Τους τελευταίους μήνες, όλοι μας χορεύουμε στους ρυθμούς που κινεί ο κορονοϊός, ο οποίος έχει εισβάλλει άναρχα και αποτελεσματικά στις ζωές μας και την καθημερινότητά μας. Η κατάσταση εκτροχιάστηκε αρχικά τους περασμένους μήνες, τέθηκε σε εφαρμογή η καραντίνα, στερήθηκε η έξοδος, και έως έναν βαθμό, επηρεάστηκε άμεσα και η εν γένει οικονομία των κοινωνιών μας. Πριν τον κορονοϊό; Πόσο καλύτερα ήταν όμως, τα πράγματα πριν από αυτή τη βιβλική πανωλεθρία; Πόσο καλά αναπτυσσόταν η οικονομία; Πόσο ανθρώπινες ήταν οι ανθρώπινές μας σχέσεις, και πόσο περήφανοι ήμασταν για αυτές;
Αρχικά, το επιχειρησιακό κομμάτι της οικονομίας ομολογώ πως δεν το γνωρίζω καθόλου. Δεν έχω τις γνώσεις, την εμπειρία ή ακόμα και την όρεξη για να μελετήσω τις πτυχές του, και σίγουρα υπάρχουν άτομα τόσο στο περιοδικό όσο και γενικότερα που γνωρίζουν καλύτερα την κατάσταση. Όμως, έχω οπτική για το θέμα, όπως και όλοι μας έχουμε για διάφορα ζητήματα. Η οπτική μου αυτή λοιπόν, έγκειται στην ανασφάλεια, στο κλείσιμο οργανισμών, στην ανεργία και τις συνθήκες φτώχιας, όπου βομβάρδιζαν τα δελτία της τηλεόρασης ή τη ροή ειδήσεων του διαδικτύου. Τα πράγματα δεν πήγαιναν και πολύ καλά, σωστά; Ακόμα και οι πάλαι ποτέ υψηλόμισθοι δεν ήταν πλέον υψηλόμισθοι, ενώ αυτοί που δε μπόρεσαν ποτέ να ανταπεξέλθουν, πετάχτηκαν στον Καιάδα της αβεβαιότητας, Περικόψεις επί περικόψεων, απεργίες και διαμαρτυρίες (από ορισμένους), εσωτερικές φωνές, άγχη και αγανάκτηση (από όλους). Στις όποιες πορείες, οι συνταξιούχοι, που ήδη είχαν χάσει σημαντικό μέρος των εσόδων τους, δέχονταν επίθεση παντός τύπου από τους προστάτες τους, όσο διφορούμενο και αν ακούγεται αυτό, ενώ η κατάσταση έμοιαζε ίδια και απαράλλαχτη είτε την κοιτούσες από τα δεξιά της είτε από τα αριστερά της. Και, πολύ, μετά, ήρθε ο κορονοϊός και οι όποιες αποχρώσεις του στον ήδη λερωμένο καμβά των κοινωνιών μας και των αποτελεσμάτων της ρευστότητας και άλλων λέξεων που δε γνωρίζω τη σημασία τους.
Και πάμε στο κομμάτι που γνωρίζω καλύτερα, αυτό των σχέσεών μας και των επιδράσεών τους σε εμάς, αλλά και στους γύρω μας. Πάντα δεν ήμασταν αγενείς; Πάντα δεν ήμασταν αποξενωμένοι; Πάντα δεν ήμασταν κλειστοί, απόμακροι, γκρινιάρηδες; Τώρα, απλά βλέπουμε μια ακόμα πτυχή τους να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας και τις καρδιές μας. Τώρα, έχουμε τη δικαιολογία να μην κοιτάμε, να μη μιλάμε, να αποφεύγουμε, να αγνοούμε. Τώρα, έχουμε μια δικαιολογία για να κρύψουμε το ανορεξικό μας πρόσωπο, και περιμένουμε μια ακόμα μεγαλύτερη και σημαντικότερη για να κρύψουμε μια και καλή και το αληθινότερο χαρακτηριστικό μας, που πολλάκις προδίδει τις πραγματικές μας ορέξεις, το βλέμμα.
Σε όλη αυτήν την κλίμακα κατηγοριών, προφανώς εντάσσω και τον εαυτό μου. Κοινωνικά, δεν είμαι το «σωστό» πρότυπο για τα παιδιά σου. Δε συμμετέχω σε διαδηλώσεις ενεργά, δε διαμαρτύρομαι, δε φωνάζω, δεν έχω την όρεξη να πιστέψω σε αλλαγές, σε εξελίξεις, σε επανάσταση. Παράλληλα, δεν νιώθω άνετα με τον κόσμο, δεν πολυενδιαφέρομαι για το αν είναι όντως καλά, δεν με νοιάζει και αν βρω τη ρίζα των προβλημάτων τους. Θεωρώ τη φιλία αρκετά υπερεκτιμημένη, και σίγουρα το ουσιαστικό ενδιαφέρον ανούσιο. Μάλλον, είμαι το «σωστό» πρότυπο για σένα.
Αυτά υπήρχαν πριν έρθει ο κορονοϊός, και σίγουρα θα υπάρχουν και μετά από αυτόν. Μας αρέσει να προσποιούμαστε και να βρίσκουμε εξιλαστήρια θύματα, μας αρέσει να φορτώνουμε σε άλλους τα ψυχικά μας βάρη και τις τύψεις. Αλλά κάποια στιγμή, ξυπνάμε, τρίβουμε τα μάτια μας, και μετά τα ανοίγουμε κοιτάζοντας προς τον κόσμο. Τότε, βλέπουμε και εμάς σε αυτόν. Και ίσως δεν μας αρέσει το θέαμα.
