Σιωπή…
Μερικές φορές η σιωπή κάνει μεγαλύτερο θόρυβο ακόμα και από τη πιο δυνατή φωνή. Υπάρχουν πολλά είδη σιωπής. Η αμήχανη σιωπή, η αδιάφορη σιωπή, εκείνη που δεν αξίζει να χαλάσεις ακόμα και για την πιο «ακριβή» λέξη, εκείνη που απλά δεν έχεις κάτι να πεις, αλλά κι εκείνη που έχεις τόσα να πεις μα δεν υπάρχει λόγος. Η τελευταία θα μπορούσα να πω πως εμπερικλείει κατά κάποιο τρόπο και ένα μέρος από τις υπόλοιπες.
Σιωπή…
Τόσες μέρες σιωπή. Τόσες μέρες ησυχία. Τόσες μέρες αν-ησυχία για το αν όντως αυτό που υπήρχε μεταξύ μας έληξε οριστικά. Αγωνία για το αν από δω και μέρα θα λαμβάνω μόνο τη σιωπή σου. Μια σιωπή πιο ακριβή από οτιδήποτε σχεδόν μα όχι πιο ακριβή από το όνομά μου στο στόμα σου. Θα πλήρωνα για αυτό. Για να σε ακούσω να με φωνάζεις. Να λες το όνομά μου και να είσαι χαρούμενος. Να το λες και να θες να το φωνάξεις πιο δυνατά σα να είναι συναίσθημα που σου παραλύει τα πόδια από ευχαρίστηση. Έτσι ακριβώς. Και εσύ αντί για βοήθεια να φωνάζεις το όνομά μου.
Θέλω τόσο πολύ να γυρίσω πίσω το χρόνο. Να τον πάω εκεί που καθόμασταν στα σκαλάκια ως το πρωί και γελούσαμε δυνατά. Ενοχλούσαμε με τις φωνές μας και μας έκαναν παρατηρήσεις, θυμάσαι; Και μετά για λίγο σιωπή, αλλά από εκείνες τις ωραίες. Κάθε φορά δίνουμε και ένα διαφορετικό τέλος στην ιστορία μας περιμένοντας εκείνο που θα πονάει λίγο λιγότερο και θα είναι υποφερτό. Αυτό το τέλος που δε θα μας εμποδίζει να περνάμε καλά μην έχοντας ο ένας τον άλλον.
Η ζωή κυλάει και γρήγορα μάλιστα. Θα κυλάει και με σένα και χωρίς εσένα. Μα δε θα έχει την ίδια γεύση αν δεν είσαι μέρος στη δική μου. Ξέρω πως οτιδήποτε και να συμβεί έχω εσένα, ακόμα και όταν δε σε έχω. Από εδώ πέρασες και κάτι άφησες. Κάτι σημαντικό που θα μείνει και μετά το φευγιό σου. Μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού μου. Μια εκδοχή δημιούργημα δικό σου. Μια δική μου πλευρά που δεν έχει δει κανείς πέρα από σένα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι μεγάλες κουβέντες αυτές, θα μπορούσα να το πω και εγώ σαν ακροατής μιας παρόμοιας ιστορίας, μα τώρα μου φαίνεται τόσο «ασήμαντο» σε όλο αυτό το δικό μας.
Δύσκολο το δίλημμα μεταξύ αυτού που θες να κάνεις και αυτού που πρέπει. Κανονικά δε θα έπρεπε να «πρέπει» να κάνεις αυτό που θες; Κανονικά ναι. Τυχεροί όσοι μπορούν και πράττουν έτσι.
Όταν στεναχωριέμαι που δε μιλάμε σκέφτομαι πως κατά κάποιο τρόπο είναι αποτέλεσμα του ότι κάποτε μιλούσαμε πολύ.
«Το πιο βαθύ συναίσθημα αναδεικνύεται πάντα μέσα από τη σιωπή».Marianne Moore
