπήσω, θα τους μιλήσω τρυφερά, θα τους κάνω παιδιά μου. Θα γεννώ η δασκάλα τους, θα τους μάθω να σκέφτονται, θα ‘ναι μέσα μου φυτεμένοι και θα τους ποτίζω με σκέψεις θετικές, δε θα τους τρέμω, θα γίνουν συνήθεια μέχρι να ξεχάσω την ύπαρξή τους. Μέχρι να θελήσουν να φύγουν από μόνοι τους. Φόβοι είναι και θα περάσουν κι αν δεν περάσουν θα ‘ρθει η ώρα που θα τους σκοτώσεις. Και αν δεν το κάνεις εσύ, αυτοί θα αυτοκτονήσουν, γιατί πια δε θα’χεις την ανάγκη τους. Θα σαι ελεύθερος, θα σαι ευτυχισμένος.
Δε θα σε γελάσω, δε θα σου τάξω όνειρα και παραμύθια, είναι φόβοι, είναι αγώνας καθημερινός, είναι μια ψυχή που τρέχει σε στίβο, που μια ξεψυχά κι άλλη μια αναγεννιέται. Μα το να ξεπερνάς τους φόβους σου έναν- έναν, είναι στόχος ζωής. Σαν το καταφέρεις θα σαι πια αήττητος, θα σαι πια η πιο δυνατή εκδοχή του εγώ σου. Εμένα που με βλέπεις παλεύω να μη φοβάμαι τίποτα και σε όσους το λέω γελούν και με κοροϊδεύουν. Όλοι το ξέρουμε πως άνθρωπος δίχως το φόβο του δεν υπάρχει, δεν εστί ανθρώπινη υπόσταση, δίχως να φοβάται το κατιτίς της. Γιατί συλλογίζομαι, πως θα εξελιχθώ χωρίς να ‘χω κάποιο φόβο να ξεπεράσω; Πως θα ωριμάσω, πως θα μπορώ αύριο να αντιμετωπίσω άλλα τόσα που θα ‘ρθουν στο δρόμο που πήρα; Θα ζω ουσιαστικά, έως ότου σταματήσω να φοβάμαι.
Ο φόβος είναι το φρένο και η αντιμετώπιση του το γκάζι για τον προορισμό σου. Είτε φτιάχτηκες γι ‘αυτόν, είτε τον φτιάχνεις ο ίδιος. Εγώ πιστεύω το δεύτερο αν με ρωτάς, πως ο άνθρωπος φτιάχνει τη μοίρα του, πως εκείνος καθορίζει το που θα καταλήξει. Φταίνε οι φόβοι για τις λάθος ή και για τις σωστές πολλές φορές επιλογές. Δεν είναι εχθρός ο φόβος, αυτό να σκέφτεσαι. Μην τον καταδικάζεις μόνο ονομάτισε τον κίνητρο, να πας ακόμα πιο μπροστά να αγγίξεις τα σύννεφα.Κανε το «φοβάμαι» φτερά στις πλάτες σου.
Μαγκιά σου να παραδέχεσαι το φόβο σου, να τον αναγνωρίζεις, να στέκεις απέναντι του και να του δίνεις το χέρι. Να τον κάνεις φίλο σου. Να λες «εγώ φοβάμαι, αλλά δεν υποχωρώ!». Μην κάθεσαι να εξηγείς το φόβο, δεν υπάρχει το γιατί, αλλά το πόσο. Πόσο φοβάσαι; Άλλο τόσο προσπάθησε. Μια συμβουλή μονάχα. Μην του λες τα μυστικά σου, μην του λες καμιά προσδοκία σου. Να ‘ναι φίλος, αλλά όχι κολλητός σου. Καθώς άθελα του ο φουκαριάρης, μπορεί σε μολύνει με αρνητισμό Δε φταίει φως μου, έτσι είναι η φύση του. Αν ήταν άνθρωπος, θα ‘ταν ένα δυστυχισμένο ανθρωπάκι που θα διψούσε για λίγη δικαίωση για λίγη προσοχή και τρυφερότητα. Θα ‘ταν ένα αδύναμο πλάσμα που θα περίμενε να ζήσει από τη δική σου δύναμη. Θα σε έτρωγε, για να ζήσει.
Πως γιατρεύεται ο φόβος λοιπόν; Προσπάθεια, κουράγιο, μα και μπόλικη αγάπη. Ναι! Θα βαρεθείτε να μ’ακούτε, μα η αγάπη είναι κλειδί πασπαρτού, πάει παντού, ανοίγει κάθε πόρτα. Βάλσαμο είναι ορέ η αγάπη και βοηθά στο να γίνεις ένα με το φόβο σου. Να αναπτύξεις, να συνάψεις σχέση ερωτική, ώσπου να φύγει από μόνος τους χορτασμένος από συναίσθημα. Εγώ που λέτε δε φοβάμαι πια τη σκιά μου, την κοιτώ και την χαιρετώ στο ξέφωτο. Αυτή κατόρθωσα να μην τη φοβάμαι κι όλα τα άλλα που επιμένουν στο μυαλό μου θα τσακίσω σαν έρθει η ώρα. Τώρα δα με ετοιμάζω, με εκπαιδεύω, να μην αφήσω κανέναν μου φόβο αγιάτρευτο.
